Rozdział 3

Samantha obudziła się, słysząc pukanie do drzwi. Po otwarciu drzwi zobaczyła Lucy stojącą tam z walizką. Lucy z uśmiechem zapytała: „Czy mogę tu zostać na noc?

Podając jej zimny napój gazowany, Samantha nagle pomyślała o czymś i uderzyła się w głowę: „Jaka nierozważna byłam. Nie pijesz napojów gazowanych, prawda? Przyniosę ci mleka”.

„Nie musisz” – Lucy otworzyła puszkę i wzięła łyk – „Nie ma niczego, czego nie mogłabym wypić”.

„Kiedyś nie mogłam jej pić, bo przygotowywałam się do poczęcia. Ale teraz, jako rozwódka, kogo to obchodzi? Będę żyć tak szczęśliwie, jak tylko mogę. Niech Liam, ten impotent, sam przygotuje się do ciąży!” pomyślała Lucy.

„Naprawdę chcesz się rozwieść z Liamem?” Samantha usiadła po drugiej stronie kanapy i zapytała.

„Mhm” – Lucy zrobiła pauzę zanim przemówiła – „On znowu jest z Emily”.

Samantha nie powstrzymywała gniewu: „Serio? Czy ona jest bezwstydna? Wywołała scenę na ślubie, a teraz, trzy lata później, wróciła? Czy na świecie nie ma już porządnych mężczyzn? Czy ona musi trzymać się żonatego mężczyzny i nie puszczać?

„A Liam, jaki głupiec! Nawet psy wiedzą, jak znaleźć lepsze kości, ale on utknął w tym bałaganie?”

Lucy milczała, zdając sobie sprawę, że Samantha pośrednio porównała ją do „kości”.

Samantha odchrząknęła i powiedziała: „Okej, to był tylko przykład. Ale teraz są razem, a ty po prostu to zaakceptujesz? Po co spełniać życzenia zdradzającego dupka? Stawiać im czoła! Ona udaje niewiniątko? Ujawniać ją taką, jaka naprawdę jest – rozbijaczką małżeństw!”

„Ale co potem? Czy powinnam dać wszystkim znać, że moje małżeństwo się rozpada i być postrzegana jako żałosna kobieta, która nie potrafi nawet zatrzymać własnego męża?” Lucy westchnęła. „To małżeństwo jest już wielką porażką i nie chcę odchodzić z takim upokorzeniem”.

„Czy to nie byłoby dla nich zbyt łatwe?”

Widząc zmartwiony wyraz twarzy Samanthy, Lucy uśmiechnęła się i pocieszyła ją: „Właściwie, wszystko w porządku. Przez kilka lat naszego małżeństwa Liam nie traktował mnie strasznie. W przeciwnym razie nie miałabym szansy na posiadanie tych kawałków biżuterii i torebek. Sama myśl o tym, że nie będę mogła ich nosić w przyszłości, nadal sprawia, że jestem trochę smutna”.

Samantha się nie zgodziła. W przeszłości Lucy wyróżniała się w kulturoznawstwie i na zajęciach aktorskich, co skłoniło ją do zapisania się na wydział teatralny Trinity Film Academy. Była piękna, utalentowana i zajmowała pierwsze miejsce w swojej specjalności. W tamtych czasach osiągnęła wszystko. Wszyscy wykładowcy wierzyli, że jej przyszłość jest nieograniczona.

„Gdyby nie wyszła za mąż zaraz po ukończeniu studiów i nie zrezygnowała ze swoich marzeń o aktorstwie, mogłaby zostać sławną aktorką, a biżuteria i torby nie miałyby dla niej żadnego znaczenia” – pomyślała Samantha.

„Więc jaki masz plan na później?” zapytała Samantha.

„Wezmę kilka dni wolnego, żeby odpocząć i znaleźć miejsce na nocleg. Potem spotkam się z ekipą „Honor of the Deities”, żeby zająć się dubbingiem” – odpowiedziała Lucy.

„Czy kiedykolwiek rozważasz wyjście zza kulis?” zapytała Samantha.

Lucy na chwilę się zatrzymała, po czym odpowiedziała: „Minęły trzy lata, odkąd ostatni raz stanęłam przed kamerą. Nie jestem pewna, czy nadal mam to, czego potrzeba”.

- „Nie lekceważ siebie tylko dlatego, że nigdy nie stałaś przed kamerą. Zyskałaś prawie dziesięć milionów fanów dzięki samemu dubbingowi! Współcześni aktorzy nie potrafią nawet poradzić sobie z podstawowymi kwestiami i nadal być sławnymi. Ty masz wygląd i umiejętności aktorskie, więc co cię powstrzymuje? Nawet bez ogromnej sławy, nadal poradzisz sobie dobrze”, zachęcała Samantha.

„Tak, to prawda. Nawet jeśli aktorstwo nie wypali, biorąc pod uwagę moją popularność w dubbingu, wciąż mogę prowadzić wygodne życie. To opcja warta rozważenia”, rozważała Lucy.

Poza tym naprawdę kochała występować, a rezygnacja z pasji do małżeństwa była głupim wyborem. Na szczęście nie było za późno, żeby coś zmienić.

Rozmowa między Samanthą i Lucy trwała do późnej nocy. W końcu powtarzające się ziewnięcia Samanthy skłoniły Lucy do zachęcenia przyjaciółki, by wróciła do sypialni. Lucy z kolei rozłożyła się na kanapie. Pomimo spodziewanych problemów z zasypianiem, zaskakująco szybko zasnęła. Jednak jej odpoczynek nie trwał długo, ponieważ nagle obudził ją pilny dzwonek telefonu.

W stanie senności odpowiedziała: „Halo?”

Głos Isabelli doszedł z drugiej strony, brzmiał drżąco. „Pani, czy wie pani, gdzie położyła niebieską koszulę pana Kane’a?”

Lucy, wciąż półprzytomna, instynktownie odpowiedziała: „Garderoba na drugim piętrze, drugi wspornik od lewej, strona wschodnia”.

Na drugim końcu linii zapadła chwila ciszy. Isabella zawahała się, zanim powiedziała: „Sprawdzałam tam, ale tam tego nie ma”.

„To nie może być prawda. Osobiście położyłam to tam po wyprasowaniu. Zapytaj Liama, czy to przesunął” – zasugerowała Lucy.

Isabella szepnęła: „Pan Kane powiedział, że tego nie dotykał. Może powinieneś wrócić i tego poszukać”.

W tym momencie Lucy była całkowicie rozbudzona. Była pewna, że Liam stoi przed Isabellą. Pamiętała wyraźnie, w którym uchwycie były wszystkie jego ubrania. Jak Isabella mogła ich nie znaleźć?

„Jeśli nie możesz jej znaleźć, dokładnie przeszukaj każdą szafę. W rezydencji Kane nie ma ich tak wiele. Przejrzyj je po kolei. Jeśli wszystko inne zawiedzie, po prostu wybierz inną koszulę!” powiedziała Lucy, zanim zakończyła rozmowę.

Lucy sprawdziła godzinę. „Szósta rano! Liam musi być szalony, skoro Isabella dzwoni do mnie o tej nieludzkiej porze tylko po to, żeby kupić głupią koszulkę! Czy on oszalał?!'

Tymczasem w rezydencji Kane'ów Isabella odwróciła się, widocznie przerażona. „P-Panie Kane, pani właśnie się rozłączyła ”.

Liam rzucił jej gniewne spojrzenie, myśląc: „Oczywiście, że to słyszałem. Nie jestem głuchy, a wołanie było wystarczająco głośne”.

„Panie Kane, czy nadal chce pan ten niebieski?” Isabella zapytała nerwowo.

Po kilku sekundach odpowiedział z powagą: „Zapytaj ją, który krawat pasuje do koszuli”.

Isabella nie odważyła się powiedzieć nic więcej. Ta koszula pasowałaby do kremowo-białego wzorzystego krawata. Pamiętała, że widziała go noszącego ją wiele razy. Nosił ją praktycznie codziennie. Jak mógł nie wiedzieć?

Isabella mogła tylko zadzwonić do Lucy ponownie. Tym razem dzwonił trochę dłużej, zanim Lucy odebrała.

„Pani, znalazłem koszulę, ale do którego krawata ją dobrać? Pani zwykle zajmuje się takimi parami, a obawiam się, że pan Kane będzie zły, jeśli źle to zrobię”.

Lucy potarła skronie, zanim odpowiedziała: „Kremowo-biały krawat z motywem chmur. Jest w lewej szufladzie, czwarty poziom, trzeci uchwyt”.

Usłyszała jakieś dźwięki po drugiej stronie linii, zanim Isabella ponownie szepnęła: „Nie mogę tego znaleźć...”.

Lucy zabrakło słów.

„Pozwól mi porozmawiać z Liamem.”