Rozdział 3 NIESforna królowa Chaska

Królowa Chaska wyszła z powozu, unosząc ramiona i rozglądając się dookoła.

Jej pokojówka natychmiast wybiegła z drugiej strony i pobiegła do niej.

Ina była trochę zaskoczona. Więc... to była Królowa? Shilah obserwowała z daleka, nie chcąc się w żaden sposób zbliżać.

Ładne oczy Chaski pociemniały, gdy zobaczyła przed sobą kobietę.

„Więc... to ty narzekasz na mój powóz?” Zapytała, rzucając Inę spojrzenie od stóp do głów.

Jej elokwencja była czarująca, ale Ina nie była tam dla podziwu. Zamiast tego była rozgoryczona, słysząc, jak ona mówi do niej takie słowa.

„Twoja Karetka, wylała na mnie wodę” – powiedziała ze złością. I natychmiast Chaska uderzyła ją mocno w policzek.

„Ha!” – wykrztusiła Shilah ze swojego miejsca.

O nie....

Ina była oszołomiona, gdy jej dłoń natychmiast przesunęła się po policzku.

Co??? Królowa ją uderzyła??? Położyła na niej rękę???

„A ty musisz być głupi, żeby stanąć przede mną i składać takie skargi” – powiedziała Chaska, scena już przykuła uwagę wielu ludzi dookoła.

„Co jest takiego specjalnego w twojej sukience? Jestem pewna, że mój koń jest jeszcze droższy od niej”.

Zatrzymała się i zrobiła krok bliżej Iny.

„Ty brudny pospolity. Powinieneś mieć szczęście, że jestem dziś w tak dobrym nastroju. W przeciwnym razie upewniłbym się, że wrócę do pałacu z twoją głową w mojej torbie”.

Po tych słowach odwróciła się i odeszła, zmierzając po to, czego chciała, a za nią podążała jej pokojówka.

Ina była w głębokim szoku, jej ręka wciąż na policzku. Królowa ją uderzyła? Ona... ona ją uderzyła?

Kobiety na targu mruczały i trzęsły się. I przez chwilę Shilah pomyślała, żeby podejść bliżej, żeby ją pocieszyć, ale nie chcąc przenosić agresji, pozostała tam, gdzie była.

Ina aż kipiała ze złości, futro już wystawało jej spod skóry.

Nie; nie mogła się przemienić. Nie teraz. Zaatakowanie Królowej z pewnością zasługiwałoby na karę śmierci.

Odwróciła się gwałtownie i zaczęła odchodzić, a Shilah cicho podążyła za nią, niosąc ciężki kosz.

*

"Mamo!!!!" krzyknęła Ina, gdy tylko weszła do domu.

Gdyby tylko posiadała moce czarownicy, była pewna, że swoim wściekłym rykiem spowodowałaby zawalenie się ścian.

„Matko!!! Ojcze!!!” krzyknęła ponownie i tym razem jej matka zbiegła po starych schodach.

"Ina??? Co jest nie tak??"

"Wszystko jest problemem, matko!! WSZYSTKO!!"

Jej matka pobiegła na dół i zobaczyła plamę na sukience córki oraz wściekłość na twarzy... nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała.

Shilah natychmiast weszła, trzymając koszyk.

„Ina, co się stało?” zapytała jej matka.

Jej głębokie warczenie przyciągnęło jej rodzeństwo na dół. Nie miała pojęcia, że jej ojca nie ma w domu.

„Spójrz na mnie, mamo! Tylko spójrz!” Ina ryknęła i próbowała się uspokoić, żeby wyjaśnić.

„Kiedy byłem na targu, powóz Królowej oblał mnie błotem. A kiedy poszedłem się poskarżyć, DOSTAŁ MNIE W POSTACI!”

Wszyscy byli w szoku.

„Królowa cię uderzyła?!” – zapytała jej młodsza siostra, Vanessa.

„Która z Królowych?” To była jej matka.

„Królowo Chaska!” Ina wymówiła to imię z takim jadem w głosie.

„O mój Boże! To jest starsza Królowa!” vanessa jęknęła.

„Ale dlaczego miałaby cię uderzyć tylko dlatego, że poszłaś się poskarżyć? To nie w porządku..!”

„Och....! Gdyby nie fakt, że jest Królową i ma strażników, przekląłbym konsekwencje i żywcem obedrze ją ze skóry!! Ale, przysięgam matko; przysięgam na obrońców siedmiu gór, MUSZĘ MIEĆ swoją zemstę!! To obietnica!!”

I po tych słowach Ina uciekła po schodach.

Pełna napięcia cisza zapanowała w pokoju przez kilka sekund.

„Nie powinno to być zaskoczeniem” – powiedział nagle Evo.

To był jedyny syn w domu.

„Słyszałem, że królowa Chaska jest dość zła i porywcza”.

„A na co się gapisz?” – nagle warknęła jego matka, mając na myśli Shilah, która cały czas stała i patrzyła.

Po cichu spuściła wzrok i odeszła.

*************

W dużym pokoju, przestronnym i dobrze udekorowanym. Można było zobaczyć dwie kobiety i kilka pokojówek, stojących dookoła i wyglądających na trzeźwych.

Królowa Nosheba była widoczna, siedząca na łóżku z opuchniętymi oczami. Podczas gdy dwie kobiety stały obok niej, próbując przekonać ją, by nosiła dziecko.

„Proszę Cię, Moja Królowo” – błagała ta z dzieckiem.

„Rozumiem, co czujesz, ale to wciąż twoja krew i ciało. Ona potrzebuje twojego matczynego dotyku i potrzebuje, żebyś ją karmił. Proszę...”

„Nienawidzę się powtarzać, Ahiga” – stwierdziła chrapliwie Królowa.

Jej głos był tak szorstki i pełen bólu.

„Zabierzcie ode mnie tę klątwę. Nie chcę dziewczynki, chcę CHŁOPAKA!!!”

Podniosła jeden z talerzyków ze słodyczami, które leżały obok niej, i rzuciła go na podłogę, rozbijając go na kawałki.

To był piąty talerz, który rozbiła.

Ahiga. To była żona-położna. Przez ponad godzinę błagała królową, żeby zabrała jej dziecko, ale ona nie słuchała i zachowywała się jak szalona, odkąd dowiedziała się, że urodziła dziewczynkę.

„Ale gdzie chcesz, żeby była? W ogóle cię to nie obchodzi?” zapytała Ahiga zmartwiona, a Nosheba spojrzała na nią wściekle.

„NIE OBCHODZI MNIE TO, Ahiga. Możesz zabrać ją do mojej matki, żeby mogła dołączyć do swojej siostry. Nie chcę mieć żadnej z moich córek w pobliżu!” warknęła.

„Okej; w porządku. W porządku. Możesz ją wysłać do swojej matki, kiedy będzie pełnoletnia. Ale na razie jest tylko niemowlęciem i potrzebuje opieki. Proszę, Moja Królowo, błagam w jej imieniu. Proszę... nie zapomnij, że nosiłaś ją w swoim łonie przez dziewięć miesięcy. I nie zapomnij, że jesteś również kobietą. Proszę...

Właśnie wtedy wyczuto czyjąś obecność, drzwi się otworzyły i weszła królowa Chaska.

Ze względu na przestrzeń w pokoju, drzwi były dość daleko od łóżka, co dało Chasce trochę czasu, by dokładnie przyjrzeć się żałosnej twarzy Nosheby. Jej pokojówka podążała za nią.

Nosheba spojrzała na nią wściekle, gdy weszła, jej klatka piersiowa unosiła się i opadała ciężko.

„Witaj, moja Królowo” – kobiety i pokojówki skłoniły się, gdy tylko Chaska znalazła się w łóżku.

„Och! Witam was wszystkich” Chaska uśmiechnęła się i spojrzała z powrotem na Noshebę, po czym spróbowała przybrać żałosny wyraz twarzy.

„Witaj, królowo Noshebo...”

„Czego chcesz?” Nosheba natychmiast wtrąciła, zaciskając pięści, a Chaska musiała się sporo natrudzić, żeby ukryć uśmiech.

„Zachowaj spokój, najdroższa. Nie jestem tu po to, żeby sprawiać kłopoty. Właściwie…” Zatrzymała się i odwróciła do pokojówki, dając jej znak, żeby poszła z koszem owoców .

„Przyszedłem ci je dać”.

Służąca skłoniła się i postawiła mały kosz owoców na łóżku obok Noszeby.

„Kiedy usłyszałem, że już położyłeś się spać, postanowiłem sam pobiec na rynek, żeby kupić ci trochę owoców, żebyś mógł zjeść i odświeżyć się...”

Zanim Chaska zdążyła dokończyć, Nosheba złapała kilka owoców z koszyka i rzuciła nim w jej stronę.

"Wynoś się z mojego pokoju, demonie!" - zaklęła ze złością.

„Nie chcę od ciebie nawet szpilki i nie chcę twojej przeklętej obecności w pobliżu mnie. Więc wynoś się...!!”

Chaska w końcu uwolniła uśmiech, który ukrywała. Tak dobrze było ją widzieć w takim stanie.

„Uspokój się, Nosheba, dobrze? Dlaczego jesteś taka rozgoryczona?” Zapytała spokojnie.

„Czy zrobiłem coś złego, idąc po owoce? Czy... czy to ja jestem powodem, dla którego urodziłaś dziewczynkę, którą ojciec nazwał Badnews?”

Oczy Nosheby zabłysły.

„Nie.......!!!!!!!!!” Ryknęła i rzuciła cały kosz owoców na podłogę.

„Nienawidzę cię, Chaska! NIENAWIDZĘ CIĘ!!!! Strażnicy!! Wypad z mojego pokoju!”

Chaska zaśmiała się złowieszczo i pogardliwie; jej śmiech brzmiał tak kpiąco, że rozdarł Noshebę.

Położne znajdujące się w pokoju myślały o tym, żeby poprosić Królową, żeby odeszła, ponieważ dokuczała rannej matce, ale żadna z nich nie chciała narażać się na niebezpieczeństwo ze strony Chaski, bo wiedziały, że potrafi być naprawdę śmiertelnie niebezpieczna.

„Ciesz się swoim smutkiem, Noshebo” – powiedziała Chaska i w końcu odeszła.