Rozdział 2

KSIĄŻĘ EMERYT

Wychodząc następnego ranka, dwóch wojowników zatrzymało się przed Emeriel. „Król wzywa cię, mój książę” – powiedział jeden z nich. „Twoja obecność jest potrzebna na sali sądowej”.

Kurwa. Ten głupi minister nie tracił czasu na donoszenie na niego.

Emeriel pozwoliła na drogę do sądu. To tylko biczowanie, on będzie

Cienki.

Jednak gdy szedł korytarzem w stronę drzwi, zrobiło się dziwnie cicho.

Coś było nie tak.

Na dworze zawsze było głośno z zewnątrz. Zawsze spodziewano się pomruków, szmerów, kłótni.

Jego zmartwienie pogłębiło się, gdy drzwi się otworzyły, a wszystkie oczy nie zwróciły się, by spojrzeć na niego z wyższością. Zamiast tego, oczy wszystkich były utkwione w centrum królewskiego dworu.

Oczy Emeriel podążyły za ich wzrokiem.

Stało tam dwóch mężczyzn ubranych w białe szaty, z długimi, prostymi, sięgającymi do pasa czarnymi włosami. Wyglądali niegroźnie.

Jednak po dłuższym przyjrzeniu się Emeriel dostrzegła mięśnie ledwie ukryte pod szatami, lekko odstające uszy i niewiarygodnie nienaturalnie przystojne twarze, których wyrazu nie dało się w ogóle odczytać.

Zamarł.

Urekai-u ...

Te wyglądały drogo i arystokratycznie.

Gardło Emeriel wyschło. Nikt nie modli się, żeby spotkać Urekai twarzą w twarz.

„Co mówisz, królu Orestusie?” – przemówił Urekai z długą blizną biegnącą przez policzek. Wyglądał najbardziej przerażająco.

„Nie, to nie może się zdarzyć” – zaprotestował król Orestus, wyglądając na przerażonego i kiepsko to ukrywając.

Zmarszczka na twarzy Scarred Urekai pogłębiła się. Najwyraźniej była to istota, która nie przyjmowała odpowiedzi „nie”.

„Jesteś w błędzie, jeśli myślisz, że dajemy ci wybór, królu ludzi” – powiedział, groźnie robiąc krok naprzód.

Ministrowie sądu z zapartym tchem cofnęli się na swoje miejsca.

„Spokojnie, Lordzie Vladya” – powiedział drugi Urekai, jego głos był łagodniejszy. Błagający, a nie rozkazujący.

Zraniony Urekai, Lord Vladya, rzucił królowi twarde spojrzenie, które wprawiłoby każdego mężczyznę w drżenie. „To najmniej, co możesz zrobić, ludzki królu. Daj nam księżniczkę, a odejdziemy cicho”.

„Jesteśmy gotowi za nią zapłacić” – dodał drugi Urekai, sięgając pod szatę i wyjmując duży worek monet.

Strach ustąpił. Uszy króla nastawiły się z zainteresowaniem. „Pieniądze?”

„Nie tylko pieniądze, są też złote monety” – powiedział Urekai bez blizn.

Wszyscy zachłysnęli się, łącznie z Emeriel. Złote monety były rzadkie i bardzo cenne.

Urekai kontynuował: „Wystarczy, że oddasz księżniczkę, a ta torba będzie twoja”.

Czekać.

Księżniczka?

Nie mogli mieć na myśli.

Wielkie wejście otworzyło się ponownie, gdy dwóch strażników wprowadziło Aekeirę na dziedziniec.

Nie, nie, nie, nie moja siostra.

Emeriel ruszył do przodu, ale strażnicy, którzy go eskortowali, zatrzymali go. Mocno ugryzł się w wargę, starając się nie zwracać na siebie uwagi, ale było to niezwykle trudne.

Na pewno to nie mogło być to, co myślał. To musiał być sen.

Nie było mowy, żeby Urekai przybyli tu, żeby kupić jego siostrę jako niewolnicę...!

Dwaj strażnicy prowadzący Aekeirę do środka boiska, zatrzymali się kilka stóp od Urekaisa.

Przerażenie na twarzy Aekeiry odzwierciedlało uczucia Emeriel.

„Więc pozwól mi to wyjaśnić” – zaczął król Orestus – „Wszystko, co muszę zrobić, to sprzedać ją tobie, a wszystkie te pieniądze będą moje? Nie ma żadnych innych warunków? Nic innego?”

„Tak” odpowiedział Urekai bez blizn.

Lord Vladya ruszył naprzód, zmniejszając dystans między sobą a Aekeirą, która teraz wyraźnie się trzęsła.

Objął policzek Aekeiry, przechylając jej głowę na bok, aby lepiej się przyjrzeć. Wydawał się całkowicie zniesmaczony. „Ona da radę”.

Król Orestus podniósł młotek i uderzył nim mocno w biurko. „Sprzedane! Od tej chwili księżniczka Aekeira należy do Urekais”.

„CO!?” Krzyk wyrwał się z ust Emeriel, zanim zdążył go powstrzymać.

Pobiegł w stronę środka sali sądowej i padł na kolana. „Proszę, nie sprzedawaj im mojej siostry. Nie Urekaisom! Proszę, Wasza Wysokość”.

Król rzucił mu znudzone spojrzenie. „To już poza moimi rękami, Emeriel.”

To jest poza jego...

Emeriel nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. „Nie możesz do tego dopuścić. Ona też jest twoją siostrzenicą! Jak mogłeś to zrobić!?”

Nie był dumny, że jego głos stał się piskliwy jak u dziewczyny, gdy praktycznie krzyczał. Ale nie obchodziło go to. „Wiesz, że czeka ją los gorszy niż śmierć za wielką górą! Jak mogłeś się zgodzić, żeby ją im sprzedać?”

„Jakby miał jakiś wybór” – prychnął Lord Vladya, a jego głęboki baryton był pełen cynizmu.

Emeriel odwrócił się, by stanąć z nimi twarzą w twarz, gniew ogarnął jego rysy. Ale gdy spojrzał w te przerażające szare oczy, nie mógł zmusić się do poddania się wściekłości.

Przeczytał w jednej z książek, że Urekai ma moc odbierania życia bez kontaktu fizycznego. To mogła być tylko plotka, ale mając na szali życie swojej siostry, nie miał zamiaru testować tej teorii.

„Ja też pójdę. Gdzie idzie Aekeira, tam i ja” – powiedział Emeriel, unosząc brodę z wyzwaniem.

Aekeira gwałtownie odwróciła głowę w stronę Emeriel, jej oczy rozszerzyły się ze strachu. „Nie! Co ty robisz, Em?”

„Idę z tobą” – oświadczyła stanowczo Emeriel.

Lord Vladya uniósł idealnie ukształtowaną brew. „Nie. Nie potrzebujemy ciebie; potrzebujemy tylko twojej siostry”.

Emeriel wstała. „Nie obchodzi mnie to. Zabierz mnie też. Jeśli mnie tu zostawisz, zawsze będę próbowała do niej przyjść. Przekroczę wielkie góry, jeśli będę musiała!”

Lord Vladya się roześmiał. W zimnym dźwięku nie było humoru. „Bez rytuału przejścia wielka góra pochłonie cię w całości. Nigdy nie przejdziesz na drugą stronę”.

„Zaryzykuję” – przyrzekła Emeriel.

„Nie! Mój brat nie przyjdzie” – wtrącił Aekeira, zanim zwrócił błagalne spojrzenie na Emeriel. „Nie rób tego, Em. Już jestem skazany. Nie chcę, żeby spotkał cię ten sam los!”

„Jeśli pójdziesz z nami, zostaniesz wzięty na naszego niewolnika”. Lord Vlad ya oświadczył, przygważdżając Emeriel spojrzeniem. „Urekai nie obchodzi, czy jesteś mężczyzną czy kobietą; będziesz służył tak, jak chce twój pan. Czy to w kopalniach, czy w piwnicy, na plecach, pochylony czy na kolanach. Jeśli zgodzisz się zostać naszym niewolnikiem, twoja wolna wola kończy się dzisiaj”.

Dreszcz przebiegł po kręgosłupie Emeriel.

„Czy wiesz, co znaczy być niewolnikiem Urekaia, mały człowieku? Jesteś ślicznym chłopcem; nie zabraknie ci panów do służby”.

Strach przesiąkał jego rdzeń. Jeśli wszystko, co słyszał dorastając i czytał w książkach, było prawdą, bycie niewolnikiem Urekaia było gorsze niż bycie niewolnikiem człowieka.

A moje marzenia...

Powinienem biec w innym kierunku....!

Ale on zahartował kręgosłup. „Gdzie moja siostra idzie, ja też idę”.

„Nie zgodziliśmy się na dwóch niewolników” – powiedział drugi Urekai.

„W takim razie to już ustalone” – kontynuował Lord Vladya, jakby w ogóle nie mówił.

Sięgając do szaty, pokryty bliznami Urekai wyciągnął kolejny worek monet, rzucając oba na podłogę w stronę króla. „Weźmiemy oba”.

„Sprzedane!” Król Orestus ponownie uderzył młotkiem.