Rozdział 28

Ona

Słyszę kroki Sinclaira na schodach tuż po piątej i zdaję sobie sprawę, że musiał wyjść z pracy przy pierwszej możliwej okazji. Nie narzekam, nie mogę się doczekać, żeby zapytać go o Mike'a, odkąd zadzwoniła do mnie policja, i choć wydaje się to niewiarygodne, to nawet zaczynam za nim tęsknić, im więcej czasu spędzamy osobno. Myślę, że to musi być pragnienie szczeniaka, żeby być blisko ojca, a nie moje własne zainteresowanie, ponieważ najczęściej jestem zdenerwowana lub na krawędzi, kiedy jesteśmy razem. Jedynym wyjątkiem jest to, kiedy idę do jego pokoju przed snem; nie miałam ani jednego koszmaru, odkąd nalegał, żebyśmy zaczęli spać razem, i nie mogę się doczekać, żeby zasnąć w jego silnych ramionach każdej nocy.

Wchodzi do mojego pokoju bez pukania, obdarzając mnie szerokim uśmiechem, gdy widzi mnie przytuloną w łóżku. Lekarz dał mi dziś surowe polecenie odpoczynku, a po wyczerpującej gehennie w szpitalu, tak naprawdę mi to nie przeszkadzało. „Witaj kłopotach”. Sinclair wita mnie czule, siadając na skraju mojego materaca. „Jak się czujesz?”