Rozdział 292

Pogoda nadal szybko się zmienia, ale nie spadł śnieg, wieje tylko porywisty, zimny wiatr i poranny szron, który z każdym dniem topnieje coraz wolniej.

„Trzy dni! Nie mogę się doczekać”. Mina podskakuje. Przyjęła niektóre maniery tych studentek i chociaż jest to urocze, gdy ona to robi, reszta mnie po prostu denerwuje. Nie rozumiem ekscytacji kolorem lakieru do paznokci lub wyprzedażą w konkretnym sklepie, ale rozumiem ekscytację związaną z powrotem do domu na kilka dni.

Dom. To dziwne, że o tym myślę, bo kompleks jest moim domem. Zamek jest moim domem. Jeśli naprawdę się nad tym zastanowię, pakowalnia Blue Crescent jest w pewnym sensie domem. Nie wiem, czy będę się czuł tak samo, jeśli i kiedy wrócę. Bardzo się zmieniłem, będąc z wojownikami, a nie minął nawet rok.