Rozdział 68

Nie przestawaj, nie przestawaj — powtarzałem to w myślach jak mantrę, używając tego, by odgonić przytłaczający strach, który czułem. Gdy przedzierałem się przez las, słyszałem warczenia i kłapnięcia pobliskich wilków. W powietrzu unosił się również gęsty zapach miedzi i nie musiałem pytać, by wiedzieć, co to było.

Byłem przerażony, wystarczająco przerażony, by uciec daleko od tego miasta i nigdy nie wrócić. To Alec i Kade trzymali mnie tutaj, sprawili, że biegłem w stronę niebezpieczeństwa zamiast uciekać.

Ból promieniował przez mój tułów, tak silny, że pomyślałbym, że zostałem ranny. Ból w połączeniu z myślą o jednym z bliźniaków sprawiał, że biegłem. Sprawiał, że gnałem do przodu, nie czując bolesnego, gryzącego bólu w kończynach i mięśniach.