Rozdział 3 Miniaturowy Rycerz

Słysząc to, wszyscy obecni odwrócili się w kierunku, z którego dobiegał głos.

Uroczy mały chłopiec, w pewnym momencie zamieszania, pojawił się niezauważony w drzwiach. Wyglądał na cztery lub pięć lat, ubrany był w białą bluzkę i czarne spodnie z szelkami, a także parę pasujących skórzanych butów. Był uosobieniem idealnego małego dżentelmena, a dokładniej, młodego chłopca arystokraty.

"Jakie urocze dziecko!"

„Skąd się wziął ten mały słodziaczek? Jest uroczy!”

Większość osób obecnych na miejscu zdarzenia nigdy wcześniej nie widziała tego dziecka, ale było jasne, że wydało im się ono urocze, gdy go oceniali.

Tessa również patrzyła na dziecko ze zdziwieniem. Miał pulchną buzię, ale szczycił się pięknymi rysami. Można sobie tylko wyobrazić, jak porażająco przystojny będzie, gdy dorośnie.

Obecnie, mimo że dziecko było jeszcze w młodym wieku, nadal wyglądało poważnie, a jego rysy twarzy były ponure. Wyglądał nawet autorytatywnie, jakby miał pomarszczoną duszę ukrytą w swojej miniaturowej formie.

„Ty” – zaczął urywanym tonem, jego spojrzenie było lodowate, gdy dźgnął palcem Sophię. „To ty powinnaś przeprosić”.

Sophia była na początku zszokowana, ale szybko wpadła we wściekłość i warknęła: „Czyj to bachor? Nawet nie wiesz, co mówisz! Nie miałam nic wspólnego z tym, że złamała skrzypce, więc dlaczego miałabym przepraszać?”

„Uważaj na to, co mówisz!” Te słowa ledwie padły, gdy dwaj ochroniarze stojący za chłopcem wściekle warknęli na Sophię: „Kim ty się uważasz, kobieto? Jak śmiesz zwracać się do naszego młodego pana w tak bezczelny sposób!”

Młody panie? Sophia cofnęła się zaskoczona i przez chwilę nie mogła pojąć tytułu.

Trevor z kolei przyłożył dłoń do czoła, gdy nagle przypomniał sobie, że ów mały chłopiec to nikt inny, jak młody mistrz Rodziny Sawyerów, dziedzic Grupy Sawyerów!

Na wspomnienie tego Trevor pośpieszył do małego chłopca z uśmiechem na twarzy i przywitał się uprzejmie: „Dlaczego, młody panie Gregory, co cię tu sprowadza?”

Sophia zamarła na boku, gdy to usłyszała. Co? Ten bachor to młody panie Gregory, dzisiejszy solenizant?

Mały chłopiec wyglądał niewzruszenie i chociaż brzmiał młodo, w jego głosie nadal było coś groźnego, gdy powiedział: „Przechodziłem tędy, gdy zobaczyłem wszystko wyraźnie na moich oczach. To ta kobieta przewróciła tę śliczną panią”.

Tymczasem Tessa była wzruszona tym, jak mały chłopiec stanął w jej obronie, mimo że jej nie znał. Ciepło przepełniło ją, gdy patrzyła na małego chłopca z delikatną wdzięcznością i współczuciem.

Sophia jednak przełknęła ślinę konwulsyjnie, gdy usłyszała wyjaśnienie chłopca. Próbowała ukryć swój strach nerwowym śmiechem, gdy uspokajająco wskazała: „Młody Mistrzu Gregory, rozumiesz, że trzeba mieć dowody, zanim się wysuwa takie twierdzenia, i nie możesz rzucać fałszywych oskarżeń w ten sposób”.

Chłopiec prychnął, a jego twarz była nadal ponura, gdy odparł: „A dlaczego myślisz, że nie mam dowodów?” Po tych słowach klasnął raz w dłonie, a kamerzysta z dyktafonem w ręku wszedł przez drzwi, jak go wezwano.

Kamerzysta trzymał dyktafon, gdy ze stoickim spokojem oznajmił obecnym: „Jestem osobą wyłącznie odpowiedzialną za nagranie dzisiejszego bankietu urodzinowego Młodego Panicza Gregory'ego i mam tutaj w swojej kamerze dokładny moment, w którym przewróciłeś tę damę i sprawiłeś, że skrzypce Madam Sawyer złamały się od upadku”.

Serce Sophii podskoczyło do gardła, gdy to usłyszała, i oniemiała, niezdolna do odparcia wideografa. Jej wyraz twarzy był napięty od wściekłości, gdy pomyślała groźnie: Do diabła! Byłem tak blisko, by ponownie zepchnąć tę nieszczęsną Tessę w otchłań piekła!

„Te skrzypce były cennym instrumentem mojej babci i są warte sześć milionów! Więc zapłać!” zażądał poważnie chłopiec, patrząc na Sophię z wyraźną obojętnością.

W tym momencie umysł Sophii jakby implodował. Cała krew odpłynęła z jej twarzy, gdy pomyślała o kwocie, którą musiała zapłacić. Sześć milionów! W tej chwili rodzinny interes Reinhartów systematycznie podupadał od kilku lat, a sześć milionów było astronomiczną ceną, jeśli chodzi o Sophię!

Wpadając w panikę, Sophia pochyliła głowę i przeprosiła drżącym głosem : „Przepraszam, młody panie Gregory. Naprawdę. Nie chciałam jej teraz przewrócić. Jak widzisz, nie ma tu zbyt wiele miejsca i nie sądziłam, że mogę ją przewrócić, po prostu rozciągając nogę. Skrzypce są tak ekstrawaganckie i nie byłabym tak głupia, żeby je celowo złamać! Tessa—” Zawahała się i dodała rozkazującym tonem: „Tessa, powiedz młodemu panu, że nie przewróciłam cię celowo!”

Tessa wyglądała jeszcze groźniej niż przedtem. Nie mogę uwierzyć, jaka bezwstydna jest ta dziewczyna! Już wystarczająco źle, że mnie wrobiła, a teraz chce, żebym bronił jej sprawy?

Ale Tessa nie miała szansy nic powiedzieć, ponieważ chłopiec bezlitośnie warknął na Sophię: „Zniszczyłaś skrzypce, więc musisz za nie zapłacić! A ponieważ byłaś w błędzie, musisz przeprosić również śliczną panią! Teraz wyłóż pieniądze i przeproś!”

Chłopiec miał prawdopodobnie tylko trzy stopy wzrostu, ale brzmiał jak stara dusza, nie wspominając o władczym.

Twarz Sophii zbladła, a następnie zarumieniła się gwałtownie. Nie dość, że nie dała Tessie nauczki, to jeszcze teraz była zmuszona ją przeprosić! Nie sądziła, że zdoła znieść wstyd, ale co ważniejsze, nie miała możliwości wyłożenia sześciu milionów na miejscu, nawet gdyby miała się zastawić.

W tej chwili oczy wszystkich zwróciły się na nią, a Sophia, w chwili paniki i strachu, zemdlała.

Na chwilę w tłumie zapanował chaos.

Chłopiec jednak tylko patrzył z pogardą na nieruchomą postać Sophii. Czy to wszystko, co potrzeba, żebyś pękł pod presją? Wydawałeś się dość bezczelny, kiedy wcześniej wrabiałeś inną niewinną osobę.

Następnie odwrócił się, by spojrzeć na ochroniarzy za sobą i rozkazał: „Zabierzcie ją i miejcie na nią oko. Każcie jej wykrztusić pieniądze, a jeśli tego nie zrobi, odwieźcie ją na policję!”

„Tak, proszę pana” – odpowiedzieli chórem ochroniarze. Jednym długim krokiem jeden z ochroniarzy dotarł do Sophii i wyciągnął ją za drzwi.

Prawie natychmiast w pokoju zapadła ogłuszająca cisza. Wszyscy byli zdumieni, jak młody pan emanował tak niepodważalnym i onieśmielającym autorytetem, mimo że był tylko dzieckiem. On rzeczywiście pochodzi z rodziny Sawyer. Nie ma w tym żadnej pomyłki!

Jednak chłopczyk nie przejmował się tym, co inni o nim myślą. Spojrzał z zaciekawieniem na Tessę i w tym momencie jego lodowate zachowanie zdawało się zanikać.

W jego kryształowo jasnych oczach pojawił się dziecięcy błysk, gdy wpatrywał się w Tessę, jakby ją oceniał.

Tessa również patrzyła mu w oczy.

Mały chłopiec miał muszloworóżowe usta i perłowobiałe mleczne zęby, a chociaż jego rysy twarzy jeszcze się nie ukształtowały, był już delikatnym i przystojnym małym mężczyzną. Wyglądał stoicko, kiedy się nie uśmiechał, ale to właśnie jego surowość sprawiała, że był jeszcze bardziej ujmujący, tak bardzo, że chciało się uszczypnąć go w pulchne policzki.

Ta myśl dopiero co przeszła przez głowę Tessy, gdy mały chłopiec podszedł do niej na swoich małych nóżkach. Zatrzymał się przed nią, odchylił głowę do tyłu, by spotkać się z jej oczami, i otworzył ramiona tak szeroko, jak tylko mógł, mówiąc: „Chcę upsies”.