Rozdział 5

Kane

Milion myśli przelatuje mi przez głowę, gdy idę korytarzem w stronę ogrodu różanego, Rainer, mój najlepszy przyjaciel i drugi, u mojego boku. Widzę, że umiera z ochoty, żeby coś powiedzieć, ale nawet on musi uważać w takich chwilach, żeby nie powiedzieć czegoś, co mnie wkurzy, i on o tym wie.

Gdy zbliżamy się do drzwi prowadzących do ogrodu różanego, znajdującego się na południowym trawniku, około pięćdziesiąt jardów od zamku, Rainer mówi: „Cóż... tego się nie spodziewaliśmy”.

Na początku mogę tylko jęknąć, gdy w myślach przypominam sobie, co się właśnie wydarzyło. Chociaż wiedziałam, że nie powinnam spodziewać się, że Alpha Bernard pojawi się tu z pieniędzmi, które mi był winien — w każdym razie z całą kwotą — nie miałam pojęcia, że będzie próbował przekonać mnie, żebym zamiast niego zabrała jedno z jego dzieci.

A potem... kiedy powiedział mi, że to była młodsza dziewczynka, ta, która ledwo wyszła z pieluch w porównaniu do mnie, gdy miałam sto czterdzieści siedem lat, cóż... chciałam go po prostu zabić i mieć to z głowy.

Ale... wtedy wydarzyło się coś niezwykłego. Nie przejmując się w ogóle swoim własnym dobrem, jego druga córka, ta z długimi , rudymi lokami i oszałamiającymi jadeitowymi oczami, wtrąciła się między szaloną propozycję, którą złożył mi ojciec, a to, co prawdopodobnie postrzega jako nędzną przyszłość życia z wrogami swojej watahy.

Tylko diabeł wie, jakimi kłamstwami karmiono ją przez lata na mój temat i na temat osób mi podobnych.

Jej odwaga jest dla mnie niezwykła. Nadal nie mogę uwierzyć, że ktoś byłby skłonny poddać się tak niepewnej przyszłości. Co z nią zrobię, nie wiem, ale jestem pewien, że może być dla mnie cenniejsza na więcej sposobów, niż obecnie wiem.

„Nie powiedziałeś Clarkowi, do którego pokoju ma ją zabrać” – przypomina mi Rainer.

Ma rację. Powinnam była być bardziej konkretna. Chyba powinnam wysłać mu szybką wiadomość w myślach, żeby powiedzieć, o którym pokoju myślałam, kiedy Rainer pchnęła drzwi zewnętrzne, i chociaż była daleko, po drugiej stronie ogrodu różanego, usłyszałam piskliwy głos Opal i mój żołądek się zacisnął.

„Nie! Ty mnie kurwa nigdy nie słuchasz!” Słyszę, jak krzyczy. „Co, kurwa, z tobą jest nie tak? Jesteś jakimś pieprzonym idiotą?”

Zatrzymuję się w miejscu, nie chcąc iść naprzód, nie chcąc zajmować się tym po tym, co już się wydarzyło dziś rano. Rainer też się zatrzymuje i nie mogę mieć do niego pretensji, gdy zahacza kciukiem o ramię i mówi: „Muszę iść. W bibliotece czeka na mnie... była guwernantka z szpikulcem, która chce wepchnąć mi ostry kawałek drewna przez jedno ucho i wyrzucić drugim, i myślę, że byłoby to zabawniejsze niż słuchanie, jak Opal krzyczy na biedną koordynatorkę ślubów”.

Przymykam na niego wzrok i oboje wiemy, że nigdzie się nie wybiera. „Zawsze miałeś najdziwniejsze fetysze” – mówię mu.

Wzruszył ramionami. „Serce pragnie tego, czego pragnie”.

„No chodź” – mówię, robiąc krok do przodu. Biorę głęboki oddech, bo tak się powinno robić, a nie dlatego, że tlen jest w moim ciele przydatny.

Widzę, że zachmurzone niebo z dzisiejszego poranka się rozwiało, gdy byłem w środku i zajmowałem się takimi jak Alpha Bernard. Powiedziałbym, że to dobrze, ale słońce zawsze przyprawia mnie o mdłości. Przynajmniej nie pali mnie i nie zamienia w kupkę popiołu, jak krążą plotki o moim gatunku.

To naprawdę głupie, co ludzie piszą w książkach.

Im bardziej zbliżam się do miejsca, w którym Opal stoi ze swoimi przyjaciółmi i biedną koordynatorką ślubną, Blanką, najlepszą w królestwie, która przyszła z tysiącami doskonałych recenzji, tym bardziej się irytuję, aż jestem gotowa odciąć sobie uszy, żeby tylko nie musieć jej słuchać. Przekleństwo na dupka-służącego, który przyszedł po mnie, gdy czekałam na usunięcie córki Alfy z sali tronowej. Chociaż, uczciwie mówiąc, służący po prostu wykonywał swoją pracę.

„Czy one wyglądają jak królowa małżonków, pieprzone, cenione czerwone róże?” – krzyczy Opal, gdy Rainer i ja kroczymy wokół dużego żywopłotu różowych kwiatów. „No i co?”

Opal ma idealne imię. Jej alabastrowa skóra jest niemal nieprzezroczysta w blaskach słońca, które docierają do niej spod parasola, który jedna z jej dziewic trzyma nad jej głową. Są z nią trzy inne dziewczyny i chociaż są wystarczająco ładne, żadna z nich nie dorównuje Opal. Jej kruczoczarne włosy są spięte w idealny kok na czubku głowy, a małe loki oprawiają jej piękną twarz. Jej krwistoczerwone usta dodają jej szafirowo-niebieskim oczom pewnego rodzaju blasku. Jej oczy są zdecydowanie najjaśniejsze ze wszystkich wampirów, jakie kiedykolwiek widziałem.

Nie ma wątpliwości, że Opal Maxwell jest pięknością. To był jeden z argumentów, które jej rodzina przedstawiła, gdy przyjechali w zeszłym roku, rozmawiając z moją matką i ze mną o tym, jak sojusz dobrze zrobiłby dla naszych królestw. Nie tylko moglibyśmy współpracować przeciwko naszym wrogom, ale była też duża szansa, że z tego związku mogłoby się narodzić potomstwo, ponieważ Opal była wampirem od urodzenia, tak jak ja. Jesteśmy rzadkością, a nasz gatunek jest podobno darem od mocy, które rządzą...

Jakiekolwiek to są moce. W tej chwili jedyną istotą, co do której jestem pewien, że istnieje poza wampirami, ludźmi i wilkołakami, jest sam diabeł...

Zwłaszcza, że ona nie przestaje krzyczeć na konsultanta ślubnego.

Blanca stoi z ramionami do tyłu i głową uniesioną wysoko, w swojej zwykłej postawie, z tego co widzę. Ale nawet ona ma punkt krytyczny i widzę, że jest na granicy załamania.

„Czy ty mnie w ogóle słuchasz, głupia suko?” – krzyczy Opal na kobietę.

„Słyszę wszystko, co mówisz, Księżniczko” – mówi Blanca. „Naprawdę nie ma potrzeby krzyczeć”.

„Chyba tak, skoro nie zrobiłeś nic, żeby to naprawić, odkąd powiedziałeś mi o tym dziesięć minut temu!” Opal macha rękami, przez co jej długie, warstwowe czerwone spódnice trzęsą się, a im częściej to robi, tym bardziej wygląda jak krwawy tornado.

„ Serio, moja mama mnie woła” – próbuje Rainer ponownie. Uderzam go łokciem w bok, a on idzie ze mną dalej.

„Twoja mama umarła dekady temu” – mruczę, a my dwoje docieramy na miejsce bitwy, gotowi zorientować się, co się dzieje. „Opal?” – mówię, przez co podskakuje lekko na dźwięk mojego głosu. Wirująca derwisz była zbyt zajęta karceniem, by zauważyć moje podejście.

„ Och! Kane, kochanie!” mówi, przybierając najlepszą minę „grzecznej dziewczynki” i mrugając długimi rzęsami w moim kierunku. „Jak się masz, kochanie? Jak przebiegło twoje spotkanie z wilkołakiem?”

Krzywię się na użycie tego obraźliwego określenia. Powiedziałem jej, że nie powinniśmy używać tego słowa. W zamku jest kilku wilkołaków, którzy są całkiem użytecznymi i dobrymi ludźmi, ale ona lubi myśleć o nich wszystkich jako o niezrównoważonych bestiach. W przypadku Bernarda to prawdopodobnie pasuje.

Widzę, że Blanca rozluźnia się tylko odrobinę, gdy przestaję się na niej skupiać. „Było dobrze” – mówię Opal. „Ale... nie rozumiem, co się tu dzieje”.

„Och, cóż, nie uwierzysz!” mówi Opal, puszczając moje ramię, aby znów móc dziko gestykulować. „Opowiedziałam tę idiotyczną rzecz”

„Opal?” mówię, rzucając jej surowe spojrzenie. Bierze głęboki oddech i próbuje ponownie. Rozmawialiśmy o tym, że musi zachowywać się jak wypolerowana księżniczka przez cały czas, a nie tylko wtedy, gdy myśli, że słuchają jej „ważni ludzie”.

„Ta Blanca”, modyfikuje, „chciałabym, aby ceremonia odbyła się pośród antycznych róż twojej matki, w świetle pełni księżyca, ale ona upiera się, żeby zmusić mnie do wyboru! I nie chcę o tym słyszeć!”

Trzy dziewczyny stojące za Opal, dwie blondynki, z których jedna ma farbę do włosów wyjętą pewnie z butelki, a druga ma pomarańczowo-rude włosy, które nie są tak oszałamiające jak loki na głowie tej dziewczyny o zmiennym kolorze, wszystkie mruczą z aprobatą.

Spojrzałem na Blankę, wiedząc, że musi być jakiś dobry powód, dla którego zginęła na tym mieczu. „Blanca, co się dzieje?” zapytałem spokojnym głosem.

Odchrząkuje, co większość ludzi musi zrobić, zbierając odwagę, by ze mną porozmawiać, nawet jeśli nie próbuję być zastraszająca. „Wasza Wysokość, księżniczka chciałaby, abym w jakiś sposób zmieniła bieg ciał, które poruszają się po niebie”.

Powstrzymując chichot, kiwam głową, chwytając istotę problemu. „Ona chce, aby księżyc znajdował się w określonym miejscu nad ogrodem różanym w dokładnym momencie, kiedy tak nie będzie?” pytam.

Głowa Blanci kołysze się do przodu i do tyłu, a jej jasne oczy mrugają z ulgą, gdy widzi, że rozumiem.

Zwracając się do Opal, mówię: „To niemożliwe, Księżniczko. Księżyc nie będzie w tym miejscu, dokładnie nad twoją głową, w chwili, gdy chcesz wziąć ślub. Możesz zmienić czas. Możesz zmienić lokalizację. Być może możesz nawet zmienić datę. Ale nie możesz przesunąć księżyca”. Trzecia opcja, ta, w której ona zmienia datę... to ta, na którą liczę. Pośpieszyłam się z tym małżeństwem z rozsądku dla dobra mojego klanu, nie zdając sobie sprawy, że jest to w rzeczywistości dość niewygodne, i chociaż Opal i ja obie wiemy, że to małżeństwo tylko dla dobra takiej rzeczy - z pewnością przyjmuje wielu kochanków do swojego pokoju, ostatnio często kwestionuję swoją decyzję.

„Nie!” krzyczy, ciągnąc mnie za ramię. „Nie mogę zmienić żadnej z tych rzeczy! Musi być trzecia rano, podczas równonocy jesiennej, tutaj, w ogrodzie różanym, a ja chcę to tam!" Wskazuje jakieś siedemdziesiąt jardów na północ. "Tam są najpiękniejsze kwiaty!"

Nie zamierzam ryzykować przesadzania ulubionych kwiatów mojej matki dla tej niedojrzałej kobiety-dziecka. „Cóż, nie da się zrobić nic innego. Dlaczego księżyc nie może być lekko na południe od ceremonii? To będzie jak... podświetlenie. Możesz go użyć, aby pokazać swoje najlepsze cechy”.

Zastanawia się nad tym przez chwilę, po czym pochyla się do mnie i szepcze: „Masz na myśli moje piersi?” i puszcza do mnie oko.

Nie miałem na myśli jej piersi. Tak naprawdę nie miałem nic na myśli. Ale jeśli to jest to, co chciała usłyszeć, pochylam się i całuję ją szybko w policzek. „Mam sprawę do załatwienia, Opal. Zajmij się tym i nie krzycz więcej. Nie chcę tu wracać”.

„Tak, kochanie” – mówi, jakby między nami istniało jakieś uczucie. Może ona tak myśli. Jestem uprzejmy. Robię to, co do mnie należy. Zaraz wyrwę dwa kolce z krzaków róż i wydłubię sobie oczy...

Wracając do zamku, widzę znajomą postać opartą o ścianę i czekającą...

Czeka na mnie.

Krzywy uśmiech na jego twarzy świadczy o tym, że ma mi do powiedzenia coś, co uważa za zabawne, a ja z pewnością nie uważam tego za coś zabawnego.

„ Czego on, kurwa, chce?” – pyta Rainer z taką samą pogardą w głosie, jaką ja czuję w środku.

„Nie mam kurwa pojęcia” – przyznaję, zwracając się do niego. „Lex?”

Jego uśmiech staje się szerszy, gdy mówi: „Witaj, bracie”.