Rozdział 504

Jednak im dłużej trwał wieczór, tym bardziej Isabel czuła się komfortowo, choć nie zauważyła tego, dopóki nie przyłapała się na głośnym śmiechu z żartu. Zaskoczyła się, zasłaniając usta dłonią, a w jej uchu rozległ się cichy pomruk. „Nic z tego. Uwielbiam słyszeć, jak się śmiejesz”. Jej szeroko otwarte, niebieskie oczy ze zdziwieniem zwróciły się ku Jamesowi, marszcząc się na krawędzi, gdy zobaczyła jego pobłażliwy wyraz twarzy. Isabel od razu zdała sobie sprawę, że James chronił ją przed wścibskimi pytaniami i nudnymi interakcjami przez cały wieczór i robił to tak umiejętnie, że nikt nawet tego nie zauważył. Za każdym razem, gdy ktoś za bardzo zbliżył się do trudnego tematu, wilczyca się napinała, a jej opiekuńczy partner bez chwili wahania kierował rozmowę w innym kierunku.

Czystość bezpiecznie ogarnęła zmysły Isabel i usłyszała ten dziwny, odległy głos ponownie. Jak długo to wystarczy? Jak długo musisz być nieszczęśliwa?

Podnosząc się na palcach, Isabel przycisnęła swoje usta do ust Jamesa. Złapał ją za talię, mocno trzymając jej szczupłą sylwetkę przy swojej piersi, podczas gdy jego wolna ręka przesunęła się do Sadie. Trzymali ją razem, stając się jednocześnie zagubieni w sobie, ale uziemieni przez maleńkie życie pod ich opieką.