Rozdział 3 Prywatny Skarbiec

Brian nagle wyprostował się na łóżku.

Wspomnienia z przeszłości odżyły w jego umyśle.

Mając zaledwie siedem lat, opuścił rodzinę, aby żyć na własną rękę.

Przez ponad dekadę Brianowi zakazano korzystania z jakichkolwiek zasobów rodzinnych. Nawet umiejętności, których nauczył się, gdy był z rodziną, zostały zakazane.

Wygląda na to, że jego rodzina w końcu zniesie zakaz.

Głos Charlesa Baileya rozległ się ponownie, przerywając rozmyślania Briana.

„Panie Tennant, mała firma została przeniesiona na pana nazwisko. To, co miało być pana środkami na utrzymanie w ciągu ostatniej dekady, zostało zdeponowane w Citibanku. Wystarczy, że pójdzie pan do banku, żeby je wypłacić. Numer pańskiego prywatnego sejfu to 001.”

"Dobra."

Brian oszołomiony odłożył słuchawkę.

Uśmiechnął się gorzko i mruknął: „To tylko kieszonkowe. Po co w ogóle zawracali sobie głowę prywatnym sejfem? Ile to może być pieniędzy? Co za kłopot!”

Jednak dodatkowe pieniądze to dodatkowe pieniądze. Brian szybko umył twarz i ruszył w drogę.

Udał się do Citibanku i podszedł do najbliższego stanowiska. „Cześć, chcę uzyskać dostęp do mojego prywatnego skarbca”.

Urzędnik spojrzał na Briana i uniósł jedną brew z niedowierzaniem.

Potem prychnęła: „Oczywiste jest, że nie masz żadnych pieniędzy. Jak śmiesz udawać, że masz tu prywatne sejfy? Co dalej? Zamierzasz mi powiedzieć, że jesteś właścicielem tego banku?”

Ku zaskoczeniu Briana, sprzedawczynią okazała się nie kto inny, tylko starsza siostra Rosy, Anne Stevens.

Anna zawsze patrzyła na Briana z góry, uważając, że nie jest on wystarczająco dobry dla jej siostry. Ciągle próbowała przekonać Rosy, żeby z nim zerwała.

Więc w pewnym sensie Anne była jednym z powodów, dla których Rosy go zdradziła.

W tym momencie Brian z pewnością nie czuł potrzeby, aby być wobec niej uprzejmym.

Powiedział niecierpliwie: „Powiedziałem, że chciałbym mieć dostęp do mojego prywatnego skarbca”.

Anna wstała od biurka i ze złością wycelowała w niego palcem. „Ty biedaku! Jak śmiesz tu przychodzić?”

Wtedy krzyknęła: „Ochrona!”

„Co się dzieje?”

Właśnie wtedy za Brianem rozległ się przyjemny głos.

Odwrócił się i zobaczył piękną kobietę w czarnych jedwabnych pończochach i na wysokich obcasach, zmierzającą w jego stronę.

Spojrzenie Briana powędrowało w stronę obfitego biustu kobiety. Jej pełne piersi wyglądały, jakby w każdej chwili mogły wydostać się spod marynarki.

Widząc swojego menadżera, Anne szybko uśmiecha się pochlebnie. „Pani Dockery, znam tego mężczyznę. Nie ma pieniędzy, ale twierdzi, że ma tu prywatny sejf. Pomyślałem, że po prostu próbuje wywołać zamieszanie, więc wezwałem ochronę”.

Słysząc to, Lisa Dockery przyjrzała się Brianowi od stóp do głów.

Jako kierowniczka oddziału Citibanku była dumna ze swojej umiejętności szybkiego rozpoznawania ludzi. Mimo że nadal uśmiechała się łagodnie, w głębi serca gardziła Brianem.

Jaki związek z tym biedakiem mają prywatne sejfy Citibanku?

"Proszę ze mną."

Lisa pomachała Brianowi i niechętnie zaprowadziła go do skarbca banku.

Gdyby bank nie zastrzegł w swojej polityce, że pracownicy powinni ostrożnie podchodzić do każdego klienta, Lisa poprosiłaby ochronę, żeby osobiście wyprowadziła Briana.

Widząc, że Lisa osobiście zajęła się Brianem, Anne nie odważyła się powiedzieć nic więcej.

Patrząc na jego oddalającą się postać, Anne mruknęła do siebie ze złowrogim uśmiechem: „Zobaczmy, co z tego wyniknie”.

Lisa zabrała Briana do prywatnych sejfów banku i grzecznie zapytała: „Jaki jest numer twojego sejfu?”

"001."

Lisa była oszołomiona. Czy 001 nie było ich najbezpieczniejszym i najcenniejszym skarbcem?

Choć pełna wątpliwości, nadal zachowywała uprzejmy uśmiech. „Proszę położyć rękę tutaj, aby zeskanować odciski palców. Musimy potwierdzić twoją tożsamość”.

Brian posłusznie przycisnął dłoń do ekranu inteligentnego zamka.

„Przepraszamy, w tej chwili nie udało się potwierdzić Twojej tożsamości. Spróbuj ponownie”.

Usłyszawszy to, Lisa znienawidziła Briana jeszcze bardziej. Jednak nadal się uśmiechała i po raz kolejny wskazała na inteligentny zamek. "Proszę spróbować ponownie."

Brian zastanowił się chwilę i zdecydował, że użyje drugiej ręki.

Cierpliwość Lisy była na wyczerpaniu i zaczęła szukać pretekstu, żeby wyrzucić Briana.

Ta biedaczka zmarnowała już tyle czasu. Im więcej o tym myślała, tym bardziej czuła złość.

Jednak mechaniczny głos inteligentnego zamka przerwał jej rozmyślania. „Tożsamość potwierdzona. Możesz przejść”.

Lisa była zszokowana. Jak do cholery to było możliwe? Naprawdę otworzył drzwi do ich najwyższego skarbca! Kim do cholery był ten człowiek?

Ale teraz nie był czas, żeby się tego dowiedzieć. Lisa natychmiast poprawiła ubranie i uśmiechnęła się szczerze.

Jeśli ten mężczyzna miał dostęp do najwyższego skarbca w Citibanku, to musiała być osobą, której nie mogła sobie pozwolić urazić.

Drzwi skarbca powoli się otworzyły.

Gdy Brian zajrzał do środka, nogi mu się ugięły i niemal upadł na podłogę.

"Panie, co się stało?"