Rozdział 93

Słowa te uderzyły mnie jak cios w brzuch. Poczułam, jak powietrze opuszcza moje płuca i przez chwilę nie mogłam mówić. „Ale... ale...” wyjąkałam, a łzy napłynęły mi do oczu. „Mój zespół i ja tak ciężko na to pracowaliśmy”.

„Rozumiem, że to trudne” – powiedział pan Lewis, jego ton nieco złagodniał. „Ale musimy zachować integralność naszych programów i zawodów”.

„Ale mój zespół... Mój zespół nie miał pojęcia, że profesor Brooks jest naszym modelem” – nalegałem. „Ukarz mnie, ale nie ich. Oni są niewinni”.