Rozdział 1

'Szczęśliwej trzeciej rocznicy ślubu! Przyjdź do domu wcześniej. Myślę, że spodoba ci się niespodzianka, którą przygotowałam.'

Po wysłaniu wiadomości Leanna McKinney odłożyła telefon, zanim wróciła do kuchni. Wyłączyła kuchenkę i zabrała się za krojenie warzyw, wciąż dobrze się bawiąc, mimo że była zajęta przygotowywaniem specjalnej kolacji.

Wyglądało to tak, jakby zignorowana wiadomość w ogóle nie wpłynęła na jej nastrój.

Służąca stojąca obok Leanny zaoferowała pomoc. „Pani, pozwól, że ci pomogę”.

„Wszystko w porządku. Możesz zająć się innymi rzeczami. Chcę osobiście ugotować dla niego dziś wieczorem”.

W odpowiedzi sługa z zazdrością odparł: „Pani, ty i Pan naprawdę bardzo się kochacie”.

Leanna nie odpowiedziała, tylko zacisnęła usta.

Czy Aidan i ja wyglądamy na zakochanych? Bardziej jak akt niż miłość…

O godzinie 19.00 służący świadomie opuścili teren, gdy do domu wrócił gospodarz, Aidan Pearson.

Gdy Leanna skończyła nakrywać do stołu, gorąco bijące od mężczyzny otoczyło ją od tyłu, po czym złapał ją za szczękę i gwałtownie pocałował w usta.

Oszołomiona na ułamek sekundy, szybko go odepchnęła.

Trzymając ją w talii, Aidan uszczypnął ją w brodę i powiedział beznamiętnie: „Czy nie mówiłaś mi, żebym wróciła wcześniej?”

„Nie zrobiłam tego. Dzisiaj jest nasza trzecia rocznica ślubu, więc naprawdę mam dla ciebie prezent”. Jej głos był melodyjny, gdy wyjaśniała.

Po usłyszeniu tego puścił ją, poprawił lekko pogniecioną koszulę i powiedział: „Nie potrzebuję żadnych prezentów od ciebie. W końcu sprawiłaś mi więcej szoku niż niespodzianek”.

Na te słowa, zamiast go strofować, mogła tylko uśmiechnąć się złośliwie i pójść do kuchni.

Wkrótce ostatnie danie trafiło na stół.

Leanna usiadła naprzeciwko Aidana i nalała mu czerwonego wina, a potem sobie.

Podnosząc kieliszek w górę, powiedziała: „Wznoszę toast za naszą trzecią rocznicę”.

W świetle można było dostrzec przystojne rysy mężczyzny, jego ściągnięte usta i lekkie zmarszczenie brwi, co sugerowało, że nie był z tego zadowolony.

Leanna jednak tylko się uśmiechnęła, gdyż nie spodziewała się od niego żadnej odpowiedzi, podniosła więc kieliszek i wypiła cały na raz.

Wypiwszy kieliszek wina, nalała sobie kolejną porcję.

I tak po prostu wypijała szklankę za szklanką…

W końcu pijana Leanna opadła na stół w jadalni i spojrzała na stoickiego mężczyznę, zanim bełkotała do niego: „Hej, Aidan. Czy nie możesz się do mnie chociaż uśmiechnąć w taki dzień?”

„Czego ode mnie oczekujesz? Upiję się i oszaleję jak ty? Albo będę dalej siedział przez tę niezwykle nudną rocznicę?”

„Jak to jest nudne? Nie każdy może świętować rocznicę ślubu, wiesz? Być może to może być nasza ostatnia rocznica.”

Aidan prychnął lekko, jakby usłyszał dowcip. „Czy pozwolisz na to?”

Machając kubkiem w dłoni, Leanna zalała się łzami. „Ja… nie sądzę, żebym tak zrobiła”.

W tym momencie mężczyzna miał już dość tej rozmowy i wstał, by udać się na górę.

Z frustracji ściągnął krawat, zdjął marynarkę i chciał zdjąć koszulę, zanim ktoś go przytrzyma, a towarzyszyć mu będzie silny zapach alkoholu.

Stojąc za nim, Leanna pijana powiedziała: „Nie spiesz się tak. Jeszcze nie dostałeś mojego prezentu…”

Jej słowa sprawiły, że Aidan odwrócił się, trzymając ręce w kieszeniach i patrząc na nią w milczeniu.

Z zaczerwienionymi policzkami spojrzała na niego niewinnie swoimi szczenięcymi oczami, nawiązując zniewalający kontakt wzrokowy.

Aidan nie mógł powstrzymać się od instynktownego przełknięcia śliny na ten widok. Jakkolwiek starał się tego nie przyznać, kobieta przed nim była prawdziwą pięknością, która sprawiłaby, że serce każdego mężczyzny zabiłoby mocniej.

W przeciwnym razie nie dałby się wówczas złapać w jej pułapkę.

Gdy spojrzał w dół, jego wzrok spoczął na jej pełnych ustach, które wino zabarwiło jeszcze bardziej na czerwono.

W chwili, gdy jej dłonie wsunęły się pod jego koszulę, Aidan natychmiast uniósł jej brodę i gwałtownie rozchylił jej usta swoimi.

Lekki ból sprawił, że Leanna cicho jęknęła.

Gdy już leżeli na łóżku, jej wzrok powędrował w inną stronę, a jej ręce po prostu trzymały się jego szyi.

Mężczyzna chwycił ją za boki i uniósł brwi z nutą cichej kpiny. „Czy nie powiedziałaś, że tego nie chcesz?”

„Czy nie wiesz, że kobieta zawsze mówi coś przeciwnego do tego, czego chce?”

Z zimnym śmiechem pocałował ją ponownie.

Leanna wykazała się dziś wyjątkową inicjatywą, rozrywając mu usta zębami, podczas gdy oboje całowali się przy słabym zapachu krwi.

Ten pocałunek bardziej przypominał walkę, w której zwycięzca obejmie prowadzenie.

Gdy miał już zabrać prezerwatywy ze stolika nocnego, ona nagle oznajmiła: „Aidan, rozwiedźmy się”.

Mężczyzna na niej zatrzymał się w miejscu. „Co powiedziałaś?”

Choć wiedziała, że usłyszał to głośno i wyraźnie, powtórzyła: „Weźmy rozwód”.

Aidan w jednej chwili stracił całe zainteresowanie. Powoli podniósł się z łóżka i odpowiedział zimnym tonem: „Ile chcesz tym razem?”

Jakie sztuczki ma w zanadrzu, żeby wyciągnąć ode mnie pieniądze… Przysięgam.

„Nie chcę ani jednego grosza”.

Leanna wyjęła spod poduszki dokument umowy rozwodowej. „Spójrz na niego. Jeśli wszystko jest w porządku, możesz go po prostu podpisać”.

Z poważnym wyrazem twarzy Aidan ostrzegł: „Lepiej przestań, Leanno McKinney. Nie mam nastroju na gierki”.

„Czy nie mówiłem ci, że dziś wieczorem będzie niespodzianka? Widzisz, czy to nie jest coś, co warto uczcić?”

Spojrzał na nią bez emocji, czując dziwne zirytowanie uśmiechem na jej twarzy.

Następnie kontynuowała ze śmiechem: „Życzę ci szczęśliwego życia po rozwodzie, Aidanie”.

Po chwili namysłu odpowiedział w końcu: „Czy mówisz teraz poważnie?”

Leanna skinęła głową. „No cóż, to naprawdę niespodzianka, prawda?”

„Dobrze. Upewnij się, że nie będziesz tego żałować.”

Po złożeniu tych oświadczeń zatrzasnął drzwi i wyszedł.

Spojrzała na umowę rozwodową, na którą Aidan nawet nie spojrzał, i po długiej chwili w końcu się uśmiechnęła.

Tobie również życzę szczęśliwego życia po rozwodzie, Leanno.

Tej samej nocy Leanna skończyła pakować swoje rzeczy, które wypełniły tylko jedną torbę bagażową.

Jeśli chodzi o wszystkie buty, torby, dodatki i ubrania, które Aidan dla niej kupił, nie wzięła nawet jednego z nich. W końcu, zostały jej podarowane niechętnie. Po ich rozwodzie, uznała, że te efektowne przedmioty stały się ostentacyjne.

W jej oczach były bezużyteczne.

Zanim wyszła, Leanna przejrzała dokumenty rozwodowe pozostawione na zimnym stole, które ostatecznie postanowiła podnieść.

Przechodząc przez jadalnię, rzuciła okiem na stół jadalny i odkryła, że sztućce Aidana były nieskazitelnie czyste, jakby w ogóle ich nie dotykano.

Wyglądało na to, że tegoroczna rocznica ślubu nie była tak akceptowalna, jak sobie wyobrażała.

Na szczęście to także nasza rocznica rozwodu.

Aidan może nawet się z tego zaśmieje, gdy w przyszłości będzie o tym wspominał.

Być może była to najbardziej satysfakcjonująca rzecz, jaką zrobiła od dłuższego czasu po ślubie.

Siedząc w taksówce i gapiąc się na mijany krajobraz za oknem, w końcu poczuła, że uwalnia ją poczucie ciężaru.

Po tym, jak przez ostatnie trzy lata byłam bogatą i wspaniałą podróbką Madam, nadszedł czas, aby wrócić do slumsów. Tam, gdzie należę.