Rozdział 462 Rzut z nad ramienia (część pierwsza)

„Panie Mu, w czym mogę panu pomóc? Czy wszystko w porządku? Czy coś jest nie tak?” – powiedziała pielęgniarka cicho. Ponieważ Edward położył palec wskazujący przed ustami, aby dać jej znać, że ma być cicho.

„Nic mi nie jest, poślij po swojego dyrektora. Muszę się z nim zobaczyć. Dzięki” – powiedział Edward, również cichym głosem. Zachowywał się bardzo uprzejmie i nie wykazywał najmniejszego śladu zadęcia.

„Pytasz o dyrektora? Obawiam się, że to jego godziny poza służbą. Zazwyczaj go tu nie ma. Ale skoro pytasz, pójdę do jego gabinetu i spróbuję szczęścia”. Pielęgniarka wyszła, gdy tylko skończyła mówić. Wiedziała, że zwykle dyrektor nie przychodził do szpitala, chyba że istniały szczególne okoliczności. Zastanawiała się, czy pan Mu był jednym z takich szczególnych przypadków.