Rozdział 75

„Na początku myślałem, że jesteście na haju, szczerze mówiąc” – pociągnąłem łyk wina po wytrzeźwieniu, wpatrując się w nich ponad krawędzią kieliszka. „Ale po bliższym przyjrzeniu się, po prostu zachowujecie się jak zwykle, głupio” – warknąłem ostro. Spojrzałem na nich oboje. Przestali się śmiać i teraz oboje patrzyli na nas wrogo.

„Jak wygodnie jest przegrywowi nazywać ludzi przegrywami. Dobrze się czujesz, myśląc, że nie jesteś jedynym przegrywem, prawda?” Oczy Sandry zabiłyby mnie, gdyby oczy mogły zabijać. „Cóż, dla twojego łatwego zrozumienia. Sandra, nie jesteśmy przegrywami, ty jesteś. Jesteś największym przegrywem, jakiego kiedykolwiek widziałam w całym swoim życiu. Mam na myśli, że tylko przegryw uciekłby do domu, w twoim wieku, płacząc, żeby rodzice posprzątali bałagan. Czyż nie, panno Sandro?” Uniosłam brwi. „No weź, powinnaś być wdzięczna swojemu ojcu kongresmenowi, naprawdę uratował twój żałosny tyłek”.

Odwróciłam wzrok od nudnego widoku Sandry zaciskającej zęby, zaciskającej i rozluźniającej pięści i przeniosłam wzrok na Joela. „Mam rację, prawda?” Uniosłam brwi, domagając się odpowiedzi. „Jej ojciec uratował wam tyłek…” Urwałam. „A tak w ogóle, Joel, co w tym śmiesznego? Ty też coś wziąłeś? Poza tym, myślałem, że może nie żyjesz, bo byłem w szoku, że schowałeś się za swoją dziwką i pozwoliłeś jej płakać do tatusia, żeby posprzątał bałagan, który oboje narobiliście”. Wziąłem kolejny łyk wina, założyłem nogę na nogę i wzruszyłem ramionami. „Ale nie obwiniam cię, obwiniam siebie, czego mogłem się spodziewać po facecie, który napadł na swoją dziewczynę i pozwolił swojej dziwce ją drapać i bić...”