Rozdział 233

Punkt widzenia Dylana.

Minęły trzy godziny odkąd się obudziłem, ciężar wszystkiego wciąż walił mi się w głowie, gdy ja i Lewis szliśmy do wejścia do bezpiecznych przystani. Miałem na sobie koszulkę i spodenki Lewisa, które wisiały na mnie jak namiot ze względu na ich wielkość i moje niedożywienie, czapkę beanie, którą dostarczył mi inny wilk, upięła mi włosy i zapobiegła ich rozwiewaniu na wietrze, a moje stopy zdobiły zwykłe czarne czółenka, które były o rozmiar za duże dzięki uprzejmości V. Każdy cal mojego ciała był pokryty zapachami, które nie były moje, aby ukryć moją tożsamość, dopóki nie dotarliśmy do domu stada rebeliantów.

„Jesteś pewien, że ci to odpowiada?” Lewis zapytał mnie po raz miliardowy. „Możemy poczekać kilka dni, aż poczujesz się bardziej sobą”. Skinęłam głową i ścisnęłam swoją dłoń na jego połączonej dłoni.