Η Όντρεϊ
Απόψε ήταν το βράδυ του χορού της παραμονής της Πρωτοχρονιάς- και ήταν επίσης το βράδυ που έπρεπε επιτέλους να κοιμηθώ με τον φίλο μου, τον Μαξ. Αλλά καθώς κοίταξα γύρω από την κατάμεστη αίθουσα χορού, δεν μπορούσα να τον βρω.
Έπιασα τη φούστα μου και τον έψαχνα παντού, ενώ προσευχόμουν να μην με βρει η Λίντα απόψε. Linda O'Malley: ένα από τα πιο δημοφιλή κορίτσια στην πανεπιστημιούπολη... και ο μεγαλύτερος νταής μου. Με στόχευσε μόνο και μόνο επειδή ήμουν ο μόνος άνθρωπος ανάμεσα σε μια ολόκληρη ακαδημία γεμάτη λυκάνθρωπους.
Είχε προσπαθήσει να μου ξυρίσει το κεφάλι πολλές φορές γιατί γεννήθηκα με μια ράβδωση από ασημένια μαλλιά, τα οποία θεωρούνται δυσοίωνα για τους λυκάνθρωπους. Είχα αρχίσει να το πεθαίνω μαύρο από τότε.
Παραδόξως, ούτε αυτή ήταν πουθενά απόψε. κάτι που ήταν περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι της άρεσε πάντα να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Ανακουφίστηκα, το λιγότερο.
Το bullying της Linda είχε φτάσει στο απροχώρητο πριν από τρεις μήνες, όταν με εκφοβιζε στην αποθήκη. Ο Μαξ είχε ορμήσει και τη διέκοψε. έτσι γνωριστήκαμε. Είπε ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Ήταν ο ήρωάς μου.
«Το φόρεμά σου είναι τόσο χαριτωμένο, Όντρεϊ». Σήκωσα το βλέμμα μου στον ήχο μιας γνώριμης φωνής για να δω την καλύτερή μου φίλη , την Τίνα, να κουνιέται ελαφρά μπροστά μου με ένα ποτήρι στο χέρι. Το κομπλιμέντο της με έκανε να κοκκινίσω. Το φόρεμά μου το είχα φτιάξει μόνη μου - όπως έκανα συχνά με όλα μου τα ρούχα.
Αλλά αυτό το φόρεμα ήταν ιδιαίτερο. Για να κάνω τον πρώτο μου χρόνο μαζί με τον Μαξ αξέχαστο, είχα φτιάξει ακόμη και τα δικά μου εσώρουχα, τα οποία φορούσα κάτω από το φόρεμά μου.
«Ευχαριστώ, Τίνα», απάντησα χαμογελώντας. «Είδατε τον Μαξ, παρεμπιπτόντως;»
Η Τίνα έσφιξε το μέτωπό της και μετά κούνησε το κεφάλι της. «Όχι, κατάλαβα ότι ήταν μαζί σου».
Συνοφρυώθηκα. Ο χορός είχε ξεκινήσει, και όλοι χόρευαν με τους παρτενέρ τους. Εν τω μεταξύ, μόλις είχα περάσει τα τελευταία δέκα λεπτά κρυμμένος στη γωνία, στέλνοντας μήνυμα στον Μαξ για να ρωτήσει πού ήταν, αλλά δεν απάντησε ποτέ.
Η Τίνα, παρατηρώντας την απογοήτευσή μου, άπλωσε το χέρι να μου αγγίξει το χέρι. «Ίσως είναι απλώς στο μπάνιο», πρότεινε. «Ίσως ήπιε πάρα πολύ».
Άνοιξα το στόμα μου για να απαντήσω, αλλά μετά το έκλεισα ξανά με έναν αναστεναγμό. Ήλπιζα ότι η Τίνα είχε δίκιο, και αυτό ήταν το μόνο. Ο Μαξ είχε απομακρυνθεί κάπως τον τελευταίο καιρό, αλλά το είχα φτάσει μέχρι το σχολείο να τον πάω.
«Λοιπόν, πρέπει να χρησιμοποιήσω το μπάνιο», είπε η Τίνα, τελειώνοντας το τελευταίο ποτό της. «Θα δούμε αν μπορούμε να βρούμε τον Μαξ στην πορεία».
«Είσαι η καλύτερη, Τίνα».
«Ξέρω ότι είμαι».
Με ένα χαμόγελο και ένα κούνημα του κεφαλιού μου, πήρα το μπράτσο της Τίνα και την ακολούθησα έξω από την κατάμεστη αίθουσα χορού. Ο αέρας ήταν λιγότερο αποπνικτικός εδώ έξω στον ήσυχο, αμυδρά φωτισμένο διάδρομο, και ένιωθα ότι μπορούσα να αναπνεύσω,
Αλλά όλα άλλαξαν όταν ακούσαμε τον ήχο o δύο γνωστών φωνών που αιωρούνταν από μια κοντινή ντουλάπα. Ο Μαξ και η Λίντα,
«...μόνο να βγαίνεις μαζί της εξαιτίας αυτού του ηλίθιου τόλμης».
"Έχει περάσει τόσο καιρό τώρα. Πώς θα μπορούσες να την ανεχτείς όλο αυτό το διάστημα;"
« Ήταν δύσκολο. Αλλά έχει σχεδόν τελειώσει..."
Το χέρι της Τίνα σφίχτηκε γύρω από το δικό μου. "Όντρεϊ-" άρχισε, αλλά της έκοψα με ένα κούνημα του κεφαλιού μου και της έγνεψα να πάει στην τουαλέτα χωρίς εμένα. Έσφιξε τα χείλη της για μια στιγμή, παρακολουθώντας με ανήσυχη, πριν φύγει.
Καθώς την έβλεπα να φεύγει, κουλουριάστηκε σε μια σφιχτή γροθιά γύρω από τη φούστα μου - τόσο δυνατά που σκέφτηκα ότι τα νύχια μου μπορεί να σκίσουν κατευθείαν τη δαντέλα.
Όλοι σε αυτή την ακαδημία με μισούσαν, όλοι εκτός από την Τίνα. Το είχα αποδεχτεί σε αυτό το σημείο.
Όχι όμως από τον Μαξ. Όχι από το γλυκό αγόρι που μου έπεσε με τα μούτρα πριν τρεις μήνες. Είχα σκεφτεί ότι ήταν... διαφορετικός από τους άλλους. Ότι κάποιος με είχε δει τελικά για μένα και δεν με ένοιαζε που ήμουν άνθρωπος, ή ότι ήμουν βιβλιοφάγος ή ότι ήμουν εθισμένος στη μόδα.
Προφανώς, έκανα λάθος.
«Ποτέ δεν θα με ενδιέφερε πραγματικά κάποια σαν αυτήν», ακούστηκε η φωνή του Μαξ. «Ειλικρινά, νόμιζα ότι ήταν και πολύ έξυπνη, οπότε εκπλήσσομαι που το λάτρεψε».
«Α, λοιπόν, υποθέτω ότι όλα αυτά τα βιβλία που έχει συνεχώς τη μύτη της δεν της διδάσκουν τι πραγματικά θέλουν οι άντρες».
Η καρδιά μου έσφιξε στο στήθος μου, και εκείνη τη στιγμή, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να φύγω. Κάπου ασφαλές, κάπου απομονωμένο, οπουδήποτε εκτός από εδώ.
Αλλά ήμουν πολύ αργός. Πριν προλάβω να τρέξω, η πόρτα άνοιξε ξαφνικά με τρίξιμο στο υπόλοιπο της διαδρομής. Γύρισα γύρω μου, με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, για να δω τον Μαξ να στέκεται στην πόρτα ακριβώς όπως υποψιαζόμουν.
Τα καστανά μάτια του γύρισαν σε πιατάκια τη στιγμή που είδε το δακρυσμένο πρόσωπό μου. "Όντρευ!" βόγκηξε. "Τι είσαι..."
Δεν του έδωσα την ευκαιρία να τελειώσει. Τραβώντας πίσω τους ώμους μου, έγειρα το πηγούνι μου προς το μέρος του στην πιο προκλητική στάση που μπορούσα να συγκεντρώσω.
«Τελειώσαμε», είπα.
Και πριν καν προλάβει να απαντήσει, γύρισα στη φτέρνα μου, σήκωσα τη φούστα μου και έφυγα τρέχοντας.
Ευχαριστώ τη Θεά, δεν έφτασε ποτέ σε αυτό, σκέφτηκα μέσα μου ειρωνικά καθώς γλίστρησα στο ιδιωτικό μπαρ της Ακαδημίας. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα ήταν αν κοιμόμουν μαζί του. πιθανότατα θα έλεγε σε όλους, να το χρησιμοποιήσει εναντίον μου με κάποιο τρόπο.
Σκουπίζοντας βιαστικά τα δάκρυά μου, γλίστρησα σε ένα από τα σκαμπό και παρήγγειλα ένα ποτό-ρούμι και κόκα κόλα. Δεν μου άρεσε τόσο το αλκοόλ, αλλά το έφαγα απόψε.
Αναστέναξα απαλά καθώς έγειρα στη μπάρα, ρουθουνίζοντας. Λίγη ώρα αργότερα, ο μπάρμαν έσπρωξε το ποτήρι μου πάνω μου. Το πήρα με ένα μουρμουρισμένο «Ευχαριστώ» και ήπια μια γουλιά.
Το τηλέφωνό μου χτύπησε στην τσάντα μου και το γλίστρησα έξω αναστενάζοντας. Πολλαπλά κείμενα: μερικά από την Τίνα με ρωτούσαν πού βρίσκομαι, στα οποία απάντησα γρήγορα. Οι άλλοι όμως ήταν από τον Μαξ.
«Όντρευ, δεν είναι αυτό που νομίζεις», παρακάλεσε. «Σε παρακαλώ, ας μιλήσουμε».
Έκλεισα το τηλέφωνό μου με βουητό και το έβαλα ξανά στην τσάντα μου. Ομιλία. Ναι, σωστά.
Δεν με ενδιέφερε να ακούσω περισσότερα από τα ψέματά του. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να πιω μια βαθιά γουλιά από το υγρό στο φλιτζάνι μου και έκανα ακριβώς αυτό.
Όμως δεν καθόμουν για πολύ εκεί, όμως, όταν ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με χτυπάει. Πριν προλάβω να συγκρατηθώ, τράπηκα προς τα εμπρός - και έχυσα το ποτό μου στο μανίκι ενός άντρα που καθόταν δίπλα μου,
"Ω! Λυπάμαι πολύ," ανάσασα, ξεχνώντας στιγμιαία την ραγισμένη καρδιά μου, άρπαξα γρήγορα μια διπλανή χαρτοπετσέτα και άρχισα να ταμπονάρω στο σακάκι του χωρίς καν να το σκεφτώ δύο φορές . "Ορίστε, επιτρέψτε μου να σας το πάρω..."
"Στάση."
Η τραχιά φωνή του άντρα, σε συνδυασμό με την ξαφνική αίσθηση των ψύχραιμων δακτύλων του γύρω από τον καρπό μου, με άφησαν πολύ κομμένη την ανάσα για να μιλήσω.
Φαινόταν σαν να μην το χρειαζόμουν. Επειδή ούτε μια στιγμή αφότου τα εντυπωσιακά γκρίζα μάτια του άντρα συνάντησαν τα δικά μου κάτω από το σοκ με τα μαύρα μαλλιά του, μια φωνή ακούστηκε από το μπαρ.
"Όντρευ! Ορίστε. Τι είσαι..."
Τα μάτια του Μαξ στένεψαν καθώς μας πλησίασε θύελλα, ένα βλέμμα ζήλιας και θυμού ξεπέρασε τα χαρακτηριστικά του. Πριν προλάβω καν να του πω να βουτήξει, ο Μαξ άπλωνε τον καρπό μου για να με απομακρύνει από τον άγνωστο που πίστευε ξεκάθαρα ότι ήταν ο αντικαταστάτης του.
Αλλά όταν ο Μαξ συνάντησε αυτά τα γκρίζα μάτια, πάγωσε με το στόμα του ανοιχτό.
«Σ-Κύριε», τραύλισε, κάνοντας ένα βήμα πίσω καθώς έσκυψε το κεφάλι του με σεβασμό. «Δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ».
