Rozdział 145

Resztę dnia gramy tak samo. SIerra i ja próbujemy prowadzić niezręczne, nudne rozmowy, podczas gdy faceci nas słuchają, ale udajemy, że nie zwracamy na nas uwagi. Kiedy odkładam książki pod koniec tego otępiająco długiego dnia, podczas gdy Sierra czeka na mnie, żebyśmy mogli się zameldować u Delty Kyle'a, Kaley podchodzi i trzaska moją szafką. Tym razem jej nie pozwalam. Reaguję szybko i mam dość jej bzdur tak samo jak facetów. Łapię za krawędź szafki i odpycham ją, a potem patrzę na nią z wściekłością. Nie zrobię nic w szkole, moje uwarunkowanie nadal nie pozwala mi się na nią zemścić, ale nie pozwolę jej też więcej po mnie chodzić.

Wydaje z siebie cichy pisk, zanim znów się opanowuje. „Cokolwiek zrobiłaś, żeby wkurzyć naszych przyszłych Alphów, musisz to teraz naprawić! Twoje głupie, dziecinne gry utrudniają życie reszcie z nas. Przeproś, płaszcz się, pocałuj ich stopy lub cokolwiek zechcą i napraw to. Cały dzień krzyczeli i warczeli na ludzi. Nawet każesz im podnosić głos na mnie, co jest niedopuszczalne.

„ Nie widzę, w jaki sposób moje relacje z którąkolwiek z nich mogłyby być twoją sprawą. I nie wezmę odpowiedzialności za żadną twoją głupotę, przez którą nakrzyczano na ciebie”. Powiedziałem, nie patrząc na nią, i dokończyłem to, co robiłem, po czym zamknąłem szafkę i odwróciłem się, by iść w przeciwnym kierunku, Sierra tuż za mną.