Rozdział 365 Nie ufam sobie (część druga)

„Okej. Przejdźmy do konkretów. Jesteście ciekawi, dlaczego jestem taka odległa dla moich rodziców, prawda?” To, co działo się między nim a Jessicą, było długą historią, która była zbyt skomplikowana, aby zamknąć ją w kilku zdaniach. Edward nie miał zamiaru skracać długiej historii, więc zabrał Daisy do samochodu i usiadł, zanim zaczęli rozmawiać. Już dawno temu postanowił, że nikomu nie opowie o bólu i smutku z dzieciństwa, ponieważ bolało go powtarzanie tego w kółko; ale jeśli Daisy chciała wiedzieć, nie będzie tego przed nią ukrywał. Chciał, żeby wiedziała o nim wszystko – o jego dobrym, złym, a nawet zdesperowanym ja. Innym powodem, dla którego postanowił ponownie otworzyć ranę, było to, że to, przez co przeszedł, gdy był mały, odegrało ważną rolę w jego życiu.

„ Tak, jestem”. Owijając ramiona wokół jego szyi, Daisy stanowczo skinęła głową. Jednak nagle zauważyła, że twarz Edwarda się zmieniła; wyglądał na smutnego. Daisy przestraszyła się i zdenerwowała. Jej instynkt podpowiadał jej, że powinna się zatrzymać, ale w głębi duszy inny głos szeptał, cały czas popychając ją do szukania odpowiedzi, której pragnęła. Patrząc na jego twarz, Daisy zastanawiała się, czy nie była dla niego zbyt bezduszna; zmusiła go do ponownego otwarcia rany i patrzyła, jak krwawi, tylko dlatego, że chciała uzyskać jakieś odpowiedzi.

„Wszyscy myślą, że odniosłem sukces i mam wszystko, czego chcę, w zasięgu ręki. Ale prawda jest taka, że moi rodzice nie byli dla mnie jak matka i ojciec. Jestem dzieckiem, którego nigdy nie lubili. Przez wszystkie te lata byłem niewidzialnym członkiem mojej rodziny”. Edward zmusił się do słabego uśmiechu, gdy zaczął mówić. Po gorzkim początku zacisnął wąskie usta i przez chwilę milczał, próbując powstrzymać emocje; potem kontynuował: „Musiałem mieszkać za granicą, sam, sam, kiedy inne dzieci mogły jeszcze przytulać swoich rodziców i prosić o to, czego chciały, o cukierki, nowe rowery, miłość i uwagę. I musiałem nauczyć się, jak prowadzić interes, a nawet przejąć firmę, kiedy inne dzieci wciąż uczyły się swoich fachów w klasie”.