Rozdział 92

Po prysznicu siedziałam przy stole do makijażu, w szlafroku, podczas gdy panie od fryzur i makijażu czarowały mnie. Daniel wszedł do pokoju w czarnym smokingu, a ja zaczęłam się ślinić. „Do diabła” – uśmiechnęłam się – „Jak mogłam mieć tyle szczęścia?” Uśmiechnął się i powiedział: „Zadaję sobie to pytanie każdego dnia”. Zapytałam go: „Czy mógłbyś sprawdzić, co u facetów? Chcę im też powiedzieć, żeby nie filmowali gości bez ich pozwolenia”. Powiedział: „Już im to powiedziałem, a oni spojrzeli na mnie, jakbym była głupia. Powiedzieli mi, że byłoby niegrzecznie tak zrobić”. Zaśmiałam się i powiedziałam: „Muszą tego naprawdę chcieć, skoro zachowują się najlepiej”. Powiedział: „Albo nadal się nas boją”. Powiedziałam: „Mam nadzieję, że nie”.

Kiedy skończyłam układać włosy i makijaż, podeszłam do szafy i wybrałam ciemnofioletową suknię. Włożyłam buty i wyszłam z szafy. Daniel wstał i powiedział: „Podoba mi się ten kolor na tobie. Sprawia, że twoje oczy wyglądają na jaśniejsze”. Uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Dziękuję. Pasuje do sukni Anny. Myślałam, że jej się spodoba”. Powiedział: „Nie ma znaczenia, dlaczego ją nosisz”, powiedział, biorąc moją dłoń i całując ją, „Ważne jest to, że mogę cię mieć przy sobie dziś wieczorem. Wyglądasz pięknie i nadal nie mogę uwierzyć, że mogę cię nazywać moją”. Uśmiechnęłam się, dałam mu powolnego pocałunku i powiedziałam: „Jestem szczęściarą. Gotowa do wyjścia?” Skinął głową i wyprowadził mnie z sypialni.

Zapukałam do drzwi Anny, a ona wyszła z upiętymi włosami i wyglądała oszałamiająco. Daniel powiedział: „Wyglądasz pięknie, Anno”. Anna powiedziała: „Dziękuję, Alfo Danielu. Naprawdę czuję się dziś wieczorem piękna. Panie, które zajmowały się moimi włosami, pokazały mi, jak mogę to zrobić sama”. Uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Mam nadzieję, że często robisz to ze swoimi włosami. To naprawdę urocze. Sprawia, że wyglądasz jak księżniczka. Gotowa do wyjścia?” Skinęła głową i poszła do pokojów chłopców.