Rozdział 144

Jadąc windą na górę, starałam się nie myśleć o tym, jak powiedziała „przyszły teść”. Zrobiłabym się czerwona ze wstydu i szczerzyłabym się jak uczennica, gdybym pozwoliła sobie na zbytnie myślenie o tym.

Kiedy wszedłem, moje serce zaczęło walić. Ciężar chwili przygniótł mnie, gdy przedstawiłem dokumenty do naszego wniosku patentowego na lek. Prawnicy, niektórzy twardzi i nieustępliwi, inni bardziej sympatyczni, przeglądali strony. Zadawali pytania, badali każdy szczegół i weryfikowali autentyczność raportów, które złożyłem. Był to wyczerpujący proces, ale całkowicie konieczny.

Po tym, co wydawało się wiecznością, wydawało się, że mają wszystko, czego potrzebowali, aby wypełnić wniosek patentowy. Z poczuciem spełnienia opuściłem pokój z ukończonym wnioskiem i prawnikiem. Schował go do swojej teczki z uśmiechem.