Rozdział 550

Ona

„W porządku” – mówi lekarz, wchodząc do pokoju, w którym Sinclair i ja odpoczywamy razem na moim szpitalnym łóżku, a ja kładę głowę na ramieniu mojego kumpla, oglądając jakąś operę mydlaną w ciągu dnia. Podnoszę się na widok wejścia lekarza, niecierpliwy, by usłyszeć, co ma do powiedzenia. Sinclair jęczy, siadając i stawiając stopy na podłodze, stając obok łóżka, by usłyszeć nowiny. Wiem, że nie jest zmęczony – wręcz przeciwnie, myślę, że jest wręcz przeciwnie. Wszystkie te dni i godziny spędzone w tym małym pokoju sprawiły, że jest strasznie niespokojny. Wyciągam rękę i biorę Sinclaira za rękę, dziękując mu w milczeniu za wszystko, co dla mnie zrobił.

„No i co?” pyta Sinclair, wkładając drugą rękę do kieszeni. Patrzy spokojnie na lekarza, który przeprowadził mi może ze sto testów odkąd się obudziłem kilka dni temu. Wszystko od badań krwi, tomografii komputerowej, USG. Zostałem tak nakłuty, zmierzony i obserwowany, że czuję się jak eksperyment naukowy.