Rozdział 18: Wyznania

(punkt widzenia kwietnia)

„ No i co? …Jesteś prehistoryczną panterą. Nie spodziewałam się tego”. Zaśmiałam się. Moja mała kotka najwyraźniej obraziła się na mój komentarz, ponieważ prychnęła zirytowana i nadęła się jak dumny paw, a następnie podskakiwała na skałach z zwinną gracją, prezentując swoje futro. Ponownie się zaśmiałam i pokręciłam głową. „Tak, tak. Rozumiem. Moja piękna mała tygrysica”. Zagruchałam, chwytając ją i trącając nosem szyję, zanim cicho powiedziałam „Dziękuję, Sparks. Ten wilk zabiłby mnie i zjadł na lunch, gdyby nie ty”. Ponownie prychnęła, najwyraźniej się ze mną nie zgadzając. Ta postawa wydawała się zaraźliwa, ponieważ moje psychopatyczne alter ego postanowiło wtrącić się w tym momencie i również prychnąć. Wiesz. Naprawdę nie doceniasz mnie wystarczająco. Powiedziało moje drugie ja. Nie byłam teraz w nastroju na nią, więc ją zignorowałam. Nie zamierzałam pozwolić, żeby teraz do mnie dotarła. Miałam większe zmartwienia. Jak się stąd wydostać. Nie wspominając o tym, jak wrócić, skoro nie miałam pojęcia, gdzie właściwie jest to 'tutaj'.

„Powinniśmy zacząć wracać. Moja rodzina będzie się martwić”. Mruknęłam do Sparks, wstając i rozglądając się. Odwróciłam się i spojrzałam na poszarpaną ścianę klifu przede mną i rozważałam wyjście, ale naprawdę nie chciałam. Więc rozejrzałam się ponownie, a potem westchnęłam, gdy zdałam sobie sprawę, że mam dwa wyjścia. Albo mogę spróbować iść wzdłuż wąwozu, aż znajdę ścieżkę lub przynajmniej łagodniejsze podejście, cokolwiek. Albo mogę po prostu to znieść, zaoszczędzić trochę czasu, nie szukając czegoś, co mogę lub nie mogę znaleźć, i po prostu się wspiąć. Wspinaczka jest.