Rozdział 2 Filmik o kąpieli

Cherise była zdezorientowana, myśląc, że Damien nic nie widzi. „Czy możesz się wykąpać, jeśli wyjdę?” Damien nie odpowiedział, ale atmosfera stała się zimniejsza.

Zdając sobie sprawę, że Damien może być zirytowany, Cherise nieśmiało wzięła peeling kąpielowy i wyszła. „Uważaj, dobrze? Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować!” Po wyjściu z łazienki Cherise stała się niespokojna i nieświadomie spojrzała na drzwi. Podłoga jest śliska. Co jeśli przypadkowo spadnie? Co jeśli spadnie i umrze? Właśnie wyszłam za mąż i nie chcę tak szybko zostać wdową...

Gdy umysł Cherise szalał, zadzwonił jej telefon. Lucy Staber, jej najlepsza przyjaciółka, wysłała jej filmik zatytułowany „Materiały powtórkowe”. Materiały powtórkowe? Dlaczego mi to wysłała, skoro do egzaminów końcowych jeszcze daleko? Cherise zastanawiała się, klikając w filmik. „Mm... Aaaa...”

Ku jej zaskoczeniu, tym, co zobaczyła, była kobieta przyciskająca się do mężczyzny! Cherise natychmiast zarumieniła się aż po czubek włosów. W panice chciała zamknąć filmik. ale jej podrobiony telefon w tym momencie się zawiesił i nie mogła go wyłączyć, bez względu na to, jak bardzo próbowała! Nagle drzwi łazienki się otworzyły. Kiedy Damien usłyszał erotyczny dźwięk, jego twarz pociemniała. „Co robisz?”

Cherise, która już i tak była zdenerwowana, prawie upuściła telefon na podłogę, przestraszona nagłym pojawieniem się Damiena.

Zawstydzona, wsunęła telefon pod koc. Głośność stała się mniejsza, ale kobieta na nagraniu jęczała bardziej namiętnie. „Ty...” Damien spojrzał surowo na Cherise.

„Będę oglądać film o kąpieli!” Cherise mocno przycisnęła koc, mając nadzieję, że zagłuszy dźwięk. Cień padł na oblicze Damiena. „Film o kąpieli?”

„Tak.” Cherise usiadła na kocu, nerwowo ocierając pot z czoła. „To był mężczyzna robiący masaż kobiecie. Kobieta była tak wygodna, że jęknęła.”

Damien był bez słowa. Nie dość, że myśli, że jestem ślepy, to jeszcze pewnie myśli, że jestem głupi.

W pokoju zapadła cisza jak szpilka, obok stłumionego głosu kobiety, który wydobył się spod koca. Ubrana w piżamę Cherise przycisnęła się do koca w niezręcznej pozycji.

Ciepłe, żółte światło padało na jej jasną skórę, emanując kuszącą aurą. Oddech Damiena stawał się coraz cięższy, a jego oczy ciemniały. Krople potu pokrywały czoło Cherise. Nie wiedziała, że naciskanie na miękki koc może być aż tak męczące!

Na szczęście filmik po chwili się skończył. Cherise otarła pot i wyjęła przegrzewający się telefon z koca. Damien usiadł na skraju łóżka i spojrzał na nią z półuśmiechem. „Czy filmik się skończył?” Cherise miała niezręczny uśmiech. „Tak... Rzeczywiście, nie jest dobrze szorować za mocno podczas kąpieli...”

Damien nie skomentował tego. Cherise natychmiast usunęła wideo i ze złością wysłała wiadomość do Lucy. „Prawie wpakowałaś mnie w kłopoty!” Lucy odpowiedziała natychmiast. „No dalej. Pomagam!”

„Czy twój mąż nie jest niepełnosprawny? Specjalnie dla ciebie znalazłam ten film. Czy go odebrałaś?” Twarz Cherise poczerwieniała. „Idź do diabła!”

Ponieważ Damien był niewidomy. Cherise nie przeprosiła, pisząc do Lucy. W rezultacie Damien mógł wyraźnie odczytać ich rozmowę. „Mój telefon zamarł, gdy miałam zamknąć film. I on to usłyszał!” „Zapytał mnie, co robię. Ledwo udało mi się skłamać!” Damien nadal milczał.

"Haha! Cherry, teraz tak się śmieję!''Ty diable!'

„Pierwsza noc jest cenna. Nie będę już dłużej przeszkadzał tobie i twojemu przystojnemu niewidomemu mężowi!” Damien zmarszczył brwi. Przystojnego niewidomego męża? Cóż za niepochlebne określenie.

Cherise wzięła głęboki oddech, odłożyła telefon i spojrzała na Damiena. „Zaczynajmy.” Damien wpatrywał się w nią, ale nic nie powiedział.

Cherise zacisnęła pięści. Znała tego mężczyznę od mniej niż dwudziestu czterech godzin i wiedziała, że jej nie lubi. Ale... Sarah Miles, jej ciotka, powiedziała, że to konieczność podczas ich pierwszej nocy. W przeciwnym razie nie byliby szczęśliwi przez resztę swojego małżeństwa!

Rzuciła się na Damiena i objęła go ramionami za szyję, niezdarnie całując jego zimne usta. Jej język zapuścił się do jego ust i niezręcznie dotknął jego, jak dziecko ssące galaretkę.

Wyraz twarzy Damiena stał się poważny. Cherise wyglądała poważnie i skupiła się, ponieważ była zdecydowana dokończyć zadanie. Damien położył ręce na jej talii. „Czy będziesz tego żałować?”

Zarumieniona Cherise pokręciła głową. „Nie zrobię tego. Jesteś moim mężem”.

Odrobina czułości pojawiła się w oczach Damiena, gdy spojrzał na dziewczynę. „Boisz się bólu?” Zapytał głębokim głosem, powstrzymując emocje.

„Nie.” Cherise zacisnęła usta i chciała iść naprzód, ale Damien chwycił ją za nadgarstek. „Lepiej, żeby mężczyzna przejął inicjatywę.”

Następnego ranka dwaj służący, którzy byli odpowiedzialni za przygotowanie śniadania, przybyli do rezydencji Lenoir senni. „Nowa pani Lenoir wygląda na ignorantkę, podczas gdy pan Lenoir jest niewidomy i niepełnosprawny. Ciekawe, czy ubiegła noc była dla nich spokojna”. „Chyba tak. Ochroniarze pełniący służbę wczoraj wieczorem powiedzieli, że słyszeli, jak pani Lenoir wydaje jakieś dźwięki”.

„Na początku była naprawdę głośna. Później wyglądało, jakby chowała się pod kocem, ale jęczenie było nadal namiętne.” „Naprawdę? Wydawała się całkiem niewinna. Kto wie…”

Służący plotkowali, idąc w stronę kuchni.

„Dzień dobry!” Młoda dama w okularach, ubrana w różowy fartuch, radośnie postawiła na stole w jadalni dwie filiżanki czekoladowych napojów. „Przyszedłeś tak wcześnie!”

Atmosfera stała się niezręczna, gdy dwie służące wymieniły spojrzenia. Po potwierdzeniu, że Cherise nie słyszy ich rozmowy, szybko podeszli, aby pomóc Cherise. „Dzień dobry, pani Lenoir. Wstała pani tak wcześnie”. Uśmiechając się, Cherise spojrzała na zegarek i powiedziała: „Nie jest tak wcześnie. Jest już po szóstej!” W rzeczywistości wstała trochę później niż zwykle, ponieważ nie spała dobrze ostatniej nocy. Służące były zdenerwowane, myśląc, że Cherise narzeka na ich spóźnienie.

Pospieszyli się, aby przygotować śniadanie, ale okazało się, że różnorodne jedzenie zostało już podane. Były jajka na twardo, owsianka i kilka złotych naleśników.

Słudzy byli zszokowani. „Pani Lenoir, te...”

„Zrobiłam je! Nie jestem pewna, co lubi Damien, więc po prostu przygotowałam coś podobnego do tego, co zwykle przygotowuję dla mojej babci”.

Następnie podała naleśniki służącym. „Nie wiedziałam, że przyjdziecie tak wcześnie, więc nie przygotowałam waszych. Najpierw możecie zjeść to. Zrobię więcej”.