Rozdział 7

„Nie zapomniałem, jak pomogłeś mi zwrócić mojego ojca przeciwko mnie, gdy byłem młody. Masz szczęście, że nie zabiłem cię na miejscu”.

Nie dowiedziałem się jeszcze, o czym Leo Max mówił mojemu ojcu. Cała barwa odpłynęła mu z twarzy i nie wydał ani jednego dźwięku.

Max wyciągnął rękę i ujął moją. Spojrzałem na zawstydzony wyraz twarzy mojego ojca, westchnąłem i bez wahania poszedłem za Leo Maxem.

Cała sala ucichła, a wszyscy byli oszołomieni mocą Maxa. Nikt nie odważył się wystąpić i nas zatrzymać.

Gdy mijałem Isabellę, usłyszałem, jak mruczy, że mam szczęście, że udało mi się uciec z rąk ojca. Przytuliła się do Jake’a, mówiąc, że teraz mogą być razem i że powinni ogłosić swój związek.

Jednak twarz Jake'a zbladła i powiedział, że Leo Max jest największym inwestorem w stadzie Blue Moon. Teraz, gdy mnie obrazili, prawdopodobne jest, że Leo Max wycofa swoje wsparcie finansowe. Przyszłość stada Blue Moon wyglądała kiepsko w nadchodzących czasach. Isabella wyglądała na oszołomioną.

Moje emocje były skomplikowane. Isabella myślała, że pozbywając się mnie, może bez żadnych przeszkód stać się Emmą stada Blue Moon. Jednak szanse, że rodzina Jake'a poprze jej małżeństwo, były mało prawdopodobne.

Gdyby Jake naciskał na ślub, zostałby wyrzucony ze stada, tak jak ona, gdyby nie Max. Ścisnąłem dłoń Maxa, próbując okazać mu moją wielką wdzięczność.

Kiedy Leo Max bezpiecznie odprowadził mnie do samochodu, a kierowca ruszył, nie mogłam powstrzymać swojej wdzięczności.

„Dziękuję, że zgodziłeś się mnie poślubić i nie pozwoliłeś, aby wyrzucono mnie z mojego stada”. Patrzyłam, jak świat przemija za moim oknem. Nie chcę patrzeć na Maxa, bo nie chciałam, żeby zobaczył rozczarowanie na mojej twarzy. Życie bez mojego stada wydawało się niepojęte. Ale stałam na krawędzi utraty wszystkiego, aby utrzymać bicie serca rosnące we mnie.

„Nie zrobiłem tego dla ciebie. Zrobiłem to dla mojego dziecka. W rezultacie nie pozwolę, aby jakiś drań biegał bez ochrony po świecie, mając moją krew w żyłach”.

„Rozumiem. Nie tak planowałem sprowadzić na świat moje pierwsze dziecko”.

„Bez ceremonii znakowania, byłabyś słaba, a płód mógłby poronić. To...” Wskazał na mnie, a potem na siebie kilka razy. „To jest małżeństwo kontraktowe. Rozwiedziemy się po urodzeniu dziecka”.

Jego słowa były policzkiem w moją twarz. Uciekłem z jednego fałszywego małżeństwa, tylko po to, by zostać zastąpionym przez kolejne.

Nigdy nie miałam złudzenia wyboru w moim małżeństwie. A jednak zawsze wierzyłam, że ktokolwiek mnie poślubi, będzie mnie szanował jako Emmę. Podniosłam brodę. Pokażę Leo Maxowi, jaką jestem Emmą, idealną.

Dłubiąc w falbankach mojej sukni ślubnej, zaciekawiło mnie niespodziewane przybycie Maxa podczas ślubu. Czas był nieco dziwny. „Dlaczego przyszłaś na ślub? Skąd o tym wiedziałaś, a nawet kim jestem?”

Leo Max uniósł cienką brew, „Zostawiłeś swoje nazwisko na liście. Poprosiłem recepcję, żeby cię sprawdziła. Kierownik powiedział mi, że ślub został przełożony”.

Otworzył marynarkę, wyciągnął stos pieniędzy i rzucił go na siedzenie obok mnie. Moje policzki się zapiekły. „To twoje i chciałem ci to zwrócić”. Wyjrzał przez okno. „Nie jestem chłopcem na telefon”.

„Zgodzę się na warunki małżeństwa. Ale mam jedną prośbę do ciebie”.

„Co to jest?”

„Muszę się jeszcze raz zatrzymać”.