Rozdział 6

SEBASTIAN.

Spojrzałem ostro na Valerie, która spojrzała gniewnie na Jaia i wyrwała mi z rąk teczkę.

„ Jesteś świnią!” syczy.

„ Jakbyś był lepszy!” – warknął.

Ta dwójka zawsze się kłóci. Spotykali się przez krótki czas i byli nierozłączni, ale po paskudnym rozstaniu nie mogą nawet znieść swojej obecności.

Często Zaia i ja musieliśmy ich uspokajać.

„ Odpowiedz mi, Valerie” – mówię, ignorując Annalise, która podeszła do mnie i chwyciła mnie za ramię.

„ Odpowiedz mu, Val.” powtórzył Jai, zarabiając kolejne śmiertelne spojrzenie.

Czy on ma życzenie śmierci?

„ Dobra! Chcesz tego posłuchać? To posłuchaj! Była w ciąży, ale już nie jest. Teraz jesteś zadowolona?” Spojrzała na nas troje.

Annalise przewraca oczami i odchodzi do mojego biurka, ale jej bezduszne zachowanie jest najmniejszym z moich zmartwień.

„ Była?” – pytam, a mój żołądek skręca się z nerwów. Straszna myśl osiada mi w głowie. „Co masz na myśli? Czy ona się tego pozbyła?”

Valerie przyciska teczkę do piersi i energicznie potrząsa głową.

„ Nie, Alpha, Zaia nigdy by tego nie zrobiła. To twoje odrzucenie spowodowało, że poroniła” – mówi z goryczą.

Moja głowa gwałtownie się podnosi, a ja wpatruję się w nią, pozwalając tym słowom do mnie dotrzeć.

Ja… Ja jestem powodem śmierci mojego dziecka…

„ Co do cholery Val?” warknął Jai, chwytając ją za ramię.

„ Dlatego mówiłam, żebyś mu nie mówiła!” – krzyczy.

„ Przestań” – mówię zimnym głosem. Serce wali mi w piersi jak galopujący koń, odtwarzając w myślach nasze ostatnie dni.

Dlaczego mi nie powiedziała?

„ Musiała wiedzieć, że odrzucenie może zagrozić życiu naszego dziecka. Dlaczego to zrobiła?!” warczę.

Valerie spogląda w dół. „Nie zostawiłeś jej wyboru. Próbowała z tobą porozmawiać…” Spogląda chłodno na Annalise. „Byłeś zbyt zajęty próbami pozbycia się jej.”

Wina i żal, które teraz odczuwam, zmieniają się w gniew i odwracam się, uderzając pierwszą rzecz, z którą zetknie się moja ręka. Moja kolekcja win z baru leci w powietrze, rozbijając się o ścianę i rozlewając się po dywanie. Silny zapach alkoholu wypełnia powietrze.

„ Powinna była mi powiedzieć, że jest w ciąży!” warczę.

„Miała to zrobić, ale zamiast tego wręczyłeś jej papiery rozwodowe, Alfa.” mówi Valerie, czuję jej strach, gdy cofa się o krok, ale nawet wtedy broni swojej przyjaciółki.

Zamarłam, przypominając sobie tamtą noc.

„ Co chciałeś mi powiedzieć?… To już nie ma znaczenia…”

Czy to dlatego odrzuciła wino, które jej zaoferowałem tamtego dnia? Tak bardzo się spieszyła, żeby jak najszybciej zakończyć odrzucenie.

Czy ona naprawdę planowała po prostu zabrać moje dziecko i odejść?

Przez jej egoizm straciliśmy dziecko.

Przeczesuję palcami potargane włosy. Całe miejsce wydaje się zbyt małe, a ich obecność staje się zbyt przytłaczająca.

„ Mówisz poważnie?” – słyszę mruczenie Jaia.

„ Jestem. Dlatego powiedziałam ci, żebyś mu nie mówiła. To by go tylko zraniło, tak jak Zaię. Mam rzeczy do zrobienia”. Jej kroki cichną, gdy wychodzi z pokoju, zostawiając za sobą ból i żal, które ze sobą przyniosła.

„ Wszystko będzie dobrze, Seb” mruczy Annalise, obejmując mnie ramionami.

„Jestem odpowiedzialna za zabicie mojego dziecka” – mówię cicho, a słowa pozostawiają żółć w moich ustach, gdy rozplątuję jej ramiona i odchodzę.

„ Nie jesteś. To Zaia, są kobiety, które spotyka odrzucenie i nie dzieje się krzywda dziecku. To tylko pokazuje, że nie była wystarczająco silna, by być Luną lub nosić twoje dziecko…”

Gdybym jej nie odrzuciła, z dzieckiem byłoby wszystko w porządku…

„ Seb, słuchasz?”

„ On chce przestrzeni. Czy możesz przestać robić z tego sprawę o sobie i stąd się wynosić?” – mówi ostro Jai.

„ Jak możesz tak do mnie mówić? Nie zapominaj, że będę twoją Luną” – argumentuje Annalise, znów trzymając się mojego ramienia.

„ Nawet kury w kurniku nie zaakceptują cię jako Luny” – odpowiada Jai.

Wyrywając się z jej uścisku, odwracam się do nich plecami i patrzę na swoje dłonie.

Prawie zabiłbym to dziecko własnymi rękami…

Moje dziecko.

„ Wynoście się stąd oboje” – mówię chłodno.

„ Seb, proszę, nie wykluczaj mnie-”

„ WYPADAJ!” warczę.

Mój rozkaz jest jasny i oni go wykonują bez dalszych sprzeciwów.

Drzwi zamykają się za nimi, pozostawiając mnie samego z ponurymi myślami, a ciężar objawienia wisi nade mną jak ciemna, szara chmura.

Opadam na skórzany fotel i chowam głowę w dłoniach.

Ona odeszła. Nie wiem, dokąd poszła, ale po prostu odeszła. Nikt nie wie, dokąd poszła. Nawet jej matka, która mieszkała w spokojniejszej części miasta, odeszła. Dom stoi pusty od miesięcy.

Wiem, bo ktoś nad tym czuwa, na wypadek gdyby wrócili.

Ale jej telefon nigdy więcej nie został włączony, nie wykonano z niego ani jednego połączenia. Alimenty, które obiecałem jej płacić co miesiąc, leżą nietknięte na jej koncie bankowym.

Jej paszport nie został użyty, o czym wcześniej mnie powiadomiono. Nie przyszła nawet odebrać aktu rozwodu.

Prawie jakby po prostu zniknęła i nie chciała, żebym ją kiedykolwiek znalazł.

Czy tak łatwo było mnie puścić, Zaia?

Wiedziałem od Annalise, że nawet próby odnalezienia jej przez ojca spełzły na niczym.

Annalise narzekała, że samo zniknięcie Zai gdzieś zmartwiło jej ojca i zmieniło go w mężczyznę, którego nie rozpoznawała.

Chociaż Annalise zawsze była jego ulubienicą, był bardzo zmartwiony i nie zamierzał zaprzestać poszukiwań Zai.

Przyszedł do mnie wkrótce po tym, jak dowiedział się, co się stało, i nie powstrzymał swojej wściekłości, mówiąc mi, że jestem nic niewartym draniem. Próbował nakłonić Annalise, żeby wróciła do niego, ale ona odmówiła posłuszeństwa.

Ciężko wzdycham i zamykam oczy.

Nie miałam innego wyjścia, jak odrzucić Zaię, ale nigdy nie spodziewałam się, że zniknie w ten sposób.

Gdzie jesteś?

Tylko kilka stad żyje w pobliżu naszego i niewiele z nich to nasi sojusznicy… Potajemnie wysłałem swoich ludzi, żeby jej poszukali, ale bezskutecznie.

Bardzo mnie martwiła obawa, że może szukać schronienia i narażać się na niebezpieczeństwo, zamieszkując w stadzie wroga.

Wydaje mi się, że to jedyna możliwa odpowiedź, jaka mi przychodzi do głowy, ale mam nadzieję, że jeśli tak jest, zrozumie ona, jak bardzo niebezpieczne mogą być takie posunięcia.

Po raz pierwszy odkąd odeszła, przytłaczające poczucie winy staje się nie do zniesienia.

Jak sobie radzi odrzucona, a potem zabrana ci córka?

Przecieram twarz dłonią, próbując opanować emocje, gdy nagle ktoś głośno puka do drzwi, po czym otwierają się i ukazuje się jeden z moich pracowników.

„ Alfa, twoi rodzice wrócili!” – mówi John, jego twarz jest blada.

Pierdolić!

Podskakuję z miejsca. To nie jest dobre, nie mieli wrócić przez kilka miesięcy!

Co mam im powiedzieć o Zaii?

Pędzę w dół po schodach, mając nadzieję, że kucharka wie, co musi zrobić. „John, znajdź kogoś, kto posprząta rezydencję i uzupełni lodówkę”. Rozkazuję mu.

„ Zrozumiano, Alfa!”

Teraz rzadko tam wracam. Każdy kąt domu przypomina mi o niej. Wspomnienia o nas razem…

„ Samochód podjechał.” John powtarza coś, co jeden ze strażników mówi mu przez słuchawkę.

Od kiedy zostałem Alfą, moi rodzice spędzali miesiące z dala od stada, nie mając żadnych obowiązków, teraz, gdy ja zajmuję się wszystkimi sprawami stada i biznesem.

Jednak pomimo ich sporadycznych wyjazdów i powrotów, to Zaia miała wszystko na swoim miejscu, a także luksusowy posiłek gotowy na stole na powitanie ich w domu.

Pamiętała o wszystkim i utrzymywała tę paczkę w formie. Zawsze była tam, aby wszystko było zorganizowane.

Szybko zbiegam po schodach i wybiegam na zewnątrz, poprawiając trochę włosy, albo przynajmniej próbując to zrobić, akurat na czas, by zobaczyć, jak kierowca otwiera drzwi dla taty.

Jai podchodzi do mnie, stojąc z wyprostowanymi plecami, podniesioną brodą, wyprostowanymi ramionami i rozstawionymi stopami. Jego ręce są splecione za plecami, a reszta personelu, która wyszła, by ich powitać, podąża za nim.

Dokładnie tak jak lubi tata.

Stoi tam w ciemnoszarym garniturze. Jego ciemna aura wiruje wokół niego, a jego oczy są ostre, gdy skanuje ogrody Pack Hall

Mężczyzna, który jest symbolem dyscypliny, szacunku i władzy.

Jego zimne oczy spotykają się z moimi, a ja lekko kiwam głową. Nie zwraca jednak na to uwagi, gdy mama wysiada z samochodu, dziękując kierowcy za otwarcie drzwi.

Mama jest przeciwieństwem taty. Ma na sobie letnią sukienkę w kolorze fuksji z białymi kwiatami i pasujące do niej białe szpilki. Na głowie ma kapelusz z piórami.

Teraz się odwraca, zarzuca torbę na nadgarstek i opuszcza okulary przeciwsłoneczne.

„ Czy to moje powitanie?” – mówi niezadowolona.

Ale ona zadaje mi pytanie, którego naprawdę się boję i na które nie znam odpowiedzi.

„ Gdzie jest teraz moja synowa? Tylko ona wie, jak należycie powitać!”