Siedziałam w sypialni, próbując skupić się na historii miłosnej, nad którą pracowałam na zajęcia z kreatywnego pisania, ale było to niemożliwe z powodu głośnej imprezy dochodzącej z imprezy z okazji rozpoczęcia nowego roku szkolnego w domu Gravensów.
Mój tajny chłopak Beta-wilkołak Noah Graven był tym, który to ustawił, ale nie miałem pozwolenia na pójście. Nie miałem nawet pozwolenia na wejście do jego domu bez jego pozwolenia.
Dorastałem obok Noaha i jego brata wilkołaka Alfa Liama. Noah i ja spotykaliśmy się od lat, ale zmusił mnie do trzymania dystansu w miejscach publicznych. Wilkołaki nie miały ludzkich dziewczyn. Ani nie uprawiały z nami seksu. Ludzie tacy jak ja byli postrzegani jako szumowiny.
Mój telefon zawibrował od wiadomości od Liama: Powinieneś to zobaczyć. Potem kolejna wiadomość: Transmisja na żywo z imprezy Gravens! z dołączonym linkiem. Otworzyłem ją.
Ta sama muzyka zza mojego okna rozbrzmiewała w moim telefonie. Gorące wilkołaki-studenci byli wszędzie, śmiali się, pili, bawili.
„I oto on, mistrz tej och, tak zabawnej ceremonii. Pan Noah Gravens we własnej osobie” – powiedział ktoś w pobliżu z chichotem. Kamera przesunęła się, by pokazać Noaha rzucającego rękę na Avę, kapitana szkolnej drużyny cheerleaderek.
Noah spojrzał głęboko w oczy Avy, płonące pragnienie, które cały świat mógł zobaczyć. Następnie pochylił się i złożył głęboki pocałunek na jej ustach. I po prostu ją całował.
Czułam, że moje serce rozpadnie się na kawałki. Myślałam, że Noah zachowuje takie pocałunki tylko dla mnie. Powiedział, że uwielbia być ze mną. Że chce powiedzieć wszystkim, że jesteśmy razem, gdy nadejdzie właściwy czas. Ale oto całuje się z Avą.
Jak on mógł mi to zrobić?
I nagle miałam dość. Miałam dość ukrywania. I oczywiście kłamstw. Ponieważ wiedziałam, że to nie był pierwszy raz, kiedy Noah pocałował Avę. Było po prostu zbyt wiele poufałości w sposobie, w jaki ją trzymał.
Złapałam telefon i wybiegłam z pokoju. Miałam zamiar pokazać Noahowi, że wiem, że tak naprawdę mu na mnie nie zależy. Kochałam Noaha, ale nie mógł mnie tak traktować. Nie był już moim chłopakiem. Teraz, po tym wszystkim, był tylko moim byłym.
Przeszłam przez ulicę prosto w stronę domu Noaha. Muzyka stała się głośniejsza, podobnie jak bicie serca. Byłam taka zdenerwowana . Nigdy wcześniej nie poszłam do domu Gravensów, do domu Noaha, bez zaproszenia. Ale chyba na wszystko był ten pierwszy raz.
Wilkołaki na zewnątrz od razu wiedziały, że jestem zwykłym człowiekiem, niczym szczególnym. Te „miłe” patrzyły na mnie z arogancją. Ale inne nie były tak uprzejme.
„Co ta zwykła ludzka dziewczyna tu robi?” usłyszałem wchodząc do domu.
„Powinna wrócić do tego nudnego miejsca, z którego przyszła” – powiedział ktoś inny i parsknął śmiechem.
„Ona jest taka cholernie kujonowata. Co ktoś taki jak ona robi tutaj, zamiast wpychać swoją twarz do jakiejś nudnej książki”.
Starałem się nie przejmować drwinami, gdy szedłem przez tłum. Nie obchodziło mnie, co mówią. Chciałem tylko zobaczyć Noaha. Porozmawiać z nim. O nas.
„Ella. Ella!” Odwróciłam się gwałtownie. Przede mną stał Liam. Wokół niego była grupa gorących wilkołaków, które wyraźnie się w nim podkochiwały.
Liam był bratem Noaha, ale nie z krwi. Obaj byli wilkołakami, oczywiście, ale Liam był alfą, znacznie silniejszym i bardziej zaciekłym wilkołakiem. Był również jedynym wilkołakiem alfą i był kapitanem drużyny hokejowej. Oczywiście wszyscy go kochali.
„Cześć... Liam. Gdzie... gdzie Noah?” – zapytałam. Nienawidziłam tego, że się jąkałam. Ale to dlatego, że nie wiedziałam, co robić, kiedy widziałam Liama. Noah przez lata mówił mi, żebym nie ufała Liamowi, żebym trzymała się od niego z daleka. I zawsze tak robiłam.
Liam zmarszczył brwi. „Ostatnim razem, gdy widziałem Noaha, był na górze. W swojej sypialni. Z kimś. To nie jest dobry pomysł, żebyś teraz tam szedł..”
Moje serce zaczęło walić szybciej. Odwróciłam się i ruszyłam po schodach, moje stopy poruszały się szybko. Na korytarzu wszędzie byli ludzie rozmawiający, a nawet całujący się. Starałam się nie gapić. Chociaż to właśnie wszyscy mi robili.
Gdy dotarłam do pokoju Liama, nie mogłam nie usłyszeć nieomylnych dźwięków głośnych jęków kobiety. Jakby dostawała wszystko, czego kiedykolwiek chciała. I więcej.
„Podoba ci się to, prawda Ava?” To był nieomylny głos Noaha.
Moje serce zabiło mocniej. Nie. Nie mógł.
Podeszłam bliżej drzwi i starałam się nie być zbyt oczywista. Noah lubił udawać, że moje obawy dotyczące wszystkich dziewczyn, z którymi rozmawiał, były tylko w mojej głowie. Ale teraz miałam dowód. Zdradzał mnie. Wyjęłam telefon i nacisnęłam przycisk nagrywania.
Nie chciałam, żeby ktokolwiek widział, co robię. I chociaż to bolało, nie mogłam robić scen. Byłam nikim. Nie byłam dziewczyną Noaha dla tych ludzi, chociaż dokładnie taka byłam. Nie mogłam dać ponieść się wściekłości, bo wszyscy by się ze mnie śmiali.
„Ava, jesteś bardzo gorącą dziewczyną, wiesz o tym, prawda? Nie mogę się doczekać, żeby pójść z tobą na następny mecz. Pokazać cię światu i dać wszystkim znać, że jesteś moją dziewczyną” – słowa Noaha przebiły moje serce niczym nóż. Ale pozostałem silny.
Mimo wszystko, mogłem znieść tylko tyle, więc nacisnąłem przycisk stop w telefonie i znalazłem numer kontaktowy Noaha w swoim telefonie. A potem wysłałem mu nagranie. Chciałem, żeby wiedział, że teraz wiem wszystko. Nie dam się już nabrać na wszystkie jego kłamstwa .
Pobiegłam na dół, zdesperowana, żeby znaleźć się jak najdalej od mojego chłopaka.
Przy barze w kuchni zapytałem barmana: „Proszę, czy mógłbyś mi zrobić cokolwiek?” Chciałem zapomnieć o tym, co przed chwilą usłyszałem.
„Zafunduj jej Piña Coladę” – powiedział Liam, siadając na krześle obok mnie. „Jej ludzka natura nie pozwala jej pić niczego mocniejszego. Ona lubi tylko słodkie rzeczy”.
Barman skinął głową. Zaczął szybko robić mi drinka, jak na profesjonalistę przystało.
Nie pamiętałam, kiedy ostatni raz rozmawiałam z Liamem, a jednak staliśmy obok siebie.
„Nienawidzę cię za wysłanie tego linku” – powiedziałem, a w moim głosie pojawiła się gorycz. „Nienawidzę cię”.
Barman podał mi drinka i wziąłem wielki łyk.
„Słuchaj, Ella, myślałem, że docenisz to, że pomogę ci zobaczyć prawdę. Nie , nie zależy mu na tobie tak, jak powinno” – odpowiedział Liam. Wyglądał niemal... smutno z tego powodu.
„Och, proszę. Wszyscy jesteście tacy sami. Bezduszni playboye” – powiedziałam. Moje słowa już bełkotały, a łzy zaczęły płynąć z moich oczu. „Kochałam Noaha tak bardzo, że nawet pisałam romans inspirowany naszą historią miłosną. Ale teraz nigdy więcej nie napiszę ani słowa o romansie”.
Liam pochylił się do przodu, jego usta musnęły moje uszy. „Nie musisz płakać nad Noahem, Ella. Dlaczego nie zemścić się na nim?”
