Hoofdstuk 2
ZAIA.
De volgende dag begint zo somber en donker als het gewicht op mijn borst.
Sebastian is gisteravond vertrokken. Ik heb de voordeur dicht horen slaan en ik vraag me af of hij naar Annalise is gegaan.
Ik staar naar het scheidingsdossier voor me, vijf miljoen dollar aan alimentatie. Het is geen klein bedrag. Hij wil echt zo graag dat ik wegga, hè?
Ik gooi het dossier op het bed. Ik heb zijn geld niet nodig. Niets kan de pijn goedmaken van afgewezen te worden door mijn maatje. De man aan wie ik alles had gegeven.
Ik duw het gekreukelde beddengoed naar achteren, stap uit bed en staar naar mijn spiegelbeeld boven mijn kaptafel.
De romige huid met sproeten en lange rode lokken staren me aan, die ik, ondanks dat ze moeilijk te onderhouden zijn, nooit heb overwogen te knippen, omdat Sebastian ze mooi vond. Mijn pruillipjes zijn lang niet zo groot als die van Annalise, maar het meest opvallende kenmerk van mij zijn waarschijnlijk mijn amethistkleurige ogen.
Er was een tijd dat elke man mij wilde. Op de universiteit en op de hogeschool wilden alle jonge mannen met Zaia Toussaint daten.
Mijn reputatie in mijn studies en als dochter van Alpha Hugh Toussaint droegen daar alleen maar aan bij, ik kwam uit een gerenommeerde roedel, een roedel waarvan de omvang bijna net zo groot is als deze, maar hun reputatie is heel anders.
Terwijl de roedel van mijn vader bekend stond om zijn sociale status en invloed, stond de Dark Hollow Falls-roedel bekend om zijn macht en controle.
Niemand wil ze tegenkomen.
Ik staar naar de papieren in mijn hand.
Ik leg een hand op mijn buik en kalmeer mezelf. Stress is niet goed voor de baby. Ik ga hier niet zitten huilen. Ik zal hem laten zien dat het goed met me gaat.
Vastberaden bal ik mijn vuisten, nog steeds met die hatelijke papieren in mijn handen, voordat ik me klaarmaak voor de dag en naar beneden ga.
" Is de Alpha gisteravond niet teruggekomen?" vraagt Emma, terwijl ze met de niet opgegeten borden van gisteravond de eetkamer uitstapt.
“ Hij kwam laat en ik was in slaap gevallen,” antwoord ik, terwijl ik mezelf dwing te glimlachen terwijl ik de weg naar de keuken leid.
" Je ziet bleek, Luna. Gaat het wel?" vraagt ze terwijl ik wat ontbijtgranen voor mezelf maak, ook al heb ik geen trek.
Voordat ik kan antwoorden, gaat mijn telefoon.
Het is Valerie Scott, mijn dokter en goede vriendin.
“ Hallo?” antwoord ik, terwijl ik van tafel stap en de keuken verlaat om wat privacy te hebben.
“ Zaia, sorry dat ik je zo vroeg lastig val. Ik heb je rapporten nog eens bekeken en ik wil dat je terugkomt voor een paar extra controles.”
“ Valerie… is alles goed?” vraag ik nerveus.
“ Maak je geen zorgen, Zaia, kom gewoon zo snel mogelijk bij me langs.”
Ik hang op, voel de angst in mijn maag en haast me om weg te gaan. Ik vraag Ethan om de auto klaar te maken.
Eenmaal in de auto zeg ik hem dat hij mij naar het ziekenhuis moet rijden.
Hij kijkt me nieuwsgierig aan terwijl hij gehoorzaamt. “Is alles oké, Luna?”
“ Oh ja, ik ga gewoon met Valerie brunchen.”
Het is geen complete leugen.
Valerie is de hoofdgynaecoloog in het ziekenhuis en ik ben blij dat zij erachter kwam dat ik een baby heb.
Kort daarna komen we aan bij het ziekenhuis. Ik bedank Ethan en zeg hem dat hij op mij moet wachten.
Het winderige weer beukt op me in en ik ben blij dat ik de warmte van de ingang van het ziekenhuis kan betreden.
"Heb je nog een afspraak , Luna?" vraagt de dame bij de receptie.
Roddels verspreiden zich als een lopend vuurtje, wetende dat ik twee dagen achter elkaar in het ziekenhuis ben beland.
“ Oh nee, ik-”
" Ze is hier om mij te zien."
We draaien ons allebei om en zijn opgelucht als we Valerie daar zien staan in haar witte jas en met haar armen over elkaar.
“ Ah, ik zie het,” zegt de nieuwsgierige vrouw achter de balie voordat ze glimlacht en teruggaat naar haar papierwerk. De geur van ontsmettingsmiddel is sterk in de gangen.
" Ik denk dat het het beste is om je zwangerschap nog even geheim te houden," fluistert Valerie tegen me terwijl ze door de gang loopt en de deur van haar kantoor opent.
“ Dat denk ik ook.” Ik ben het daarmee eens, hoewel mijn redenen nogal verschillen.
Eenmaal binnen in het comfort van haar kantoor, zegt ze dat ik op bed moet gaan liggen zodat ze snel een scan van mijn buik kan maken. Omdat we in haar kantoor zijn, is er geen scherm tegenover me om de scan zelf te kunnen zien.
Maar terwijl de frons op haar gezicht steeds dieper wordt, durf ik haar niet te storen terwijl ze metingen doet en naar het scherm kijkt.
Als ze uiteindelijk de koude gel van mijn buik veegt en me gebaart om op te staan, vraag ik haar terwijl ik opsta: "Vertel me Valerie, wat is het?"
“ Je hoeft je niet al te veel zorgen te maken, er is niks mis met de zwangerschap zelf, maar…” begint ze, maar het is nog te vroeg om opgelucht te zijn. “Kom, ga zitten.”
Ik verplicht. Ze gaat zitten en zucht terwijl ze achter haar bureau gaat zitten.
" Maar?"
Ze zucht en kantelt haar hoofd terwijl ze een dossier op haar bureau opent.
" Maar je gezondheid is niet geweldig. Ik ben verrast, eerlijk gezegd. Je komt uit een sterke bloedlijn en je lijkt gezond en fit, maar na het bekijken van je rapporten... ben je extreem zwak en dat kan de groei van de kinderen beïnvloeden." Ze legt het dossier neer en ik frons.
Mijn ogen vliegen open. “Kinderen?”
“ Ja, Zaia, je krijgt een tweeling, wat mij nog meer zorgen baart over deze zwangerschap en je gezondheid.”
Tweelingen! Ik zou gelukkiger zijn als de scheiding me niet zou storen, maar de dokter deelt de opwinding duidelijk niet met mij. Ze maakt zich zorgen.
“ Zal ik ze verliezen?” vraag ik nerveus.
“De kans op een miskraam is extreem groot en totdat je je eerste trimester voorbij bent, zou ik zeggen dat je zoveel mogelijk moet rusten. Misschien is het beter om dit zwangerschapsnieuws voorlopig geheim te houden. Ik weet dat de roedelleden je willen bezoeken als ze erachter komen dat er binnenkort een Alpha-erfgenaam wordt geboren.”
Ik knik begrijpend, pak het bestand en scan het door. Ik ben misschien geen dokter, maar ik heb geneeskunde gestudeerd naast bedrijfskunde aan de universiteit.
“ Hoe is het mogelijk dat mijn waarden zo laag zijn?” vraag ik.
Ze schudt haar hoofd. "Het is mij een raadsel, maar ik zal je wat multivitaminen geven en we houden je in de gaten."
" Bedankt, Val. Mag ik een vreemde vraag stellen? Is een afwijzing schadelijk voor een ongeboren kind?" zeg ik zachtjes.
Ze kijkt me scherp aan en ik houd mijn kin omhoog, in de hoop dat ze niet dwars door me heen kijkt.
Ze leunt achterover en denkt er een moment over na voordat ze me recht in de ogen kijkt, met een berekenende blik.
“Nee Zaia, het zal het kind geen kwaad doen, maar het zal de moeder zeker kwaad doen en… als de moeder al zwak is, zoals jij bijvoorbeeld, kan ze misschien nooit meer een kind dragen.”
—-
Nadat ik afscheid heb genomen van Valerie, ga ik niet meer naar huis. Ik ben te onrustig en onrustig om helder te kunnen denken. Na wat ze me heeft verteld, weet ik niet meer wat ik moet doen.
Ik heb het laatste uur zitten twijfelen wat ik moest doen. Ik had Ethan weggestuurd en besloot naar huis te lopen, ondanks het weer.
Mijn hoofd is nog steeds in beroering en een herinnering van lang geleden komt weer bij me op, waardoor mijn hart samentrekt.
(Terugblik)
“ Als we een kind krijgen, hoop ik dat hij of zij net zo op jou lijkt.”
" Ik?" vraag ik verbaasd, terwijl hij me op zijn schoot trekt en met zijn vingers door mijn haar gaat.
“ Ja, mijn mooie vuurkabouter. En ik hoop dat ze ook haar hebben zoals jij,” antwoordt hij terwijl hij mijn nek kust.
Mijn hart slaat een slag over als ik mijn hoofd kantel. Ik voelde me niet echt zeker over mijn vlammende oranje haar, maar Sebastian vond het geweldig en zei dat het hem deed denken aan een feniks.
"Zion," zegt hij terwijl hij mijn wang streelt, maar het is zijn volgende woord dat mijn ogen wijd open doet gaan van schrik. "Dat wordt de naam van onze zoon."
(Einde flashback)
Hij keek zo uit naar onze kinderen. Als ik eerder zwanger was geworden, was alles dan anders geweest?
Hoewel ik weet dat hij me niet meer wil, denk ik dat ik het in ieder geval moet proberen, voor onze kinderen. Misschien zal hij het heroverwegen als hij weet dat we twee prachtige baby's krijgen. Misschien zal hij de scheiding heroverwegen. Als vader heeft hij immers het recht om ervan te weten.
Een sprankje hoop komt in mijn hart en ik loop naar de Pack Hall. Sebastian zou op dit tijdstip in zijn kantoor aan het werk zijn.
De Pack Hall bevindt zich naast ons landhuis, alleen gescheiden door een zwarte poort. Onze roedelleden wonen aan de andere kant van de stad, en dit is de enige plek waar ze samen kunnen komen voor vergaderingen en belangrijke evenementen.
Ik ga naar binnen, voer de code voor de derde verdieping in door mijn vingerafdruk te scannen en loop de met tapijt bedekte trap op. Deze verdieping is alleen voor de gerangschikte leden van de roedel, en niemand mag hier zonder pincode naar boven.
Ik verzamel mijn moed en recht mijn schouders, in de hoop dat hij misschien nog eens zal overwegen om me eruit te gooien. Dan zie ik niemand minder dan Annalise op Sebastians bureau zitten, gekleed in een extreem kort jurkje, terwijl ze lacht om iets wat hij net heeft gezegd.
Voor het eerst vraag ik me af of Sebastian mij aardig vond omdat ik hem aan mijn halfzus deed denken.
Hoewel Annalise langer en slanker is, is ze met haar prachtige blonde haar en blauwe ogen de engelachtige pop waar iedereen door bedrogen zou worden.
Ik kan het niet laten om naar de rode haarlokken te kijken die over mijn schouder vallen. We lijken op elkaar, maar zijn toch anders…
“ Oh Seb, ik kan het niet helpen dat ik me zorgen maak dat je echt verliefd bent op mijn zus.” Annalises stem laat me scherp opkijken.
Een vleugje irritatie schiet door me heen. Ik ben nog steeds Luna en zijn vrouw en totdat ik die papieren heb getekend, is hij nog steeds van mij… H oe durft ze! Ik kan de woede die ik voel niet bedwingen terwijl ik door de met tapijt bedekte gang loop.
“ Vergis je niet,” antwoordt Sebastian.
Ik wankel terwijl Annalise lacht.
Het gerinkel klinkt voor mij als nagels die over een schoolbord krassen en ik klem mijn tanden op elkaar terwijl ik door de kier in de deur staar.
“ Dus je zegt dat je de afgelopen drie jaar nooit gevoelens voor haar hebt ontwikkeld?”
Er valt een stilte en ik leg mijn hand op de muur, in de hoop dat hij mijn vastberadenheid niet volledig zal verstoren.
“ Helemaal niet. Het was gewoon een afwijzing die drie jaar te laat kwam. Iets wat ik allang had moeten doen.” Zijn koude antwoord komt.
Mijn adem stokt en ik probeer de overweldigende afwijzing niet in mijn hart te laten doordringen.
“ Oh, dat maakt me zo opgelucht, vooral omdat we eindelijk weer kunnen terug naar hoe het was voordat zij tussen ons in kwam.”
Door de kier in de deur zie ik Sebastian daar zwijgend zitten, met een harde uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij afgeleid uit het raam kijkt.
“Luister je naar me, Seb?”
“ Sorry, ik was gewoon… Wat zei je net?”
“ Ik zei – alles zal zijn zoals het was voordat ze alles van me afpakte.” Ze strijkt met haar handen over zijn schouders.
Ik druk mijn hand op mijn borst en wens de pijn weg, terwijl Annalise maar door blijft ratelen.
" Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Ik bedoel, ze kon je in die jaren nog niet eens een kind geven... Ik zal een baby voor ons krijgen. Je verdient een erfgenaam," zegt ze verleidelijk.
Ik wou dat ik wist wat ik deed om zo behandeld te worden. Herinneringen aan onze tijd samen vullen mijn gedachten en ik schud mijn hoofd.
Ja, we trouwden meteen toen we erachter kwamen dat we partners waren, maar dat is normaal. Sebastians vader was onvermurwbaar, ja, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat Sebastian niet gelukkig was. Hij was dol op me, gaf me complimenten en ik weet dat hij me aantrekkelijk vond…
Wat gebeurde er toen?
“ Sebastian, ik dacht dat we misschien op date konden gaan naar een van onze oude warmwaterbronweekenden?” spint ze koket.
Mijn man gaat voorover zitten en mijn maag draait om als hij zijn hand op haar blote dij legt. “Ik denk dat dat een uitstekend idee is.”
Ik stap achteruit, mijn hart schreeuwt van de pijn, een pijn die niemand zal horen. Ik kan hier niet staan en toekijken hoe ze me belachelijk maken.
Ik kan het niet. Ik kan hem niet vertellen over mijn baby's. Wat als hij ze van me af probeert te pakken?
Ik draai me om, ren terug naar de trappen en ren naar beneden. Ik probeer de tranen die dreigen te vallen tegen te houden, maar het lukt me niet en de dam stort in, net zoals mijn leven om me heen instort.