Rozdział 4 Pomaganie mamie w zemście

„Co powiedziałeś?” zapytał Vania, nie rozumiejąc jego słów.

Jack pośpiesznie machnął rękami. „Nie, mamusiu. Nic nie powiedziałem. Myślę, że masz rację”.

Vania poklepała syna po ramieniu. „Tym razem pomogę ci to rozwiązać, ale nie chcę, żebyś znowu to robił. Poza tym nikt mnie nie dręczył. Nie włamuj się już do ich zapór, okej?”

„Okej” – odpowiedziały nieprawdę trójka dzieci.

Widząc, że jej dzieci zamilkły, pomyślała, że już się zastanowiły i uśmiechnęła się, obejmując je w ramionach. „Dobre chłopaki. Nauczyłam się kilku nowych potraw, więc dziś zrobię dla was kolację”.

Ostatnio była tak zajęta sprawami firmy, że od dłuższego czasu nie przygotowywała osobiście obiadu dla swoich dzieci.

„Wow…” Dzieci od razu spojrzały na Vanię błyszczącymi oczami.

Na ich pełne oczekiwania spojrzenia Vania stała się jeszcze bardziej zmotywowana. „James, zabierz swoich młodszych braci, żeby się pobawili, podczas gdy ja pójdę przygotować kolację”.

James skinął głową. „Nie martw się, mamusiu, dobrze się nimi zaopiekuję”.

W pokoju arcade, gdy tylko Vania wyszła, James zebrał pozostałą dwójkę i powiedział cichym głosem: „Ten diabeł musiał dokuczyć mamie. Musimy się bronić!”

„James ma rację. Jeśli ktoś ośmieli się dręczyć mamę, odpłacimy mu się podwójnie”. Pozostała dwójka zgodziła się jednomyślnie.

Następnie trójka dzieci natychmiast zgromadziła się przed komputerem.

Właśnie wtedy weszła Vania z trzema szklankami soku w rękach. Kiedy zobaczyła trójkę swoich dzieci siedzących tajemniczo przed komputerem, nagle poczuła złe przeczucie. „Co robisz?”

Rzeczywiście, podskoczyli. Jacob odwrócił się najszybciej i zrobił naburmuszoną minę. „Mamo, proszę, nie bądź zła. Chciałem tylko obejrzeć kreskówki”.

Jego bracia wstali razem z nim i odpowiedzieli poważnie: „Mamo, Jacob chciał obejrzeć Toma i Jerry'ego”.

Kiedy Vania spojrzała i zobaczyła kreskówkę na ekranie, odetchnęła z ulgą. Dopóki nie włamywali się do czyjejś sieci, wszystko było w porządku.

Uśmiechnęła się i powiedziała: „Czemu miałabym się złościć, skoro oglądasz kreskówki? Zrobiłam dla ciebie sok, żebyś mógł pić podczas oglądania”.

"Dziękuję mamusiu."

Widząc, jak trójka dzieci z entuzjazmem ogląda kreskówkę, Wania mógł się zrelaksować i kontynuować przygotowywanie kolacji.

Kolacja wkrótce była gotowa, a trójka dzieci natychmiast porzuciła komputer i pobiegła w kierunku stołu jadalnego, gdzie usiedli w rzędzie i zajadali się domowym jedzeniem przygotowanym przez mamę.

„Jedz powoli, nie spiesz się”. Na widok dzieci, które radośnie pochłaniały jedzenie, Vania powoli się wzruszyła. Ta trójka została przez nią znaleziona zaledwie kilka miesięcy po urodzeniu i dorastała pod jej opieką, więc zrobiła wszystko, co mogła, aby zapewnić im najlepsze życie, jakie mogła.

Jednak nadal miała dwójkę zaginionych dzieci i nie miała pojęcia, jakie życie prowadzą. Czy są kochane i żyją dobrym życiem, czy też zostały sprzedane złym ludziom i zastraszane przez innych? Myśląc o tym, Vania poczuła, jak jej serce boli tak bardzo, że trudno jej było oddychać. Moi kochani, nie martwcie się. Mamusia na pewno was znajdzie, jak tylko będę mogła!

Gdy następnego ranka o świcie Vania opuściła dom, trzej chłopcy natychmiast usiedli przed komputerem z poważnymi minami, a ich ręce gorączkowo pisały na klawiaturze. Nie minęła nawet pół godziny, a na ich twarzach rozkwitł zadowolony uśmiech.

Tymczasem w Luke Corporation dział finansów i dział IT pogrążyły się w kompletnym chaosie.

Larry wpadł pośpiesznie do biura prezydenta. „P-Prezydencie Luke, stało się coś złego. Zapory Departamentu Finansów zostały znowu zhakowane, ale tym razem nie zabrali żadnych pieniędzy. Proszą o ciebie po nazwisku”. Gdy mówił, jego głos stawał się coraz cichszy. W końcu nie mógł nawet spojrzeć Hansonowi w oczy ze strachu.

Dział Finansów był najważniejszym działem, ponieważ kontrolował całą sytuację finansową firmy. Jednak jak mogli zostać zhakowani przez dwa dni z rzędu, podczas gdy liczne talenty w firmie bezradnie się temu przyglądały?

Wyraz twarzy Hansona stał się lodowaty, wysyłając dreszcz wzdłuż kręgosłupa wszystkich, gdy szedł w kierunku Działu Finansów z Larrym na holu. W tym momencie wszyscy z Działu IT zadrżeli, stojąc w kolejce. Widząc, jak ich prezes podchodzi, wszyscy pochylili głowy, nie śmiejąc wydać ani jednego dźwięku.

Hanson pobiegł prosto do komputera, a na ekranie widniał napis: „100 milionów albo poproś Hansona Luke'a, żeby przyszedł. Wybierz jedno z dwóch”.

Gdy spojrzał na słowa na ekranie komputera, jego twarz pociemniała jeszcze bardziej . Szybko wpisał coś na klawiaturze, mocno marszcząc brwi. Był też niezwykle utalentowany w dziedzinie informatyki i nigdy nie spotkał kogoś, kto mógłby być jego przeciwnikiem. Jednak po raz pierwszy znalazł się w tak trudnej sytuacji.

Po drugiej stronie trzej chłopcy siedzieli ze skrzyżowanymi ramionami i z pogardą patrzyli na ekran komputera.

Jack skomentował złośliwie: „Jak on śmie próbować nas zhakować swoim poziomem? Pokażmy mu jego miejsce”.

Jednak James przemówił spokojnie. „Nie ma pośpiechu. Jeśli poczekamy, aż prawie mu się uda, zanim go pokonamy, czy nie będzie to jeszcze lepsze?”

Tymczasem Hanson był już bliski sukcesu, gdy ekran komputera w jednej chwili zrobił się czarny. Miał wrażenie, jakby stoczył długą walkę z kimś, by zostać pokonanym jednym ciosem.

Jednak, choć był wściekły, był bardziej zaskoczony. Myślał, że wszyscy najlepsi informatycy są już zatrudnieni w Luke Corporation, ale nie spodziewał się, że ktoś taki istnieje. Ku jego zaskoczeniu, chciał zobaczyć, kim dokładnie jest ta osoba.

Tymczasem trójka dzieci śmiała się diabelnie do komputera.

Ekran komputera po stronie Hansona znów rozświetlił się trzema dużymi uśmiechniętymi emotikonami, które były wyraźnie wypełnione kpiną. Następnie pojawił się kolejny wers: „Diable, to ostrzeżenie. Nie nękaj naszych kobiet, bo inaczej sprawy nie skończą się dla ciebie dobrze”.

Kobieta? Kiedy nękałem kobiety? Teraz mam kontakt tylko z Vanią…

Jakby nad czymś myślał, Hanson wykrzywił usta i napisał zdanie: „Mogę zgodzić się na twoją prośbę, ale musisz mi przynajmniej powiedzieć, kim jesteś, prawda?”

James odrzucił tę propozycję krótko: „Nie ma mowy”.

Hanson zapytał ponownie: „Czy możesz mi zatem powiedzieć, dlaczego ostatnio wziąłeś ode mnie pieniądze?”

Jack w duchu nazwał go ab*starem i odpisał mu: „Zasłużyłeś na to”.

Zasłużyłem na to? Te trzy słowa całkowicie zdezorientowały Hansona. Jednak nie rozwodził się nad tym i kontynuował: „Jeśli tak jest, to tym razem jest to tylko ostrzeżenie?”

Jacob zrobił nadąsaną minę. „Za dużo gadasz”. Po tym wysłał emoji bomby. Nie chciał opóźniać czasu na deser przekąskami, które zrobiła jego matka.

Po emoji rozległ się głośny huk, przez co wszyscy w biurze podskoczyli z szoku. Po raz pierwszy ktokolwiek z nich widział, że ich prezydent przechodzi przez tak trudne chwile.

Następnie na ekranie pojawiła się kolejna wiadomość. „Pamiętaj, co ci powiedzieliśmy. Nie nękaj naszej kobiety”.

Nie czekając na odpowiedź Hansona, komputer wrócił do normy, jakby nic się nie stało. Nawet gdy próbował ich ponownie śledzić, nie mógł odzyskać żadnych informacji.

„Jak tam idzie?” Podczas poprzedniej rozmowy Hanson celowo przeciągnął czas, aby dać działowi IT czas na śledzenie ich informacji.

Szef działu IT odpowiedział nerwowo: „Przepraszam, panie prezydencie Luke. Nie udało nam się znaleźć żadnych informacji na ich temat. Jednak jedno jest dla nas jasne: ich adres IP jest taki sam jak ostatnio. Prowadzi do domu prezesa Greysona z Galaxy Corporation”.

Hanson zmrużył oczy, jego palce rytmicznie bębniły o stół. Po chwili wstał i oświadczył: „Jedziemy do Haling Villa”.