Rozdział 170 Biało-gorący gniew

Willow nie wiedziała, dlaczego jej pierwszym odruchem było pobiegnięcie tam, gdzie była Abigail, ale Willow postanowiła pójść za tym. Wierzyła, że gdy Harrison zobaczy ją z Abigail, będzie zbyt przestraszony, żeby jej cokolwiek zrobić.

Nie rozumiała, dlaczego całe jej ciało wibrowało ze strachu, podczas gdy ostatnim razem, gdy widziała Harrisona, nie czuła ani krztyny strachu o niego. Właściwie, chciała go zabić tamtego dnia. Willow myślała, że tak już zostanie na zawsze i że będzie w stanie łatwo go odrzucić, ale najwyraźniej się myliła. Dominacja jego alfy powróciła z pełną siłą, czuła, jak jej znamię godowe delikatnie pulsuje i również reaguje na jego obecność.

Willow pospieszyła na oślep przez pokój, ocierając się o innych i przepraszając ludzi, gdy się poruszała . Upuściła swój na wpół napełniony kieliszek szampana na tacę przechodzącego kelnera, zanim użyła obu rąk, aby podnieść suknię. Jej umysł kazał jej uciekać i dokładnie to robiła, z wyjątkiem tego, że... wpadła na kogoś, ale była wdzięczna, że nie ma już swojego kieliszka szampana, wywróciłaby całą sprawę do góry nogami na niewinnej osobie.