Rozdział 292

Elliot pogłaskał jej długie włosy i pocieszył jej serce, które właśnie otrząsnęło się z koszmaru. „Nie bój się. Jestem tutaj.”

Wtedy strach Anastazji powoli zaczął ustępować. Dopiero kiedy wróciła do rzeczywistości, zdała sobie sprawę, jak mocno go trzymała. Jej blada twarz natychmiast rozkwitła jak czerwona róża i szybko go puściła. „Przepraszam…” wymamrotała zawstydzona.

„ To, że mnie odpychasz, gdy już się najedłeś, to naprawdę nie masz sumienia!” – narzekał. Siedząc na skraju łóżka, spojrzał na duże łóżko, w którym leżała, i zapytał: „Spanie na sofie było teraz bardzo niewygodne. Nie masz nic przeciwko, jeśli dołączę do ciebie w łóżku?