Rozdział 4

Punkt widzenia Sihany

Moja głowa uderzyła w bok od ciężkiego ciosu, jaki zadał mi ojciec. Jego oczy pociemniały ze złości, gdy spojrzał na mnie z góry. „Gdzie myślałaś, że idziesz?” Splunął z czerwonymi oczami i skrzyżowanymi rękami. „Czy planowałaś mnie zhańbić w tak ważnym dniu?” Złapał mnie za kołnierzyk i potrząsnął mną, aż szczęknęłam zębami.

„Jestem już wystarczająco dorosły, żeby dziś odejść” – wycedziłem, plując krwią z rany, którą zadał ciosem. „A może zapomniałeś o urodzinach swojego dziecka!?” – zadrwiłem. Mój ton przyniósł mi kolejne donośne uderzenie, które sprawiło, że zachwiałem się na nogach.

„Nie jesteś moim dzieckiem” – warknął na mnie. „Żadne moje dziecko nie zrobiłoby mi tego wszystkiego, przez co ty mnie przepuściłaś!” – warknął.

Z jego słów można by pomyśleć, że to on cierpiał z powodu znęcania się nad całą watahą. Przechodzień, słysząc jego słowa, pomyślałby, że go biłam, budząc go pasem na plecach w środku nocy. Ktoś, kto nie znał naszej rodziny, pomyślałby, że to ! był tym, który go wyzywał. Pomyśleliby, że nazywałam go potworem, nicponiem, suką, nicością i innymi niesmacznymi słowami.

„Tak, pogodziłem się z tym, że zostanę bez ojca wiele lat temu.” Zamknąłem oczy i opadłem na kolana, które nie były w stanie utrzymać mnie na nogach o wiele dłużej.

Spędziłam wszystkie te lata próbując zadowolić mojego ojca, sprawić, by spojrzał na mnie i zobaczył kogoś wartego miłości, by choć raz się do mnie uśmiechnął. Przez całe życie chciałam ojca. Byłabym szczęśliwa z uśmiechem. Jedno miłe słowo podniosłoby mnie na duchu, ale mój ojciec był miły dla wszystkich, oprócz mnie.

„Jeśli nie jestem twoją córką, jak mogę przynieść ci hańbę?” Moje serce krwawiło, gdy spojrzałam na swoje trzęsące się dłonie. Łzy piekły mnie w oczy, ale odmówiłam poddania się emocjom i płaczu. Wyczerpanie nagle mnie ogarnęło, przytłaczając mnie.

„Nie waż się mi odgryzać”. Wycelował groźnie palec w moją twarz. „Straciłem dla ciebie tak wiele, a twoje istnienie wciąż mnie kosztuje!” Krzyknął. Jego czerwona twarz przestraszyłaby mnie każdego innego dnia, ale w tym momencie, gdy nadszedł świt, nie byłem w stanie zebrać więcej emocji.

Opuszczenie Silver Moon było moim pocieszeniem przez ostatnie osiemnaście miesięcy. Każdy policzek, który znosiłem, każdy kopniak, każda zniewaga i każde plucie w twarz, przypominało mi, że to nie potrwa długo. Jedynym pocieszeniem, jakie miałem w tym nieszczęsnym stadzie, była myśl o wolności, która czekała na mnie na końcu granic.

Godzinę temu dwóch mężczyzn wycelowało we mnie broń. Słyszałem odgłosy przeładowywania broni, gdy celowali w moją głowę. Przez całe życie wielokrotnie stawałem twarzą w twarz ze śmiercią, ale dziś po raz pierwszy stanąłem twarzą w twarz ze śmiercią, a ona spojrzała na mnie z lufą broni.

Strach zmroził mi krew w żyłach, a na skórze wystąpił zimny pot.

Nie mogłem nic zrobić, gdy podeszli do mnie i zakuli mnie w kajdanki jak zbiega, prowadząc mnie z powrotem do domu stada. Kade, ten drań!

Opuszczenie stada nie było przestępstwem, dopóki wilk był wystarczająco dorosły. Mając dwadzieścia jeden lat, byłem wystarczająco dorosły, aby podjąć decyzję o opuszczeniu tych ludzi! Dlaczego musiał uczynić mnie przestępcą za zrobienie czegoś, do czego każdy miał prawo?

Bogini, dlaczego spotkało mnie tak okrutne życie? Czy musiałam cierpieć przez to wszystko, aż padnę trupem? Czy będę na zawsze związana z tą watahą, czy uda mi się uciec, by pewnego dnia obudzić się z twarzą przyklejoną do różnych drzwi jako poszukiwany przestępca watahy Srebrnego Księżyca?

„Chciałbym, żebyś się nigdy nie urodziła”. Mój ojciec wyrzucił te słowa i odwrócił się, by mnie zostawić. W lochach. Za prosty akt wykonywania moich praw jako wilkołaka.

„Chciałbym się nigdy nie urodzić”. W tym momencie nieistnienie byłoby o wiele lepsze niż istnienie w tych warunkach.

„Nie masz prawa tak mówić, skoro mój partner umarł, rodząc twój bezużyteczny tyłek”. Mój ojciec podniósł mnie z podłogi za kołnierz, a moja sukienka lekko się rozdarła, gdy mnie podnosił. „Kto cię nauczył niewdzięczności?” Syknął mi w twarz. Jego cuchnący oddech sprawił, że wstrzymałam oddech. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Sihana.

Gdy ojciec mnie puścił, opadłem na podłogę niczym worek zgniłych ziemniaków.

Nie mogłem mieć partnera i nie mogłem odrzucić tego partnera. Moje istnienie było bezwartościowe, ale nie mogłem tego przyznać. Ta wataha mnie nie potrzebowała, ale nie mogłem jej opuścić. Moje życie było ciągłym paradoksem, absurdalnym i sprzecznym na każdym etapie.

Kiedy mój ojciec odszedł. Mogłem znowu swobodnie oddychać. Ze wszystkich ludzi, którzy mnie wykorzystywali. Bili mnie i znęcali się nade mną. Mój ojciec był jednym z niewielu, którzy potrafili utrudnić mi oddychanie, ponieważ strach mnie dusił. Mógł spojrzeć mi w twarz z daleka, a mój oddech zatrzymywał się, a moje stopy zamarzały do ziemi.

„Czy cię nie ostrzegałem?” Kade wszedł po wyjściu mojego ojca. „Czy ci nie mówiłem, że nie ma ucieczki?” Jego obecność wypełniła pokój, a jego gniew wysysał powietrze. Asena jęknęła, gdy fale gniewu spływały po jej alfie.

„Jestem już wystarczająco dorosły, żeby odejść!” krzyknąłem bezwiednie. „Wy wszyscy jesteście szalonymi, okrutnymi draniami, że trzymacie mnie tutaj wbrew mojej woli!” Przycisnąłem opuszki dłoni do oczodołów, a łzy swobodnie spływały mi z oczu.

„Mówiłem ci, żebyś nie odchodził, ale ośmieliłeś się mnie nie posłuchać”. Wszedł głębiej do pokoju, odgarniając włosy z twarzy. Cienie pod oczami zaskoczyły mnie na sekundę, ale pokręciłem głową. To była jego sprawa. „Nie masz już nade mną żadnych praw. Mam prawo odejść, jeśli mi się podoba” – warknąłem.

„Wczorajsza noc była dla mnie okropna”. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. Życzyłam sobie, aby każdy dzień, każda noc i każda minuta jego życia były okropne. „Ale skoro mnie odrzuciłaś i miałaś czas uciec, myślę, że to nie było dla ciebie”.

„Zerwaliśmy więź partnerską. Dlaczego myślisz, że miałabym się dla ciebie palić?” Nieco satysfakcji ulżyło mi, gdy poczułam jego niepokój, mimo że jego twarz pozostała bez wyrazu.

Mała część mnie pękła, gdy zdałam sobie sprawę, że miałam być partnerką kogoś tak odrażającego jak Kade, a odrzucenie zmiażdżyło mi serce. Czasami bolało, gdy widziałam go z Avalon lub innymi dziewczynami, z którymi ją zdradził. Nigdy nie wydawał się odczuwać bólu po zerwaniu naszej więzi partnerskiej, ale patrząc teraz na jego twarz, wiedziałam lepiej.

Nigdy nie myślałam, że chcę go złamać za to, co mi zrobił, ale patrząc na niego wtedy, poczułam satysfakcję, wiedząc, że cierpiał z powodu tego, co mi zrobił, nawet jeśli jego cierpienie było małe i nieporównywalne z moim cierpieniem.

„Kłamiesz” powiedział do mnie, jego nadęte ego nie było w stanie znieść prawdy. Nie chciałam go. Żadna część mnie nie. „Nie obchodzi mnie, co mówisz, ale wiem, że kłamiesz. Na razie mam przekazanie, na które muszę przybyć. Do tego czasu oczekuję, że wypełnisz swój obowiązek wobec tej watahy jako bezwartościowy niewolnik, którym jesteś. Sprzątaj, gotuj i serwuj. To jedyne, do czego się nadajesz. Jeśli nawet pomyślisz -” Podszedł bliżej mnie. „Jeśli nawet przejdzie ci przez myśl, żeby uciec od tej watahy, upewnię się, że poznasz nędzę, jakiej nigdy nie zaznałaś”. Spojrzał na mnie, jego ciemniejące oczy wypełniły się nienawiścią. Pozwolił mi zobaczyć, co mi zrobi, żebym zobaczyła, że w żaden sposób nie żartuje.

Bogini, nienawidziłam całego Silver Moon, ale miałam specjalne miejsce w sercu dla nienawiści do tego człowieka, tuż obok kąta, który zostawiłam dla mojego ojca.

„Pewnego dnia spojrzysz wstecz na to, jak mnie traktowałaś i pożałujesz tego, ale wtedy będzie już za późno” – przyrzekłam, czując, jak obce ciepło ściska moją pierś.

„Czego mam żałować? Pomóc omedze nauczyć się jej miejsca czy zapewnić niewolnika dla mojego stada?” Prychnął. „Jak sprawisz, że będę czegokolwiek żałował? Jesteś po prostu nic nie wartą omegą z chudym wilkiem”. Spojrzałam na swoje dłonie, gdy odchodził. Będziesz tego żałować!