Rozdział 5

Harlyn

„Czemu tak przygnębiona jesteś? Coś ci się stało?”

Zapytała Ava. Zachowywała się, jakby martwiła się o mnie, ale wiedziałam, że nie powinnam kupować jej fałszywej troski, która była tak samo fałszywa jak jej paznokcie.

„Założę się, że coś się stało. Spędziłeś noc w komnacie mojego brata, prawda? Ty podstępny kawałku gówna,”

Sophie wypuściła. Spojrzałem na nią w szoku, zastanawiając się, jak się dowiedziała, a potem przypomniałem sobie o strażnikach przy wejściu, gdy podążałem za królem, i byli tam, gdy wychodziłem dziś rano. Musieli jej powiedzieć. Nie mogłem kłamać, bo wiedziałem, że to doprowadzi do tego, że zostanę ukarany.

„Tak, moja księżniczko”

Powiedziałem jej.

„ Co robiłaś w komnacie mojego brata całą noc? Pieprzyłaś go?”

zapytała Sophie. Powinnam skłamać i powiedzieć jej, że nie, ale kiedy spojrzałam jej w oczy, zdałam sobie sprawę, że ona już wiedziała, co się stało i po prostu zadawała mi pytania, a jeśli skłamię, prawdopodobnie mnie ukarze. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz chciałam, była kara. Nadal czułam się obolała po nocy z królem, a kara tylko pogorszyłaby sprawę.

„Tak, moja księżniczko, król o to prosił.”

Powiedziałam, czując mdłości, gdy pomyślałam o tym, jak wiele razy mu się oddałam, a on odrzucał mnie następnego ranka. Łzy znów napłynęły mi do oczu, ale nie chciałam płakać przed podłą księżniczką i jej najlepszą przyjaciółką.

„Jak śmiesz”

To była Ava. Zanim się zorientowałam, wstała i podeszła do mnie. Uderzyła mnie mocno w twarz, a ja zatoczyłam się do tyłu od uderzenia, trzymając się za twarz, a łzy znów napłynęły mi do oczu.

„Ty pieprzony niewolniku. Jak śmiesz spędzać noc w komnacie mojego mężczyzny? Jak mogłaś rozchylić te brudne nogi i pozwolić mu się napełnić? Nie masz wstydu?”

Ava krzyknęła i mocno mnie popchnęła. Upadłem na ziemię. Z trudem podniosłem się na nogi.

„Dajcie jej spokój, to była tylko jedna noc. Jestem pewien, że król chciał tylko szybkiego numerku, a ta mała dziwka się do tego zobowiązała, jestem pewien, że król nie widzi w niej nic więcej niż szybki seks.*

Sophia miała rację. Znała swojego brata tak dobrze. Więcej łez zebrało mi się w oczach, gdy pomyślałem, jak prawdziwe były jej słowa. Byłam szybką laską dla króla, a on chciał tylko uwolnienia. Chciałem tylko wiedzieć, dlaczego wybrał właśnie mnie. Dlaczego po prostu nie wybrał żadnej z tych chętnych kobiet, gotowych mu służyć, a potem dotarło do mnie, że ja też byłam chętna i oddałam mu się wiele razy. Wydałem z siebie chory śmiech, gdy ta myśl przebiegła mi przez głowę.

„Co jest śmieszne?”

- zapytała Ava, rzucając się w moją stronę.

„Ona ma rację. Szybko się ruchałam, nie masz się o co martwić. Król postawił na swoim i chciał, żebym o tym zapomniała” – powiedziałam im. Nawet nie musiałam na nich patrzeć, żeby wiedzieć, że ze mnie kpią.

„No cóż, szkoda, że jesteś taki kiepski”

Ava powiedziała i wróciła na swoje miejsce. Chciałam, żeby mnie po prostu puścili, żebym mogła pójść i wylizać ranę w ciemnościach mojego pokoju, ale wyglądało na to, że mój zły dzień dopiero się zaczął. Sophie rzuciła we mnie kopertą, a ja patrzyłam na nią zdezorientowana.

„To od króla. Chce, żebyś na zawsze wyniosła się z pałacu i stada. Pieniądze w kopercie zapewnią ci możliwość rozpoczęcia życia z dala od tego miejsca. Ponieważ nie masz wilka, nie jestem pewna, czy zostaniesz zaakceptowana przez jakiekolwiek stado. Po prostu zamieszkaj z ludźmi, jesteś mniej więcej taka jak oni. Mam na myśli, dlaczego miałabyś uważać się za zmiennokształtną, skoro nawet nie potrafisz się przemienić? Jestem wyjątkowo hojna, bo mam samochód, który cię zabierze”.

Nie mogłam wykrztusić ani słowa. Mogłam tylko patrzeć na nią ze strachem i konsternacją. Więc ostatecznie król postanowił nie pozwolić mi dalej mieszkać w pałacu. Może znowu o tym pomyślał i chciał się mnie pozbyć na dobre, a nie mógł mi tego nawet powiedzieć w twarz. Chciałam mu dorównać, gdziekolwiek by był, rzucić mu kopertą w twarz i przekląć go, ale nie mogłam tego zrobić. To tylko wystawiłoby mnie na większe niebezpieczeństwo.

„Nie mogę opuścić Crimson Moon. Nie mam dokąd pójść. Nigdy nie opuściłem stada i nie wiem, jak wchodzić w interakcje z ludźmi”

Błagałam. Jeśli król chciał, żebym zapomniała, to tak zrobię. Nie mogłam opuścić stada. Całe moje życie było stadem i nic nie wiedziałam o świecie zewnętrznym.

„Cóż, powinnaś była o tym pomyśleć, zanim oddałaś się królowi. Gdybyś po prostu została na swoim pasie, jak robiłaś to przez cały ten czas, byłabyś bezpieczna. Nie traktuj mojej dobroci jak coś oczywistego. Masz dwadzieścia minut, żeby spakować swoje rzeczy i wsiąść do samochodu, który zapewniłam z dobroci serca”

Księżniczka poinstruowała. Upadłam przed nią na kolana, błagając i prosząc, żeby błagała króla w moim imieniu, żeby nie wyrzucał mnie z pałacu, a stado posunęło się nawet do tego, że prosiło, żebym ja została wyrzucona z pałacu, ale nie stado, ale ona nie słuchała. Zamiast tego wezwała strażnika i kazała mu zaciągnąć mnie do czekającego samochodu. Błagałam króla, żeby wstawił się za mną, ale Sophie powiedziała mi, że król nie chce już widzieć mojej twarzy, bo patrzenie na mnie sprawia, że robi mu się niedobrze. Powiedziała mi, że król powiedział, że jestem taka łatwa i że nie miał żadnego problemu z włożeniem mi majtek, bo chętnie mu się oddałam, gdy tylko mnie dotknął. Płakałam tak bardzo, gdy ciągnęli mnie do samochodu, ale nikt mnie nie słuchał.

„Wykorzystałeś swoje dwadzieścia minut na zorganizowanie imprezy litości, a teraz nie możesz nawet spakować. Dobrze zarządzaj pieniędzmi, albo ryzykuj śmiercią głodową. Świat zewnętrzny nie jest zbyt przyjazny. Zwłaszcza dla ludzi takich jak ty”

Sophie powiedziała, gdy płakałam i błagałam ją, żeby mnie nie odsyłała, ale ona poleciła kierowcy i strażnikom, żeby wywieźli mnie daleko od szkarłatnego księżyca, zanim mnie zostawią. Nie mogłam powstrzymać łez. Moje życie stało się gorsze i nie było nikogo, przy kim mogłabym płakać.