Rozdział 534

Specjaliści mruczą do siebie podczas pracy, mówiąc językiem medycznym, którego nie rozumiem. To prawie więcej, niż mogę zrobić, żeby stać bez ruchu, bezradnie. Mam podstawowe doświadczenie medyczne, oczywiście, ale wiem, że jej życie jest w ich rękach, nie moich. I zabija mnie to, gdy to sobie uświadamiam, gdy stoję tutaj i patrzę, jak walczy, wiedząc, że nie mogę nic zrobić. Gdy patrzę, pielęgniarka podchodzi z aparatem USG, podłącza go, podczas gdy inna szybko rozprowadza przezroczystą galaretę na brzuchu Elli. Następnie odwracają się w stronę ekranu, mrucząc, gdy próbują spojrzeć na moje dziecko, ocenić jego stan.

Nie widzę bicia serca na ekranie. Mój żołądek opada i słyszę jęk. Chwilę później zdaję sobie sprawę, że dźwięk ten wydobył się z moich ust.

„Musimy ją zabrać” – rozkazuje lekarz, zdejmując zakrwawione rękawiczki i odwracając się do mnie. „Jej macica jest rozdarta, z szyjki macicy sączy się krew, a jej organy są w stanie niewydolności – potrzebuje natychmiastowej operacji –”