Rozdział 2 Tak naprawdę nie wyglądam tak

Służąca ostrożnie weszła po schodach, niosąc w rękach tacę z jedzeniem.

Zauważywszy ją, Celeste zawołała, żeby ją zatrzymać. „Hej, dokąd to zabierasz?”

Służąca odpowiedziała drżącym głosem: „Panna poprosiła mnie, żebym przyniósł jej trochę jedzenia. Powiedziała, że nie jadła od trzech dni i że jeśli wkrótce nie zje, umrze tu z głodu”.

„To wszystko, co ona potrafi robić? Jeść? Co za świnia!” Celeste splunęła, jej ton ociekał pogardą.

Służąca pochyliła głowę i zapytała: „Czy mimo to mam jej to przynieść? Już wcześniej zemdlała z głodu”.

Celeste nie odpowiedziała. Służąca czekała, aż coś powie przez kilka sekund, zanim wspięła się po schodach na drugie piętro. Następnie westchnęła z ulgą, zdając sobie sprawę, że rada Millie faktycznie zadziałała.

Z powrotem na pierwszym piętrze, telefon Celeste, który leżał na stoliku kawowym, rozświetlił się. Jej oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła imię wyświetlone na ekranie.

Macocha Millie, Gianna Brown, dzwoniła.

Celeste, jej furia narastała, przesunęła kciukiem po ekranie, żeby odebrać połączenie.

„Gianna, ty suko! Jak śmiesz nas oszukiwać? Poczekaj. Każę Marcusowi przejąć wszystkie posiadłości twojej rodziny i nie przestaniemy, dopóki twoja rodzina nie będzie biedna jak szczur!”

„To nieporozumienie, pani Thomas. To wszystko wina tej cholernej Millie! Ta podła kobieta wczoraj wieczorem naćpała nas narkotykami i znokautowała całą naszą rodzinę. Kiedy się obudziliśmy, było już za późno. Ona już wyszła za mąż za twoją rodzinę, udając Mię. Pani Thomas, jeśli chce pani kogoś obwiniać, niech pani obwinia Millie. Proszę, niech pani nie wyładowuje swojego gniewu na nas. Jesteśmy niewinne” – błagała Gianna.

Szok ogarnął Celeste. Narkotyki? Więc to wszystko zostało zaplanowane przez samą Millie?

„Zamknij się! Mam już dość twoich kłamstw. Lepiej zacznij się modlić o swoje życie, bo twój upadek wkrótce nastąpi” – warknęła Celeste.

Po drugiej stronie linii Gianna kontynuowała tłumaczenie. „Pani Thomas, nie skłamałam! To wszystko wina Millie. My też jesteśmy ofiarami. Pani rodzina jest najbardziej prestiżowa i wpływowa w mieście. Zawsze chcieliśmy mieć z panią kontakt, więc dlaczego mielibyśmy marnować tę szansę?”

W telefonie słychać było również żałosne szlochanie Mii.

„Mamo, Millie zrujnowała mi życie! Jak mogła być dla mnie taka okrutna? Tak jej nienawidzę! Zawsze podziwiałam Marcusa i marzyłam, żeby pewnego dnia zostać jego żoną, ale Millie odebrała mi tę szansę!” Mia płakała gorzko.

"Jesteście bandą idiotów!"

Wściekła Celeste zakończyła rozmowę. Jednak już dała się nabrać na oszustwo Gianny i Mii.

Marcus, który podsłuchał ich rozmowę, spojrzał w kierunku sypialni na drugim piętrze, jego spojrzenie było wyrachowane. Wyglądało na to, że poślubił intrygantkę.

„Idź i powiedz tej kobiecie, żeby tu przyszła” – polecił Marcus.

Millie była gotowa zajadać się jedzeniem, które przyniósł jej służący, gdy do pokoju wpadł drugi.

„Sir Marcus chce cię widzieć.”

Na pierwszym piętrze Marcus obserwował mrużącymi oczyma, jak Millie spokojnie się do niego zbliżała.

Kobieta już wcześniej porzuciła suknię ślubną na rzecz swobodnej sukienki. Zatrzymała się przed Marcusem i owinęła lewą rękę wokół prawego nadgarstka przed sobą, emanując wokół siebie słodkim i niewinnym wyglądem.

Maska, którą nosiła, zasłaniała połowę jej rysów, ale dodawała jej też aury tajemniczości, a części jej twarzy, które nie były zasłonięte, wyglądały gładko i miękko w dotyku.

„Kochanie, słyszałam, że chciałaś się ze mną zobaczyć” – powiedziała Millie słodkim głosem, zaskakując wszystkich.

Mrużone oczy Marcusa rozszerzyły się.

Jednak uspokajający głos Millie rozproszył go tylko na chwilę.

Otrząsnąwszy się z oszołomienia, prychnął: „Kochanie? Kto ci kazał tak mnie nazywać?”

„Jak mam się do ciebie zwracać, skoro nie mogę cię tak nazywać? Panie Thomas? Marcus? Wybierz jedno, a chętnie będę cię tak nazywać”. Millie następnie udała ignorancję, przechylając głowę na bok.

Cóż za przebiegła kobieta. Twarz Marcusa pociemniała.

Mógł stwierdzić, że Millie go oszukuje, ale nie miał żadnych dowodów potwierdzających te podejrzenia.

Rhea zacisnęła szczękę, sycząc: „Przestań udawać. Już wiemy, że odurzyłaś swoją rodzinę, żeby móc poślubić Marcusa. Szczerze mówiąc, nigdy nie spotkałam bardziej niegodziwej kobiety niż ty”.

Odurzony?

Millie zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Nie pamiętała, by odurzała któregokolwiek członka rodziny Brown.

Jej milczenie skłoniło Rheę do kontynuowania. „Zamierzasz dalej udawać niewiniątko, co? Twoja macocha właśnie się obudziła i opowiedziała nam o twoich złych uczynkach. Jesteś taką paskudną kobietą. W ogóle nie zasługujesz na Marcusa”.

Millie zrozumiała. To wszystko zasługa Gianny. To naprawdę było prawdą, że winny pies szczekał najgłośniej.

Odwróciła się do kobiety, która ją pouczała. Twarz Rhei była mniej więcej owalna, a jej rysy były atrakcyjne. Była piękną kobietą, ale zniszczyła ją okrutna pogarda w jej oczach.

„Przepraszam, ale… kim jesteś? Czy masz coś przeciwko, jeśli poproszę cię, żebyś się do mnie przedstawiła?” – zapytała Millie.

Gniew przemknął przez twarz Rhei. „Ty…”

„Dość, Millie!” Z morderczym wyrazem twarzy Marcus groźnie trzasnął knykciami, zanim wskazał na zdjęcie. „Czy to ty jesteś tą brzydką kobietą na tym zdjęciu?”

Brzydka kobieta?

Millie skrzywiła się, gdy zobaczyła, jak czerwone zrobiły się knykcie Marcusa. Musi być teraz na nią naprawdę wściekły.

„Tak, kochanie, to ja na zdjęciu, ale skąd wiedziałaś, jak wyglądam? Widziałaś mnie wcześniej?”

Nagle Marcus rzucił zdjęciem, które wylądowało na podłodze u stóp Millie. Był tak wściekły, że czuł, że zaraz eksploduje. Czy kobieta celowo próbowała go wkurzyć? Wszystko, co robiła i mówiła, doprowadzało go do szału.

Millie uśmiechnęła się i powiedziała: „Kochanie, nie bądź zła. W rzeczywistości tak nie wyglądam. Jestem…”

Zanim jednak mogła wyjawić cokolwiek ważnego, przestała mówić.