Rozdział 149

A jednak... jakaś mała część mnie nie mogła powstrzymać się od życzenia, żebym tam poszedł. Myśl o siedzeniu w pustym planetarium, obserwowaniu gwiazd z Audrey, brzmiała jak sen. Prawie mogłem to sobie wyobrazić - nas dwoje zupełnie samych, otoczonych ogromem kosmosu, butelka szampana między nami, jej wielkie niebieskie oczy szeroko otwarte ze zdumienia, gdy patrzyła na gwiazdy... Nie, powiedziałem sobie stanowczo. Weź się w garść, Edwin. Musiałem oddać moją wygraną komuś innemu, może którejś z przyjaciółek Audrey. To była słuszna rzecz do zrobienia - odpowiedzialna rzecz do zrobienia.

Gdy Audrey się zbliżyła, odwróciłem twarz, modląc się, żeby mnie nie rozpoznała. Na szczęście, gdy weszła na scenę, nie okazała żadnych oznak rozpoznania. Jeśli wiedziała, że to ja, to na pewno tego nie pokazała

„I to koniec losowania” – oznajmiła pani Morrie.