Rozdział 4 Odkrycie

„Panie, jej twarz…”

Millie poczuła, jak jej serce zaczyna bić szybciej, gdy wpadła w panikę na myśl, że jej oszustwo może zostać odkryte.

Szybko pochyliła głowę, założyła maskę i chwyciła służącą za rękę.

Millie szybko przerwała jej w połowie zdania, mówiąc: „To nic. Ona po prostu się przestraszyła, kiedy zdjęłam maskę”.

„Nie, nie bałam się. To jest…” Służąca próbowała kontynuować wyjaśnienie, ale przerwała, gdy Millie nerwowo ścisnęła jej dłoń.

Służąca rzuciła Millie pytające spojrzenie, zastanawiając się, dlaczego ta nie pozwala jej powiedzieć Marcusowi prawdy.

Millie pogłaskała plecy służącej w pocieszający sposób. „Wszystko w porządku. Przepraszam, że cię wystraszyłam. Nie martw się. Nie zdejmę maski więcej, kiedy będziesz w pobliżu”.

Służąca gapiła się na nią. Nie mogła pojąć, dlaczego Millie powiedziała takie śmieszne kłamstwo.

Marcus zmarszczył brwi i zamyślił się, przyglądając się niezwykłej scenie, która go otaczała.

„Dobrze, że masz trochę samoświadomości. Lepiej ukryj tę swoją twarz porządnie. Nie waż się mnie zawstydzać, pokazując ją komukolwiek”.

Marcus nie pokazał tego na twarzy, ale poczuł dreszcz przebiegający mu po kręgosłupie. Twarz Millie tak przestraszyła służącą, że aż krzyknęła. To musiał być przerażający widok.

Westchnienie ulgi wyrwało się z ust Millie, wdzięcznej, że Marcus uwierzył w jej historię. Mężczyzna opuścił pokój i wycofał się na pierwsze piętro. Nie chciał dłużej zostawać w sypialni po tym, jak zobaczył reakcję służącej na twarz Millie.

„Nie masz żadnych blizn na twarzy. Po co miałbyś…”

Millie zbadała służącą od stóp do głów. Sądząc po jej niewinnie wyglądającej twarzy, młoda kobieta wyglądała na dwudziestolatkę. Nie wyglądała też na awanturnistkę.

„Jak masz na imię?” zapytała Millie.

„Jestem Gemma” – odpowiedziała służąca.

„Dobrze, Gemma. Słuchaj, nie możesz nikomu powiedzieć o tym, co widziałaś. Jest powód, dla którego ukrywam twarz, więc proszę, nie mów nikomu o tym. Zachowaj to dla mnie w tajemnicy, a ja będę cię traktować lepiej”.

„Och. Uh, okej, chyba…” odpowiedziała Gemma Wright, z trudem wymawiając słowa.

Po tym, jak Gemma wyszła ze zmywaniem naczyń, Millie sprawdziła telefon i zobaczyła wiadomość od Grace Bector, swojej najlepszej przyjaciółki.

„Czy ty żyjesz jeszcze, Millie? Rodzina Thomasów cię nie rozdarła, prawda?”

Millie natychmiast napisała odpowiedź. „Masz nadzieję, że coś złego mi się już przydarzy, ty podła dziewczyno? Czemu po prostu nie możesz mi życzyć powodzenia? A tak przy okazji, jak idzie sprzedaż nowej biżuterii DS?”

Grace natychmiast odpowiedziała: „Proszę, po prostu wyrażam swoje zaniepokojenie o ciebie. W każdym razie, nowa biżuteria sprzedaje się jak szalona. Millie, jesteś niesamowita. Twoje projekty biżuterii zawsze stają się bestsellerami. Naprawdę jesteś genialną projektantką”.

Z promiennym uśmiechem na twarzy Millie obracała maleńki rubinowy pierścionek na środkowym palcu.

„No cóż, teraz wiesz, jaki jestem wspaniały. Traktuj mnie lepiej w przyszłości, a zbierzesz owoce”.

„Nie martw się. Moje serce zawsze będzie należało do ciebie, Millie. A tak przy okazji, czy naprawdę planujesz nosić maskę nawet wtedy, gdy jesteś w domu rodziny Thomas? Masz piękną twarz, ale ukrywasz ją za maską, przez co wszyscy myślą, że jesteś brzydka. To prawdziwa szkoda” – skomentowała Grace.

„Będę nosić maskę. Nie wybrałam tego małżeństwa; zostało mi ono narzucone. Chcę, żeby Marcus był mną zniesmaczony, więc musi nadal wierzyć, że jestem naprawdę brzydka. A potem, gdy będzie miał dość, rozwiedzie się ze mną i znów będę wolna. W międzyczasie muszę znaleźć Leona i przekonać go, żeby zoperował moją babcię. Będę uważać to przedsięwzięcie za udane tylko wtedy, gdy uda mi się go przekonać”.

Millie zgodziła się poślubić Marcusa tylko dlatego, że Gianna i Mia groziły jej w związku ze stanem jej babci. Jej babcia cierpiała obecnie na masywnego guza mózgu, którego usunięcie wymagało delikatnej operacji.

Znała tylko dwóch chirurgów, którzy byli w stanie wykonać tę procedurę. Pierwszym był Joel Roberts, wujek Mii, a drugim Leon Thomas, kuzyn Marcusa.

Leon był tajemniczą osobą, o której dużo się mówiło, ale rzadko widywano ją publicznie. Zanim go znalazła, Millie była zdecydowana na operację swojej babci przez Joela. To właśnie z tego powodu pozwoliła Mii mieć nad nią całkowitą władzę.

Niestety, Joel nie zgodził się na operację babci, chyba że poślubiła Marcusa jako zastępcę Mii.

Mia, będąc dumna z siebie i swojego powołania, odmówiła poślubienia Marcusa, ponieważ znany był jako bezużyteczny kaleka.

Millie nie chciała poślubić Marcusa, ale Gianna miała ochotę na kawałek ziemi podarowany jej przez rodzinę Thomasów z okazji ich związku, więc obie kobiety wymyśliły plan, zgodnie z którym Millie miałaby poślubić Marcusa.

Kiedy Millie skończyła rozmowę z Grace, poczuła pragnienie.

Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu wody, ale w dzbanku nie znalazła ani jednej kropli.

Nie miała innego wyjścia, jak tylko zejść na dół.

Gdy Millie dotarła na pierwsze piętro, zatrzymała przechodzącego służącego. Dom był duży, a ona nie wiedziała, gdzie jest kuchnia, więc musiała zapytać o drogę.

„Jestem spragniony. Możesz mi powiedzieć, gdzie jest kuchnia?” zapytała Millie.

Służąca wpatrywała się uważnie w twarz Millie, próbując zobaczyć okropną bliznę pod maską. Dopiero gdy Millie zmarszczyła brwi, zdała sobie sprawę, że była niegrzeczna.

„Oczywiście, proszę pani. Proszę za mną” – odpowiedział służący.

Millie rzuciła spojrzenie wstecz, gdy szli w stronę kuchni. Służący wcześniej dziwnie wpatrywał się w pewien pokój. To sprawiło, że pomyślała, że coś jest w nim ukryte.

Gdy dotarli do kuchni, Millie poinstruowała: „W sypialni jest dzbanek. Czy możesz go napełnić wodą?”

Po odprawieniu służącej nalała sobie szklankę wody i ją wypiła. Następnie wyszła z kuchni i ruszyła w kierunku, w którym wcześniej patrzył służący.

Drzwi do pokoju były lekko uchylone.

Z wnętrza dobiegał cichy, melodyjny głos.