Rozdział 3

„Oczywiście! Pojadę gdziekolwiek Ty pojedziesz, mamusiu!” Mały chłopiec promieniał, a jego duże oczy wyglądały jak błyszczące onyksy, zakrzywione w półksiężyce.

Anastasia nie mogła powstrzymać się od rozmyślań o tym, jak piękne było to dziecko. Za każdym razem, gdy patrzyła na jego małą twarzyczkę, czuła przypływ pocieszenia i wdzięczności, jakby nieustannie podziwiała, jak udało jej się urodzić tak urocze maleństwo.

– "No cóż, w takim razie najlepiej spakujmy się już teraz. Jutro po południu wyjeżdżamy na lotnisko."

"Dobra!" Maluch stanowczo skinął głową, po czym pobiegł do swojego pokoju, aby spakować rzeczy na podróż.

Anastasia westchnęła ciężko. Odkąd pięć lat temu ojciec wyrzucił ją z domu, mieszkała za granicą. Nie tyle, że nie chciała wracać do domu, co po prostu nie było dla niej w nim miejsca.

O porodzie za granicą nie powiedziała nawet ojcu, a teraz, gdy wracała do ojczyzny w dla pracy i kariery, zdecydowała się spotkać ze swoim ojcem. W końcu nadal był jej tatą.

Trzy dni później wieczorem Anastasia pchała wózek bagażowy na międzynarodowym lotnisku. Jej syn siedział na dużej walizce na wózku i rozglądał się ze zdumieniem. Wydawało się, że wszystko, co dotyczyło ojczyzny Anastasi, wzbudzało jego zainteresowanie, a w jego błyszczących oczach pojawił się dziwny błysk.

Anastasia właśnie wyszła z hali przylotów, kiedy podeszło do niej dwóch mężczyzn w garniturach, a następnie grzecznie się przywitali: „Panno Tillman, przysłała nas tutaj Madam Presgrave, która przygotowała dla pani podwiezienie tuż od wyjścia. Jeśli łaska…"

Zamrugała do nich i powiedziała bardzo uprzejmie: „Doceniam miły gest Presgravesów, ale nie potrzebuję podwózki, dziękuję”.

– "Panno Presgrave, Madam naprawdę pragnie się z panią spotkać." – Powiedział z szacunkiem mężczyzna w średnim wieku.

Anastasia wiedziała, że Starsza Pani Presgrave nie żywiła złej woli, ale ona tak naprawdę nie miała zamiaru przyjąć łaski Madam. „Proszę powiedzieć starszej pani Presgrave, że obowiązkiem mojej matki było ratowanie innych i że nie ma potrzeby odpłacać się za ten czyn, przynajmniej nie mnie”. Powiedziawszy to, minęła dwóch mężczyzn, popychając wózek w stronę wyjścia.

Jeden z mężczyzn wyjął telefon i posłusznie poinformował: „Młody Panie Elliot, panna Tillman odrzuciła naszą ofertę odebrania jej."

Obecnie przy wejściu na lotnisko zaparkowane były trzy lśniące czarne Rolls-Royce'y z mocno przyciemnionymi szybami, które uniemożliwiały zaglądanie do środka. Na tylnym siedzeniu Rolls-Royce’a pośrodku floty siedział mężczyzna, który nie spuszczał wzroku z drzwi lotniska i w chwili, gdy odkładał telefon, zobaczył młodą kobietę pchającą przez nie wózek.

Kobieta miała na sobie białą bluzkę i zwykłe dżinsy. Włosy zebrane z karku, odsłaniające delikatną i ładną twarz. Kiedy manewrowała wózkiem, jej skóra była alabastrowa, a jej zachowanie dość spokojne. Bez wątpienia jej obecność wśród tłumu była olśniewająca.

Właśnie wtedy wzrok Elliota przykuło coś, a raczej ktoś – mały chłopiec, który zeskoczył z wózka kobiety. Wyglądał na około cztery lub pięć lat, miał na sobie szary sweter i joggery, a jego gęste i miękkie włosy opadały na czoło. Może i był młody, ale jego rysy były doskonale wyrzeźbione, co czyniło go jeszcze bardziej uroczym.

W tym momencie Anastasia przykucnęła i pomogła maluchowi wygładzić jego ubranie; nie było wątpliwości, że w jej oczach widać było delikatny i pobłażliwy wyraz.

Kim jest ten dzieciak? Czy Anastasia jest zamężna? Jeśli tak, to nie będę musiał się z nią żenić, żeby spełnić życzenie Babci. Mając to na uwadze, Elliot patrzył, jak taksówka, do której wsiadła Anastasia z jej rzekomym dzieckiem, odjeżdża. Niedługo potem jego flota również odjechała.

Ledwie przebyli dystans, gdy zadzwonił telefon. Spojrzał na identyfikator dzwoniącego i przywitał się: „Hej, Hayley”.

„Elliot, kiedy do mnie przyjdziesz? Tęskniłem”. Po drugiej stronie odezwał się nieśmiały głos Hayley.

„Ostatnio byłem trochę zajęty, ale zobaczymy się, gdy tylko będę wolny.” – Odpowiedział, bas w jego głosie był wyraźny.

"Obiecujesz?" – zapytała kokieteryjnie Hayley.

– "Tak." – Odpowiedział z wymuszoną cierpliwością.

Tymczasem w Rezydencji Presgrave srebrnowłosa starsza pani siedziała na kanapie i popijała herbatę, gdy usłyszała najnowsze ustalenia swoich podwładnych. Podniosła głowę zszokowana, gdy zapytała : „Co? Anastasia ma dziecko? Czy jest mężatką?”

„Według naszego dochodzenia ojciec dziecka nigdy się nie pojawił, więc zakładamy, że urodziła dziecko pozamałżeńskie."

„Och, biedactwo. Zostać samotną matką w tak młodym wieku…” Harriet Presgrave, znana szerzej jako Starsza Pani Presgrave, westchnęła. Ogarnęło ją poczucie winy, gdy pomyślała o dzielnej policjantce, która zmarła po otrzymaniu osiemnastu śmiertelnych pchnięć od zbira, który wiele lat wcześniej groził, że zrobi Elliotowi krzywdę.

Właśnie nad tym ubolewała, gdy do salonu wkroczyła elegancka i potężna postać. To był Elliot, który wrócił z lotniska. „Chodź tutaj, Elliot.” – Powiedziała Harriet, przywołując wnuka.

Elliot natychmiast zajął miejsce obok niej i zaczął mówić: „Babciu, Anastasia ciągle odrzucała naszą ofertę, więc może ja…”

„Właśnie dowiedziałem się, że panna Tillman jest samotną matką, która urodziła pozamałżeńskie dziecko. Musisz zaopiekować się biedną matką i synem, Elliocie. To twój obowiązek”.

Elliot gapił się na staruszkę bez słowa, oszołomiony jej sugestią. Myślał, że dałaby sobie spokój z tą sprawą, ale jak się okazało, stała się jeszcze bardziej zdeterminowana, aby doprowadzić sprawę do końca.

„Babciu, nie muszę się z nią żenić. Zawsze możemy w jakiś inny sposób odwdzięczyć się za dobre uczynki jej matki i jej to wynagrodzić” – odparował spokojnie, mając nadzieję, że babcia zrozumie sens.

Jednak w chwili, gdy Harriet to usłyszała, rzuciła mu lodowate spojrzenie i powiedziała: „Nie, to nie wystarczy. Musisz poślubić Anastasię, chronić ją i opiekować się nią przez resztę jej życia."

Elliot zmarszczył brwi. Nie sądził, że z małżeństwa pozbawionego miłości może wyniknąć coś dobrego, ale nie mógł nawet odrzucić sugestii swojej babci, ponieważ była zdecydowana spłacić poświęcenie, które wiele lat temu złożyła matka Anastasi.

„Nawet nie możesz sobie wyobrazić, ile pchnięć otrzymała funkcjonariuszka Amelia Chapman, żeby Cię chronić. Ile krwi… Makabryczny charakter zbrodni…” Oczy Harriet były smutne, gdy to mówiła. Następnie podniosła głowę i rzuciła wnukowi ostre spojrzenie, wskazując: „Zaopiekowanie się jej córką to przynajmniej, to to co możesz zrobić. Nigdy nie będziesz w stanie odwdzięczyć się za ten bezinteresowny czyn policjanta, nawet jeśli miałbyś opiekować się Anastasią przez wieczność."

Elliot cicho skinął głową. „Dobrze, w takim razie wezmę ją za żonę”.

Ale była jeszcze jedna kobieta, której nie mógł puścić i którą także musiał wynagrodzić. Szczerze mówiąc, nie miał jeszcze planów informować o tym Harriet i wiedział, że nawet jeśli jej powie, nie zniechęci to jej do zmuszania go do poślubienia Anastazji.

„Anastazja ma dziecko” – powiedział.

Elliot nie mógł w to uwierzyć. Wpatrywał się w babcię ze zdziwieniem, myśląc: Czy to jakiś rodzaj umowy „kup jeden, drugi gratis”?

The Bourgeois Jewelry Atelier była starą i znaną placówką, którą przejęła przełożona Anastazsi. Aby rozwijać markę, Anastasia – główna projektantka Queen's Rose QR Diamond Global – została przeniesiona z powrotem do swojej ojczyzny, aby pracować nad dywersyfikacją Bourgeois.

Dzięki staraniom Bourgeois Anastasia została zakwaterowana w mieszkaniu. Kiedy syn spał, zabrała się za urządzanie i porządkowanie swojego nowego mieszkania, sprawiając, że w ciągu dwóch godzin mieszkanie zamieniło się w idealne przytulne gniazdko dla duetu matki i syna.

Była wyczerpana, ale nie miała ochoty iść spać, wolała oglądać uroczy profil śpiącego syna.

To co wydarzyło się w tym mieście pięć lat temu, wciąż ją prześladowało i ściskało ją w żołądku. Zdrada jej najlepszej przyjaciółki, niegodziwość jej przyrodniej siostry i ultimatum ojca, które doprowadziło do jej wygnania, były jak rany, które były zbyt głębokie, aby się zagoiły.

To był w ogóle cud, że przeżyła ostatnie pięć lat. Musiała pogodzić wychowywanie syna jako samotna matka z uczęszczaniem na kursy projektowania, a pod koniec tych pięciu lat powoli wspinała się po szczeblach drabiny i została głównym projektantem. Pracowała ciężej niż ktokolwiek inny i niebiosa musiały obdarzyć ją szczęściem, którego potrzebowała, aby dostać się tu, gdzie była dzisiaj.

Na razie miała oszczędności, syna i pracę, która zapewniała jej wolność.

Wzięła telefon i spojrzała na numer ojca. Kilka razy myślała, żeby do niego zadzwonić, ale coś kazało jej się wahać. Minęło pięć lat. Zastanawiam się, czy nadal jest na mnie zły.

Potem westchnęła. Zapomnij o tym.