Rozdział 1 Pamiętaj kim jesteś

Layla Reed pchnęła drzwi do gabinetu lekarskiego i weszła. Następnie natychmiast zapytała: „Doktorze, jak czuje się moja babcia? Czy operacja się powiodła?”

Gdy tylko lekarz ją zobaczył, zmarszczył brwi i wykrzywił twarz. Następnie powiedział ostro: „Czy masz na myśli pacjentkę z Oddziału Ósmego? O jakiej operacji mówisz? Twoja babcia jest już winna szpitalowi dziesiątki tysięcy dolarów. Jeśli nie zapłacisz jej rachunków szpitalnych dzisiaj, natychmiast ją stąd zabierz”.

„Co? Jak to możliwe? Alina powiedziała mi, że uregulowała rachunki szpitalne.” Layla była jednocześnie zszokowana i zła.

Alina obiecała, że zapłaci rachunki szpitalne babci Layli. Dlatego Layla zgodziła się poślubić nieznajomego w imieniu ukochanej córki Aliny. Ale zanim Layla wyszła za mąż, najpierw chciała zobaczyć babcię, więc wymknęła się i poszła do szpitala w dniu ślubu.

Tylko po to, by odkryć, że Alina wcale nie spełniła swojej obietnicy.

Layla bardzo starała się stłumić gniew w swoim sercu. Złapała lekarza za ramię i powiedziała: „Doktorze, moja babcia jest bardzo chora i nie można opóźnić operacji. Nie ma zbyt wiele czasu, by czekać. Proszę najpierw wykonać operację. Zaraz zbiorę pieniądze... Auć!”

Zanim zdążyła dokończyć, usłyszała za sobą głośny huk.

Potem jej włosy zostały siłą ściągnięte do tyłu, a w jej uszach zabrzmiał znajomy ostry głos. „Ty suko! Jak śmiesz uciekać w dniu swojego ślubu!”

Skóra głowy Layli była tak obolała, że musiała podnieść głowę. Wtedy zobaczyła dobrze ubraną Alinę patrzącą na nią.

Odepchnęła Alinę z całej siły, a jej oczy zrobiły się czerwone ze złości. „Skłamałeś! Nie zapłaciłeś rachunków szpitalnych mojej babci. Nie poślubię tego okropnego mężczyzny dla Sandry!”

Ale Alina wcale nie była zagrożona. Zamiast tego, szyderczo zaśmiała się: „Jeśli wyjdziesz za niego posłusznie, zapłacę rachunki szpitalne teraz i pozwolę twojej babci przejść operację. Ale jeśli będziesz nadal upierać się, upewnię się, że ona nie przeżyje tego dnia. Pomyśl o tym dokładnie”.

„Zapłać rachunki szpitalne, które mam teraz na moich oczach”. Layla już nie wierzyła Alinie. Ale życie jej babci było zagrożone. Operacji nie można było dłużej odwlekać.

Alina wyjęła kartę kredytową i od razu zapłaciła rachunki szpitalne.

Następnie zwróciła się do dwóch służących za nią i rozkazała: „Szybko, pomóżcie pannie Layli przebrać się w suknię ślubną”.

Layla nie stawiała już oporu. Mogła tylko zacisnąć zęby.

Służący pobiegli, szybko włożyli jej suknię ślubną i wsadzili do samochodu ślubnego.

Alina pochyliła się za oknem samochodu i ostrzegła Laylę: „Pamiętaj, kim jesteś i po co tu jesteś. Jeśli ośmielisz się sabotować relacje między rodziną Smith i rodziną Reed, nie oszczędzę tego starego nietoperza”.

Layla ścisnęła dół sukni ślubnej tak mocno, że jej knykcie zrobiły się białe. Wiedziała, że nie ma już drogi powrotnej.

Nie miała innego wyjścia, jak tylko poślubić Clarka Smitha, dziedzica rodu Smithów.

Plotka głosiła, że po tym, jak został kaleką w wypadku samochodowym, stał się porywczy, okrutny i niezwykle trudny do zadowolenia.

Reedowie obiecali wydać swoją córkę, Sandrę Reed, za syna rodziny Smith. Jednak Sandra była rozpieszczoną młodą kobietą. Odmówiła poślubienia Clarka, ponieważ stał się kaleką.

Wtedy Alina wpadła na pomysł, żeby użyć Layli jako zastępczej panny młodej.

Usłyszałem skrzypiący dźwięk.

Samochód nagle zahamował, przerywając rozmyślania Layli.

Zanim zdążyła zareagować, zobaczyła, że kierowca wysiada z fotela kierowcy. Następnie otworzył tylne drzwi i wyciągnął ją. „Idź i przejdź resztę drogi sama”.

Po tych słowach kierowca rzucił na ziemię jej małą i zniszczoną walizkę.

Layla rozejrzała się i zobaczyła, że są na zboczu wzgórza. Powiedziała z niepokojem: „Ale jeszcze tam nie dotarliśmy. Ty...”

Ale kierowca nie czekał, aż skończy mówić. Wsiadł do samochodu, nacisnął pedał gazu i odjechał.

Layla była niekochaną członkinią rodziny Reed. Oczywiście kierowca nie czułby dla niej litości. W końcu jego panem była Sandra. Przyjmował tylko rozkazy od Sandry.

Layla została na opuszczonym zboczu wzgórza, gdzie nie było nikogo. Gdy wiał zimny i wilgotny wiatr, nie mogła powstrzymać dreszczy.

Niebo było ciemne i ponure.

Wtedy rozbłysła błyskawica i rozległ się grzmot.

Layla spojrzała w ciemne niebo z marsową miną. Wyglądało na to, że nadchodzi burza.

Nie mogła dłużej zwlekać. W przeciwnym razie byłaby w niebezpieczeństwie. Więc podniosła dół sukni ślubnej jedną ręką, drugą pociągnęła walizkę i ruszyła pagórkowatą drogą.

Wysokie obcasy, które miała na sobie, były dużą przeszkodą. Po zrobieniu zaledwie kilku kroków, obcas jednego buta utknął w szczelinie w drodze. Nie mogła go wyciągnąć, bez względu na to, jak bardzo się starała.

Co gorsza, deszcz lał jak z cebra.

Layla nie miała wyboru. Zdjęła wysokie obcasy i szła boso po górskiej drodze usianej drobnym i ostrym żwirem.

Gdy dotarła na szczyt wzgórza, jej oczom ukazał się luksusowy dwór stojący w deszczu i mgle. Zajmował obszar tysięcy akrów z niezależnymi ogrodami i mini lasami. Wille rozrzucone w różnych kierunkach, wyglądające wspaniale i okazale.

„W końcu tu jestem” – wymamrotała.

Layla była kompletnie wyczerpana i przemoczona. Ponieważ chodziła boso, ostre kamienie przecinały jej delikatne podeszwy. Jej stopy krwawiły, ale w tej chwili nie obchodziło jej to.

Podniosła dół sukienki i zadzwoniła do drzwi.

Nikt nie otworzył drzwi.

Zadzwoniła ponownie.

Nadal nie było odpowiedzi z wewnątrz.

Layla kucała na frontowych schodach, niemal zamarzając na śmierć. Kiedy poczuła, że zaraz zemdleje, w końcu usłyszała jakiś hałas dochodzący z wnętrza domu.

Zanim zdążyła wstać, luksusowe drzwi się otworzyły.

A pierwszą rzeczą, która przykuła wzrok Layli, był wózek inwalidzki. Spojrzała w górę i zobaczyła niezwykle przystojną twarz.

Mężczyzna miał kanciastą twarz i wysoki grzbiet nosa. Chociaż jego wąskie usta były mocno zaciśnięte, nadal wyglądały seksownie i czarująco.

Ale niestety jego twarz była pozbawiona wyrazu, a oczy zimne. Nawet z daleka Layla mogła wyczuć chłód, który emanował.

Pomyślała, że to musi być Clark Smith.

W jakiś sposób była trochę zdenerwowana. Wzięła głęboki oddech i powiedziała cichym głosem: „Cześć! Nazywam się Sandra Reed. Jestem tu, żeby cię poślubić”.

Clark spojrzał na nią od góry do dołu kilka razy. Kiedy zobaczył, że na jej szyi nie ma nic, jego oczy niebezpiecznie się zwęziły. Następnie powiedział cichym głosem: „Nie jesteś Sandrą Reed”.