Rozdział 115

EllaŁzy spływają po twarzy Sinclaira, gdy przeżywa śmierć swojej matki, a ja robię, co mogę, by nie wybuchnąć szlochem. Moje serce cierpi z powodu małego chłopca, którym kiedyś był, i z powodu ciężaru, który najwyraźniej nadal dźwiga. Słysząc tę historię, rozumiem, że jego ostatnia rozmowa z matką naprawdę pozostała z nim przez lata, kształtując go w mężczyznę, którego mam teraz przed sobą.

„ Później dowiedziałem się, że wyprosiła Rogera z domu, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że mnie tam nie było”.

Sinclair kontynuuje, wycierając oczy. „Wbiegła z powrotem, żeby mnie złapać, mimo że strażnicy próbowali ją powstrzymać”. Sinclair opowiada: „Więc widzisz, dlatego Roger zawsze mnie obwiniał… nie mylił się. Gdybym posłuchał jej za pierwszym razem, gdybym wyszedł na zewnątrz, kiedy mi kazała, ona nadal by żyła”.