Rozdział 119

Adrenalina słabła im dłużej szedłem. Krew przestała spływać mi po ramieniu i zaczęła wysychać w letnim upale. W mojej głowie pojawiły się przebłyski łobuza mówiącego do swoich ludzi. „Złapcie ją!” – krzyknął.

Kto by mnie chciał? Jedyną osobą, która przyszła mi do głowy, był Darin. Myśl o porwaniu przerażała mnie na śmierć. Gdy szedłem, ogarnęło mnie wyczerpanie, gdy zacząłem się przewracać. Przechodząc przez kłodę, moja stopa się zaplątała i upadłem na ręce i kolana.

Łzy zaczęły zbierać mi się w oczach, gdy nie mogłam powstrzymać cichego szlochu, który wyrwał się z moich ust. Silne ręce owinęły moją talię i pociągnęły mnie w górę i do siebie. Iskry wybuchały na całym moim ciele, gdy posadził mnie na kolanach, siadając na powalonym pniu.