Rozdział 144

„Ona ma rację”. Tym razem przerwał mi Adrian, spojrzał na siostrę i skinął głową. „Wy dwoje idźcie spać, jeśli ktoś się obudzi, kryjcie mnie”. Następnie odwrócił się do mnie i gestem wskazał wyjście. „Nie ma mowy, żebym zostawił cię samą, zwłaszcza gdy wciąż jesteś tak związana. Chodź…” Nie chciałam niczego bardziej niż przytulić Nicka i usłyszeć, że wszystko będzie dobrze, ale on nigdy by tego nie zrobił. Dowiedziałam się, jaki jest samolubny, jaki zawsze był samolubny. Więc zamiast tego skinęłam głową i szybko poszłam za Adrianem z domu watahy i przez dzielnicę wilków.

Niedługo potem dotarliśmy do strefy dla ludzi. Widziałem, że Adrian co jakiś czas zerkał dookoła, czy słyszy jakiś hałas, ale ogólnie było cicho, niesamowicie cicho.

„Powinien tu być!” – powiedział Adrian, gdy dotarliśmy do małej polany tuż na skraju dzielnicy. Zaczął gorączkowo rozglądać się dookoła, a mnie ogarniał strach. „Powinien tu być!”