Rozdział 2 Upokorzenie

Rzeczywiście, w pokoju na łóżku leżała naga Rosy.

Jej idealną figurę można było wyraźnie zobaczyć już od drzwi.

"Ty... Ty!"

Oddech Briana nagle stał się urywany. Był zbyt wściekły, żeby powiedzieć cokolwiek więcej. W tym samym momencie przenikliwy ból przeszył mu serce.

Rosy także zaczęła tu spotykać się z Brianem. Szeroko otwartymi ze strachu oczami zapytała: „Brian? Co tu robisz?”

Nozdrza Briana rozszerzyły się ze złości. „Rosy Stevens! To ja powinnam zadać ci to pytanie! Czy nie mówiłaś, że poszłaś towarzyszyć swojej matce?”

Kilka miesięcy temu Rosy płakała na ramieniu Briana i mówiła mu, że jej matka leży ciężko chora w szpitalu.

Potrzebowała około stu tysięcy dolarów na pokrycie kosztów leczenia.

Od tamtej pory Brian żył oszczędnie, codziennie do północy podejmował się prac dorywczych i starał się jak mógł, żeby zarobić pieniądze.

Ale co dostał w zamian? Zdrada Rosy. Brian nie mógł tego zaakceptować.

Rosy wkrótce się uspokoiła. Zamiast czuć wstyd lub poczucie winy, spojrzała na Briana z pogardą.

„Nie waż się mieszać w to mojej mamy! Cóż, skoro już tu jesteś, możemy od razu przejść do sedna. Rozstańmy się”.

Właśnie wtedy Jonathan Sanders, mężczyzna, który otworzył drzwi, rzucił się na łóżko i żartobliwie uderzył Rosy w pośladki.

„Kochanie, nie rób biedakowi kłopotów. Gdyby nie był takim bezużytecznym idiotą, nie zostałabym twoją pierwszą. Jak długo byliście razem? Trzy lata? Ha-ha! Powinnam mu dziękować za to, że tak dobrze się tobą opiekuje”.

Gdy mówił, Jonathan patrzył na Briana z nieukrywaną odrazą, trzymając Rosy w ramionach w geście obronnym.

"Ty sukinsynu, zabiję cię!"

Brian nie mógł już tego znieść. Zacisnął pięści i rzucił się na tamtą dwójkę ze ślepą wściekłością.

Jonathan jednak się tego spodziewał. Po prostu podniósł nogę i kopnął Briana w klatkę piersiową, wysyłając go w powietrze.

Jonathan był dużo silniejszy od Briana, nie wspominając o tym, że Brian cierpiał na długotrwałe niedożywienie. Jakie miał szanse?

Jonathan spojrzał na Briana, który pisał na podłodze, uśmiechnął się szyderczo i krzyknął: „Co za pech!”

Rosy położyła głowę na ramieniu Jonathana i powiedziała łagodnym głosem: „Uspokój się, kochanie. Po prostu poproś ochronę, żeby go zabrała. Chcę, żebyś była ze mną w łóżku!”

Jonathan prychnął, ale uznał, że to, co powiedziała , jest rozsądne, więc zadzwonił do recepcjonistki.

Niedługo potem do pokoju wkroczyło kilku silnych ochroniarzy i wyrzuciło Briana z hotelu.

Brian przetrwał upokorzenie i wrócił do szkoły posiniaczony i wyczerpany.

W jego umyśle wciąż odtwarzała się zdrada Rosy i zadowolona mina Jonathana. Szedł jak w transie, nie wiedząc, co robić dalej.

Gdy wrócił do budynku akademika, zastał Kima i pozostałych stojących w holu, rozmawiających i śmiejących się.

W chwili, gdy Kim zobaczył, że Brian wrócił, zaśmiał się głośno: „Hej, biedaku! Co sądzisz o dziewczynie Jonathana? Nie była gorąca?”

„Jak taki bez grosza przy duszy nieudacznik jak on mógł pomyśleć, że zasługuje na taką ładną dziewczynę jak Rosy?”

Kim i pozostali bezlitośnie szydzili z Briana.

Brian zacisnął pięści i krzyknął do nich: „Pieniądze, pieniądze, pieniądze! Myślicie, że możecie dręczyć biednych tylko dlatego, że macie pieniądze? Idźcie do diabła!”

„Oczywiście! Pieniądze rządzą światem. Spójrz na siebie, nie masz pieniędzy, więc twoja dziewczyna cię zdradziła i znalazła faceta, który ma pieniądze”.

Słysząc szyderstwa tłumu, Brian zacisnął pięści tak mocno, że paznokcie wbiły mu się w ciało.

Jego oczy były przekrwione, ale nie powiedział nic więcej. Zamiast tego wycofał się do swojego pokoju ze spuszczoną głową.

W głowie Briana krążyła tylko jedna myśl.

Rosy i wszyscy inni, którzy patrzyli na niego z góry, zapłacą za to, co zrobili.

Następnego ranka Briana obudził dzwoniący telefon. Odebrał telefon oszołomiony.

Z drugiej strony linii rozległ się głos starszego mężczyzny. „Panie Tennant, to ja.”