Rozdział 7 Nie stać go na to

„Ten omlet z homara brzmi pysznie. Zamówię po jednym dla każdego z nas. Jeśli ktoś z was chce więcej, po prostu powiedzcie kelnerowi” – powiedział spokojnie Brian.

Pozostali natomiast nie byli spokojni. Pojedyncza porcja omletu z homara kosztuje tysiąc dolarów. Obecnych było kilkanaście osób, co oznaczało, że koszt wyniesie ponad dziesięć tysięcy dolarów!

Teraz, gdy miał pieniądze, Brian był o wiele bardziej pewny siebie niż wcześniej. Nawet nie wiedział, jak smakują te potrawy. Przecież nigdy wcześniej żadnego z nich nie jadł.

Myśląc o morzu pieniędzy w swoim prywatnym skarbcu, poczuł się zadowolony. Uśmiech Briana stał się szerszy, gdy powiedział: „Właściwie chcę, żeby wszystko było na tej stronie menu”.

Jego słowa spadły na wszystkich niczym grom z jasnego nieba i wprawiły ich w osłupienie.

Kelner z zadowoleniem przyjął ich zamówienia i oznajmił: „Całkowity rachunek wynosi teraz 55 799 dolarów”.

Kim myślała, że Brian blefuje. Żartował: „Wow, ile butelek udało ci się sprzedać dzisiaj? Spójrz, jaki jesteś teraz hojny!”

Brian był skazany na zagładę! Wszyscy tak myśleli.

Maggie nerwowo złapała Briana za ramię, chcąc położyć kres tej sytuacji. Gdyby zamówił coś więcej, ona mogłaby nie być w stanie pokryć kosztów.

Syknęła cichym głosem: „Brian, lepiej anuluj część zamówień. Kim po prostu żartuje!”

Obawiając się, że Brian może nie dotrzymać słowa, Kim pośpiesznie powiedziała: „Nie żartuję, Maggie. Mężczyzna powinien dotrzymywać słowa. Oczywiście, jeśli Brian przyzna, że nie jest mężczyzną, to w porządku!”

„Przekraczasz pewną granicę, Kim!” Maggie nerwowo przygryzła czerwoną wargę.

Brian uśmiechnął się i poklepał Maggie po ramieniu, chcąc ją pocieszyć. „Wszystko w porządku, Maggie. Dziękuję bardzo za troskę. Ten posiłek jest na mój koszt!”

Gdy Maggie to usłyszała, wszelkie kolory odpłynęły z jej twarzy. Wiedziała, że nie zdoła zmienić jego zdania, więc się poddała. Ale nie potrafiła przestać się martwić. Naprawdę nie chciała, żeby Brian zniszczył sobie życie, żeby móc przeciwstawić się tej nieszczęsnej Kim!

Właśnie wtedy Jeanne spojrzała na Maggie, a potem powiedziała znacząco do Briana: „Och, i nie akceptują tutaj butelek jako waluty. Zamówiłeś tyle jedzenia. Jeśli nie możesz za nie zapłacić na końcu, lepiej bądź gotowy sam stawić czoła konsekwencjom. Nie wpakuj Kim w kłopoty”.

Brian nie drgnął, gdy usłyszał jej groźby. Zamiast tego uśmiechnął się i spokojnie powiedział: „Cóż, jeśli uważasz, że pan Perciva nie może sobie na to pozwolić, po prostu zapomnij o tym”.

Twarz Jeanne zamarła. Jak mogła tolerować prowokację Briana? Splunęła ze złością: „Bycie biednym czyni cię ignorantem. Nawet jeśli zamówisz dziesięć razy więcej jedzenia, Kim będzie mogła sobie na to pozwolić!”

Na te słowa serce Kima podskoczyło do gardła. Miał w kieszeni tylko pięćdziesiąt tysięcy dolarów!

O czym do cholery mówiła ta głupia kobieta? Dlaczego włączyła go do tej wielkiej rozmowy?

Jednak Kim nie mógł sobie pozwolić na utratę twarzy i udawał obojętność. „To tylko posiłek. Oczywiście, że to nic wielkiego”.

Mało kto wiedział, że nie był aż tak pewny siebie.

Dla pewności Kim natychmiast powiedział kelnerowi: „Pan Tennant i ja podzielimy rachunek za ten posiłek po połowie. Czy rozumiesz?”

„Oczywiście, proszę pana.” Kelner skinął głową uprzejmie.

Właśnie wtedy Brian przemówił. „Nie możemy jeść bez napojów, prawda? Pan Percival musi dużo wiedzieć o alkoholu. Proszę zamówić dla nas kilka butelek”.

Trzymając Kim pod rękę, Jeanne sarkastycznie przewróciła oczami w stronę Briana. „Kim, jestem pewien, że ten przegrany nigdy wcześniej nie pił dobrej jakości alkoholu. Pomóżmy mu poszerzyć horyzonty”.

Ale prawdę mówiąc, Kim w ogóle nie miała nastroju, żeby przeglądać listę drinków. Już wiedział, ile kosztuje tu alkohol. Najtańsza butelka kosztowała około 1888 dolarów. Dobra cena kosztowała co najmniej 8000 dolarów!

Mógł sobie pozwolić na jedną, dwie butelki dobrego alkoholu, ale obecnych było ponad tuzin osób. Jak mogłyby wystarczyć dwie butelki?

„Kim, pokaż temu biedakowi, jak żyją prawdziwi bogacze!”

„Jestem pewien, że alkohol w tym miejscu nie jest dość dobry dla Kim Percival!”

„To prawda! Po co inaczej gapiłby się na menu przez tak długi czas? Oczywiste jest, że żadna z opcji mu się nie podoba!”

„Kim, nie zawracaj sobie głowy. Zamów po prostu kilka butelek alkoholu, które kosztują siedem lub osiem tysięcy dolarów. Pokaż temu prostakowi, o co chodzi!”

Ludzie w pokoju bili Kimowi brawo, jeden po drugim. Nikt nie zauważył, że twarz Kima zrobiła się wściekła.

Widząc, że Kim jest bardzo niezdecydowany, Brian wykorzystał okazję, aby go jeszcze bardziej sprowokować. „Zapomnij o tym. Alkohol tutaj jest dość drogi. Zrozumiałbym, gdybyś nie mógł sobie na niego pozwolić”.