Rozdział 5 Nowy przyjaciel

Ashley

Wstrzymałem oddech, idąc korytarzem. Byłem świadomy oczu skierowanych na mnie, na wycelowane palce, drwiących szeptów i szyderczych wybuchów śmiechu.

Tak wyglądało moje codzienne życie tutaj w szkole. Chodzenie po korytarzu było dla mnie zawsze okropnym doświadczeniem. Czułam, jak moje serce bije szybko, czułam pot na całym ciele, czułam, jak moje dłonie robią się spocone.

Nienawidziłem chodzić sam. Nikt mnie nie lubi w Empire High. Chłopcy już dali wszystkim zielone pozwolenie na dręczenie mnie i zawsze byli tak chętni, żeby to zrobić, jakby to miało im dać punkt u trojaczków.

Wiedziałem, ile kroków muszę zrobić, żeby dotrzeć na zajęcia. Już prawie skończyłem liczyć, gdy potknąłem się o coś i z hukiem wylądowałem na podłodze.

Na korytarzu rozległ się śmiech.

Poczułem ostry ból w kolanach. Spojrzałem na nie i zobaczyłem, że prawe kolano już krwawi.

„ Och, moja wina”, zadrwił głos, który rozpoznałem jako głos Jasmine, „może powinnaś kupić okulary, bo najwyraźniej jesteś ślepa”.

Więcej śmiechu . Więcej szyderczych uwag. Chciałabym, żeby ziemia się otworzyła i mnie pochłonęła, żebym uniknęła wstydu, ale wiem, że nic takiego by się nie wydarzyło.

Więc podniosłam się i stanęłam twarzą w twarz z Jasmine i jej dwoma sługusami. Blokowali mi drogę.

"Czy możesz... czy możesz mi pozwolić przejść?"

„Cóż, gdybyś nie był ślepy, zauważyłbyś, że ścieżka jest zablokowana, więc dlaczego nie znajdziesz innej?”

Inny? Drugi był dłuższą drogą i nie mogłem... To oznaczałoby, że musiałbym przejść przez męczące zadanie przejścia przez dłuższy korytarz pełen studentów, którzy czerpią przyjemność z patrzenia, jak krwawię.

*Jasmine proszę, to tylko moja klasa za tobą. Nie mogę wrócić, bo..."

„Cóż, musisz” – warknęła na mnie – „bo nie mogę się ruszyć tylko dlatego, że coś takiego jak ty chce odejść.*

O, proszę!

„ Przesuniesz się, żeby przeszła, i także przeprosisz”.

„A kto to kurwa jest?” Jasmine wypluła ze złością i odwróciła się, żeby zobaczyć, kto to był. Ale ja już wiem, kto to był. To była Anita.

Jasmine zatrzymała się, gdy zobaczyła, że to ona, a jej spojrzenie zmieniło się z wrednego na bardziej uprzejme.

"Przepraszam?"

„Przeprosisz Ashley i zrobisz jej miejsce. Ostatnim razem, gdy sprawdzałem, nie byłeś statyczny”.

Usta Jasmine zacisnęły się w cienką i wściekłą linię. Spodziewałem się, że rzuci się na Anitę, bo bez względu na to, jak bardzo była nią zauroczona, nie była typem, który bierze to, co ma.

„A jeśli nie?”

„ Cóż, zrobisz to” odpowiedziała Anita, krzyżując ręce na piersiach i przez chwilę oboje rzucali sobie wściekłe spojrzenia. Ja i słudzy Jasmine wyglądaliśmy na zdezorientowanych i zastanawialiśmy się, co do cholery się dzieje.

A potem wydarzyło się coś, czego się najmniej spodziewałam – Jasmine naprawdę się odsunęła.

Namaluj mnie w szoku.

„Przepraszam” – wymamrotała i zabrzmiało to bardziej jak groźba niż przeprosiny.

Szybko odszedłem.

„ Co to było?” zapytałem Anitę.

„Nie przejmuj się tą dziewczyną, ona po prostu szczeka i nie gryzie”.

Wiem, że Jasmine nie była tylko szczekającą i nie gryzącą, ale na razie byłem po prostu wdzięczny, że An ita uratowała mnie przed tym, co mogłoby być kolejną rundą nękania.

*******

Dzień minął w mgnieniu oka i nic znaczącego się nie wydarzyło. Prawie nie jadłam w stołówce, bo nie chciałam narażać się na to, żeby trojaczki mnie zobaczyły i pomyślały, że coś mi zrobią.

Nawet na zajęciach, które prowadziliśmy wspólnie, starałam się być jak najmniejsza, żeby nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi.

Ostatnią lekcją dnia była fizyka i wydarzyła się jedna z rzeczy, których najbardziej się obawiałem. Poproszono nas o dobranie się w pary dwójkowe do wykonania zadania.

Wiedziałem, że nikt mnie nie wybierze, poza ostatnią osobą stojącą, a ktokolwiek by to nie był, będzie narzekał i mówił mi, jak bardzo nie cierpi współpracy ze mną.

Zdarzyło się to już tak wiele razy, że nie sposób ich zliczyć.

Wyobraźcie sobie więc mój absolutny szok, gdy klasa wciąż szalała, z kim się sparować, gdy jeden ze szkolnych piłkarzy zaczął podchodzić do mnie z uśmiechem na twarzy.

Zamarłam, zanim doszłam do wniosku, że idzie na kogoś za mną. Ale za mną nikogo nie było, a on zatrzymał się tuż przede mną.

„Cześć Ashley” – przywitał się ze mną, a ja niemal padłam na podłogę w kałuży.

On zna moje imię! Derrick, kapitan drużyny futbolowej i jeden z najpopularniejszych chłopaków w szkole zna moje imię.

„Cześć” – przywitałem się, a mój głos brzmiał zupełnie inaczej.

„Jeśli nie masz nic przeciwko, czy możemy zostać partnerami przy tym zadaniu?”

Co! Co? Otworzyłam usta i w przenośni widziałam, jak moje szczęki opadają na podłogę. Czy Derrick właśnie poprosił mnie, żebym została jego partnerką?

Czy to był sen? A może żart?

To pewnie jakiś żart, kolejny żart mający na celu zadrwienie ze mnie i zastraszenie mnie, ale gdy rozejrzałem się dookoła, nikt na nas nie patrzył.

"Dlaczego?"

„Dlaczego?” Powtórzył moje głupie pytanie, patrząc na nie zdezorientowany.

„Mam na myśli... ja nie..." Nagle zabrakło mi tchu. Nigdy wcześniej żaden facet nie patrzył na mnie tak intensywnie . I mój Boże! Patrzył na mnie intensywnie.

„Mówię tylko, dlaczego ja? W klasie jest mnóstwo innych osób”.

„Dlaczego nie ty? Zawsze chciałem podejść do ciebie i po prostu zacząć rozmowę, ale ty i Anita nigdy z nikim nie rozmawiacie, więc trudno cię nawet zobaczyć, a teraz to okazja, żeby z tobą porozmawiać i zostać przyjaciółmi, jeśli ci to nie przeszkadza”.

Był pewny tego, co właśnie powiedział, ale w jego słowach dało się wyczuć lekkie drżenie, jakby był zdenerwowany i bał się mojej odpowiedzi.

I? Po prostu oniemiałam. Czy to naprawdę się działo? Zawsze chciał ze mną rozmawiać? Chciał, żebyśmy byli przyjaciółmi?

Czy nagle znalazłam się w Alicji w Krainie Czarów?

„Czy ty nie... nic nie mówisz.”

„Och, przepraszam... Ja po prostu... tak!” Wciągnęłam powietrze. „Nie przeszkadza mi, żebyśmy byli partnerami”.

„Och” – jego uśmiech był wystarczająco jasny, by rozświetlić najciemniejszy pokój – „to mnie po prostu uszczęśliwiło. Czy możemy wymienić się cyframi, żebyśmy mogli porozmawiać przez telefon?”

Chciał, żebyśmy wymienili się numerami.

Wymieniliśmy się numerami, gdy byłem jeszcze oszołomiony tym doświadczeniem, którego nie rozumiałem.

„Słuchaj, muszę już lecieć, bo mamy trening piłkarski, ale na pewno porozmawiam z tobą wieczorem, żebyśmy mogli porozmawiać o naszym zadaniu”.

Posłał mi kolejny ciepły uśmiech, po czym odwrócił się i wybiegł z laboratorium.

Stałem tam, zdezorientowany i bardzo podekscytowany tym, co się właśnie wydarzyło.