Rozdział 219

Przyznanie się

Steven zamilkł, ale nie odrzucił prośby Genevieve. „Pewnie”. To wywołało słaby uśmiech na twarzy Genevieve, która odpowiedziała: „Dziękuję, Steven”. Po zjedzeniu miski owsianki z kurczakiem Steven wezwał Timothy'ego na oddział. Timothy był zaskoczony, widząc Genevieve w tak spokojnym nastroju. Po przejrzeniu jej wykresów powiedział jej, że nie ma żadnych poważnych problemów zdrowotnych, o które należałoby się martwić. „Możesz zostać wypisana jutro, jeśli chcesz”. „To jutro. Nie lubię zapachu szpitali”. Następnie Genevieve poprosiła Stevena, aby pomógł jej załatwić procedury wypisu ze szpitala. Steven wkrótce potem opuścił oddział. Zanim opuścił szpital, zadzwonił do Armanda i poinformował go o stanie Genevieve, a także o jej chęci opuszczenia szpitala następnego dnia. Po pewnym czasie Armand powiedział: „Jutro rano ją odbiorę ze szpitala”. Następnego ranka Genevieve była w dobrym nastroju, gdy się obudziła. Umyła się w toalecie i przebrała w nowe ubrania i buty, które Steven kazał komuś wysłać poprzedniej nocy. Potem zamówiła sobie śniadanie. W tym momencie ktoś zapukał do jej drzwi. Cooper pojawił się przed Armandem. Miał na sobie jasnoszarą koszulę i okulary bez oprawek. Z jego podłużnym kształtem twarzy i brakiem światła na twarzy, wydawał się raczej zimny. „Genev”, zawołał Cooper, wbiegając szybko do pokoju. Wydawało się, że ma jej coś jeszcze do powiedzenia, ale przez długi czas nic nie wychodziło z jego ust. „Usiądź”. Genevieve przechyliła szczękę w stronę krzesła naprzeciwko niej, zanim zwróciła uwagę na jabłko, które zręcznie obierała. Krążki skórki jabłka spadły na podłogę. Cooper uznał ją za zbyt spokojną i opanowaną, gdy obudziła się ze śpiączki. Wygląda jak zupełnie nowa osoba. Po chwili obserwacji Cooper odsunął krzesło naprzeciwko niej i usiadł. Położył teczkę w lewej ręce na stole i dodał na nią czarny dysk flash. „Rok temu, tato... twój tata i mama chcieli kupić ci prezent urodzinowy z centrum handlowego. Poprosiłem kogoś, żeby majstrował przy ich samochodzie”. Był bezwzględny i bezduszny, gdy zorganizował sabotaż. Teraz jednak miał trudności z przyznaniem się do winy. Jego słowa wyszły bełkotliwie, jakby coś dusiło mu tchawicę. Przełknął nerwowo, zanim kontynuował: „Zabiłem ich. Wszystkie dowody zbrodni są na tym czarnym pendrive. Możesz go oddać policji i mnie oskarżyć. Ten folder zawiera umowę o przeniesienie akcji