Rozdział 586

„To takie piękne” – jęczę, klęcząc przed nowo otwartą walizką, w której trzymam swój karabin snajperski do paintballa, matowo czarny i ewidentnie zupełnie nowy. Helikoptery właśnie odleciały, a my znajdujemy się w odosobnionym, gęstym zagajniku drzew rosnących na płaskowyżu w połowie drogi w dół klifu wąwozu.

„Czy mogłabyś spróbować być trochę mniej dziewczyną?” Rafe mruczy do mnie, rozglądając się z grymasem, by sprawdzić, czy któryś z naszych kolegów z drużyny zauważył, jak delikatnie przyciskam koniuszki palców do ust w zachwycie. „Na przykład, na jeden dzień?”

„Mogę spróbować” – wzdycham, opuszczając ręce, ale poza tym ignorując go, gdy sięgam po broń, podnoszę ją i sprawdzam wszystkie szczegóły, będąc pod wrażeniem jakości lunety. „Gdzie są kule?”