Rozdział 36

„ Emory?” Dźwięk mojego imienia na jego ustach nie pomaga w wyrwaniu się z rozproszenia, w którym się znalazłam. Podnosi drugą rękę tak, że jeden palec znajduje się pod moją brodą, i odciąga moje oczy, by spotkać się ze swoją twarzą. Kiedy jego ręka odsuwa się od mojej skóry, znów mogę oddychać, a moja ręka zsuwa się z jego ramienia. „Właściwie... co?”

„ Tak. Właściwie... twój brat próbował mi pomóc, tak myślę.”

„ Mój brat?” Brzmi, jakby mi nie wierzył. „Lex?” Kiwam głową, uśmiechając się do niego, ponieważ wyraźnie posuwa się za daleko. „Blondyn, trochę niższy ode mnie, szczupły, z ładną twarzą”.