Rozdział 39

Jego unikanie mnie nie powinno boleć, tak było przez całe moje życie. Rozmawia ze mną tylko wtedy, gdy absolutnie musi, w obecności innych wysoko postawionych wilków dla pozoru. Ale za każdym razem, gdy otwarcie i bezczelnie mnie odrzucał, czułam to znajome ukłucie w sercu, a wszystkie moje niepewności prześladowały mnie przez kolejne dni.

Stałem się bardziej zafascynowany treningami i pracą w szkole, unikając ludzi, w tym Sierry i mojego brata po tej interakcji krótko po przerwie świątecznej. Coś, co oboje zauważyli i zakwestionowali, a ja fachowo unikałem rozmowy na ten temat. Mój pokój i wszystko, czego używałem w domu, musiało być nieskazitelnie czyste i skrupulatnie odłożone. Smutne jest to, że jestem w pełni świadomy tego, co robię i dlaczego, ale nie mogę się powstrzymać i nie mogę zwrócić się do nikogo o pomoc. Jak to wyglądałoby w oczach mojego taty w oczach jego rówieśników? Rówieśników, których wystawiał na pokaz przez całe moje istnienie.

Zrujnowanie jego reputacji sprawiłoby, że emocjonalne piekło, przez które przechodziłem, stałoby się całkowicie bezwartościowe i nie muszę już czuć się jak niechciany problem. I bez względu na to, jak bardzo powinienem być na niego zły lub go nienawidzić, po prostu nie mogę zmusić się, żeby źle go przedstawić, mając nadzieję, że pewnego dnia się obudzi i zauważy całą ciężką pracę i wysiłek, które włożyłem, aby go zadowolić, uszczęśliwić i uszczęśliwić, aby był ze mnie dumny. Dopóki jest choćby cień szansy, będę się trzymał tej nadziei. Sierra potrzebowała kilku dni, żeby mnie wyciągnąć, głównie, z obsesyjnego zachowania. Naprawdę, myślę, że po prostu nauczyłem się lepiej to przed nią ukrywać.