Rozdział 1 Poślubiłem Najbrzydszą Kobietę W Mieście

Nikt by nie pomyślał, że rodzina Thomasów, najpotężniejszy klan w Preagend, da się tak oszukać.

W dużej, bogato wyposażonej sypialni wysoki, dobrze ubrany mężczyzna w wybuchu wściekłości chwycił kobietę w wspaniałej sukni ślubnej za szyję.

„Nie jesteś Mią! Jak śmiesz, ty i twoja rodzina, namawiać mnie do ślubu? Pewnie już masz dość życia” – warknął.

Kobietę zmuszono do odchylenia głowy do tyłu, ale jej smukła i atrakcyjna szyja nie wzbudziła żadnego współczucia u mężczyzny.

"Puść… puść…”

Połowa jej twarzy była zasłonięta białą maską, odsłaniając jedynie jej niezwykle piękne oczy, które zaczynały już łzawić.

"Puść... puść..."

Jej policzki zarumieniły się, a ona sama zaczęła prychać z rozpaczy.

Mężczyzna gwałtownym zamachem ręki rzucił Millie Brown na podłogę i spojrzał na nią z wyższością.

Millie poczuła krótki dreszcz niepokoju, gdy zdała sobie sprawę, że jej maska poluzowała się z jednej strony. Natychmiast ruszyła, by ją poprawić.

Następnie mężczyzna zatrzasnął drzwi i wyszedł z pokoju.

Zszokowana służąca, która widziała całą sytuację, pobiegła pomóc kobiecie wstać z podłogi.

„Pani, czy wszystko w porządku? Pozwól, że pomogę ci wstać” – powiedziała.

„Dziękuję” odpowiedziała Millie.

Kiedy Millie w końcu wstała, potarła zaczerwienioną szyję, za którą tak mocno ją ściskano, i zamrugała czerwonymi, zdezorientowanymi oczami, patrząc na otwarte drzwi.

„Czy ten człowiek to Marcus?”

Służący, który właśnie poprawiał suknię ślubną Millie, odpowiedział: „Tak. Jest panem domu i twoim mężem”.

Millie zmarszczyła brwi. Uważała, że Marcus Thomas jest niepełnosprawny, jak głosiły plotki. Jej przyrodnia siostra, Mia Brown, płakała z tego powodu i aby uniknąć poślubienia niepełnosprawnego mężczyzny, praktycznie zmusiła Millie do poślubienia Marcusa.

Jak się okazało, nogi Marcusa były w pełni sprawne i mógł chodzić bez żadnych problemów.

Kąciki ust Millie uniosły się w uśmieszku. Mia niewątpliwie pożałowałaby swojej decyzji, gdyby dowiedziała się, że Marcus nie był rzekomo niepełnosprawnym, ale atrakcyjnym mężczyzną o sylwetce modela.

Millie zaciągnęła suknię ślubną do łóżka, gdzie ona i Marcus mieli skonsumować swoje małżeństwo i usiadła na niej. Odchrząknęła i zapytała: „Cóż, czy to nie czas na kolację?”

Przez cały dzień nic nie jadła, a teraz była głodna.

Służąca była zdezorientowana. Łzy, które wcześniej spływały po policzkach Millie, gdy Marcus prawie ją udusił, teraz zniknęły, a ona zachowywała się, jakby nic się nie stało.

Kiedy zauważyła, że Millie się na nią gapi, szybko wyrwała się z zamyślenia. Jej głowa pochyliła się, gdy wyjąkała: „Właściwie, pani, jesteś jedyną osobą, która jeszcze nie zjadła kolacji; wszyscy inni już to zrobili”.

Przez ułamek sekundy Millie była bez słowa.

Zgadła, że prawdopodobnie dlatego, że nikt w domu Thomasów nigdy jej nie zaakceptował. Celeste Thomas, matka Marcusa, miała opinię osoby skrupulatnej w kwestii zasad, ale Millie już odmawiano jedzenia, mimo że dopiero dołączyła do rodziny. To była ewidentna próba podkreślenia autorytetu i nastraszenia jej, nowej synowej.

„W takim razie po prostu przynieś mi tu jedzenie” – poinstruowała Millie.

Wyraz twarzy służącej stał się zaniepokojony.

„Jeśli zapytają cię, dlaczego przyniosłeś mi jedzenie, po prostu powiedz im, że nie jadłem od trzech dni i że jeśli nie zjem, umrę z głodu w ich domu . Powiedz im również, że już wcześniej zemdlałem z głodu” – zasugerowała Millie.

„Czy to... naprawdę zadziała?” – nieśmiało zapytał służący.

Millie puściła jej oczko i powiedziała: „Tak będzie. Zaufaj mi”.

W salonie Marcus siedział na ekstrawaganckiej skórzanej sofie. Trzymał szklankę, a jego uścisk był tak mocny, że wyglądało, jakby chciał ją rozbić.

Jego asystent podszedł do niego, niosąc stos dokumentów. „Panie Thomasie, po dokładnym dochodzeniu możemy potwierdzić, że kobietą, którą pan poślubił, nie była Mia, ale Millie, która jest znana ze swojej oszpeconej twarzy. Rodzina Brownów nas oszukała”.

Marcus zmarszczył brwi i puścił szklankę, pozwalając jej spaść na podłogę.

Jego asystent wyciągnął dwa zdjęcia i położył je przed nim.

Między tymi dwoma zdjęciami była uderzająca różnica. Mia miała piękne rysy twarzy i wyglądała eterycznie. Millie natomiast miała okropne blizny po prawej stronie twarzy. Wyglądało to tak, jakby stonoga przeszła po jej twarzy.

Marcus wydał złowieszczy chichot. „Jak śmią mnie oszukać, żebym poślubił tę kobietę? Naprawdę myślą, że mogą się z tym uporać?”

Celeste, ubrana od stóp do głów i stojąca obok Marcusa, chwyciła zdjęcia. Im dłużej na nie patrzyła, tym bardziej czuła się niespokojna.

„Do diabła z tymi Brownami! Myśleli, że mój syn jest niepełnosprawny, więc kazali tej okropnej kobiecie wyjść za niego za mąż!” – wykrzyknęła.

Pięć lat temu Marcus miał wypadek samochodowy i od tamtej pory krążyły plotki, że w wyniku wypadku stracił nogi. Kiedy Celeste próbowała obalić te oskarżenia, Marcus ją powstrzymał.

Rhea Evans, która siedziała obok Celeste, poczuła ogromną ulgę. W głębi serca uważała, że to ona powinna zostać żoną Marcusa i wydawało się, że tak jest do tej pory. W końcu Marcus nie mógł się zakochać w tej brzydkiej kobiecie.

„Pani Brown, proszę się uspokoić. Chodź, zrobię ci masaż” – powiedziała Rhea.

Związek dwóch rodzin nie został ogłoszony publicznie, lecz odbył się dyskretnie.

Rodzina Thomasów była zdecydowana na zawarcie związku małżeńskiego z szanowaną rodziną. Zanim podjęli decyzję o wyborze Mii, odbyli kilka rund rozmów kwalifikacyjnych i spotkań z potencjalnymi kandydatami.

W dniu ślubu rodzina Thomas wysłała tylko jeden samochód, aby odebrać pannę młodą z domu rodziny Brown, a sama ceremonia była niezwykle prosta. Powszechnie wiadomo było, że małżeństwo z rodziną Thomas podniesie status społeczny Brownów.

Nikt jednak nie przypuszczał, że Brownowie będą mieli odwagę zmienić pannę młodą bez wiedzy Thomasów, skutecznie ich oszukując.

Marcus, który poznał Mię już wcześniej, nie zdawał sobie sprawy, że poślubił kogoś innego, dopóki nie wrócił z pracy i nie zobaczył zamaskowanej twarzy Millie.