แคโรไลน์ เอแวนส์ กำลังจะแต่งงาน
ไม่ใช่กับเอ็ดดี้ มอร์ริสัน คู่หมั้นของเธอ ซึ่งเธอรักมานานถึงแปดปี แต่เธอแต่งงานกับผู้ชายที่เธอพบเพียงห้านาทีและรู้จักเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“คุณยังถอยออกไปได้” ชายคนนั้นมองแคโรไลน์อย่างเยาะเย้ยในห้องรอของศาลากลาง
แคโรไลน์เล่นกับชายเสื้อที่ยับยู่ยี่ของเธออย่างประหม่า ท่าทางเย็นชาของเอ็ดดี้ฉายแวบผ่านความคิดของเธอ เมื่อสามวันก่อน เอ็ดดี้ซึ่งมักจะหลีกเลี่ยงเธอเหมือนโรคระบาด ได้เชิญเธอมาทานอาหารเย็นที่บ้าน เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากเขา เธอคิดอย่างไร้เดียงสาว่าความพยายามแปดปีของเธอในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทน
เธอแต่งตัวสวยและมาปรากฏตัวอย่างกระตือรือร้น อย่างไรก็ตาม ยังมีคนอื่นนอกจากเอ็ดดี้รอเธออยู่ เลลา อีแวนส์ ผู้ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นพร้อมกับมีนิ้วที่เลอามีนิ้วของเอ็ดดี้ติดอยู่ เป็นคนที่เปล่งประกายและสดใส ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกพี่ลูกน้องของเธอ
ก่อนที่แคโรไลน์จะเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขา เอ็ดดี้ก็ทิ้งระเบิดลงไปบนเธอ
“ถ้าคุณบริจาคไตให้เลลา ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
แคโรไลน์ตกตะลึง เธอจ้องมองเอ็ดดี้ด้วยความไม่เชื่อ สายตาของเขาเย็นชาและเฉยเมย มีแวว เกลียดชังเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้มองคู่หมั้นที่คบหากันมาแปดปี แต่กลับมองศัตรูตัวฉกาจ
แคโรไลน์รู้สึกชาไปทั้งตัว
เธอหมั้นหมายกับเอ็ดดี้มาตั้งแต่พวกเขายังเด็ก เมื่อเธอกลับมาที่ชนบทตอนอายุ 16 ปี เธอก็ตกหลุมรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ เป็นเวลาแปดปีที่เธอได้เรียนรู้ทักษะในการเป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบ
เธอเรียนรู้ที่จะซักผ้าและทำอาหาร เธอเรียนดนตรีและศิลปะ แม้จะรู้ว่าเขาเกลียดเธอ แต่เธอก็รักเขาและหลงใหลเขาเหมือนแมลงเม่าบินเข้าหาเปลวไฟ เพื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะได้เห็นว่าเธอยิ่งใหญ่แค่ไหนและตกลงอย่างจริงใจที่จะแต่งงานกับเธอ
แต่ตอนนี้ ความเป็นจริงเข้ามาหาเธอราวกับรถบรรทุก ไม่เพียงแต่เอ็ดดี้ไม่รักเธอ เขายังตกหลุมรักลูกพี่ลูกน้องของเธอด้วย เขายินดีที่จะเสียสละเธอเพื่อช่วยผู้หญิงที่เขารัก เอ็ดดี้รู้ดีว่าแคโรไลน์ต้องการเป็นภรรยาของเขามากเพียงใด แต่เขาตกลงที่จะทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงก็ต่อเมื่อเธอทำแบบเดียวกันกับเขา
นี่ถือเป็นความอับอายโดยตรง
ความรักที่เธอมีต่อเขาทั้งหมดหายไปในพริบตาและกลายเป็นความเกลียดชัง
เธอต้องการที่จะฆ่าพวกเขา
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย
จนกระทั่งบัดนี้ คำพูดที่น่ากลัวของเอ็ดดี้ยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ “ฉันไม่ได้ต่อรองกับคุณ ฉันกำลังบอกคุณ ถ้าคุณปฏิเสธ ฉันอาจจะปฏิเสธสิทธิ์ของคุณที่จะเป็นนางมอร์ริสัน”
แคโรไลน์กำหมัดแน่นกับเก้าอี้เย็นๆ
แม้ว่าจะผ่านไปสามวันแล้ว แต่ความโกรธและความผิดหวังยังคงพุ่งพล่านในอกของเธอทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้
เธอรู้ว่าเอ็ดดี้ไม่ได้พูดเล่น
ในฐานะทายาทของตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุดในออสเบอรี เขาจึงมีอำนาจมหาศาลในการบรรลุเป้าหมายของเขา ถ้าไม่มีจูด มอร์ริสัน ปู่ของเขา เอ็ดดี้คงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอด้วยซ้ำ เขาคงลากเธอไปที่ห้องผ่าตัดไปแล้ว
ดังนั้นเพื่อปกป้องตัวเอง เธอจึงต้องแต่งงานกับใครสักคนเพื่อป้องกันไม่ให้แผนของเอ็ดดี้ประสบผลสำเร็จ
แคโรไลน์กลืนน้ำลายแล้วตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า “ฉันจะไม่”
จากนั้นเธอก็หันไปมองชายที่อยู่ข้างๆ เธอ
เคิร์ก มอร์ริสัน เขามีนามสกุลเดียวกับเอ็ดดี้
เธออ่านข้อมูลที่เขียนไว้ในโปรไฟล์ของเขาแล้ว เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับครอบครัวมอร์ริสันที่เธอรู้จัก เขาเป็นเพียงพนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ คน หนึ่ง สิ่งเดียวที่เขามีเหมือนกับพวกเขาคือเขาทำงานในบริษัทที่พวกเขาเป็นเจ้าของ
อย่างไรก็ตาม ภูมิหลังธรรมดาๆ ของเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขามีใบหน้าที่งดงาม รูปร่างสูงใหญ่ และไหล่กว้าง เขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบมากจนแทบมองไม่เห็นข้อบกพร่องใดๆ เมื่อแคโรไลน์เห็นเขาครั้งแรก เธอคิดว่าเขาเป็นซีอีโอของบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
"คุณนางสาวเอวานส์"
เธอจ้องมองเขานานเกินไป เคิร์กพูดด้วยเสียงต่ำและมีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา
เขาช่างน่าดึงดูดใจมากจนทำให้หายใจแทบไม่ออก
แคโรไลน์กลับมาสู่ความเป็นจริง และหวีผมไปด้านหลังอย่างเก้ๆ กังๆ เพื่อปิดหน้าที่กำลังแดงของเธอ
เคิร์กเฝ้าดูเธอพยายามซ่อนใบหน้าและยิ้ม “คุณยังจำกฎสามข้อของเราได้ไหม”
“ฉันจำได้” ขณะที่เคิร์กเฝ้าดู แคโรไลน์พูดว่า “การแต่งงานจะคงอยู่สามปี เราไม่สามารถนำเรื่องส่วนตัวของเราเข้ามาเกี่ยวข้องกับการแต่งงานของเราได้ และสุดท้าย เราไม่สามารถตกหลุมรักกันได้ เราจะยุติการแต่งงานนี้ทันทีหากเราพบรักแท้ภายในสามปีนี้”
เคิร์กพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แคโรไลน์รู้สึกงุนงง "ทำไมคุณถึงหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูดล่ะ"
เขาถูปลายนิ้วเข้าหากันอย่างผ่อนคลายและก้มศีรษะลงเล็กน้อย ขนตาของเขาพลิ้วไหว "ฉันกลัวว่าคุณจะตกหลุมรักฉัน"
แคโรไลน์พูดไม่ออกทันที เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น “อย่ากังวล ฉันไม่ชอบผู้ชาย”
เธอจะไม่ตกหลุมรักใครอีก การที่เธออกหักเพียงครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
เคิร์กยกคิ้วขึ้น สายตาของเขามองลึกลงไปราวกับเหว หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น "ดีล่ะ ไปกันเถอะ"
การสนทนาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเกินไป แคโรไลน์ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะรู้ตัวว่าถึงคราวของพวกเขาที่จะจดทะเบียนสมรสกันแล้ว
เธอลุกขึ้นมาและเห็นคู่บ่าวสาวที่เพิ่งได้รับทะเบียนสมรสและยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
สายตาของเธอพร่ามัว เธอเคยฝันว่าได้ผ่านช่วงเวลานี้กับเอ็ดดี้มาหลายครั้งแล้ว จริงๆ แล้ว ระหว่างที่กำลังเดินทางไปพบเคิร์ก เธอก็ยังคิดที่จะแต่งงานกับเอ็ดดี้อยู่ แต่ในขณะนั้นเอง เธอก็ได้รับโทรศัพท์จาก เอ็ดดี้
“คุณจะไปโรงพยาบาลเมื่อไหร่” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แคโรไลน์ก็พบว่าเธอไม่ได้โกรธเลย แต่กลับรู้สึกอยากหัวเราะ
เอ็ดดี้มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอเต็มใจที่จะเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อแต่งงานกับเขา?
ความลังเลและความสงสัยของเธอหายไปในทันที เธอยิ่งมุ่งมั่นที่จะแต่งงานกับคนอื่นมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น” เคิร์กถามเพื่อดึงแคโรไลน์ออกจากความคิดของเธอ
เธอหันกลับไปมองพร้อมถอนหายใจยาวๆ น้ำตาคลอเบ้า แต่แววตากลับเย็นชา “ไม่มีอะไร”
นับจากนี้ไป เธอและเอ็ดดี้ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อคิดเช่นนี้
เคิร์กรับรู้ได้ว่ามีเรื่องทางอารมณ์บางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่เขาไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้น เขาต้องการภรรยา และแคโรไลน์ก็ได้รับการแนะนำมาให้เขา รู้จัก
เนื่องจากพวกเขามีความต้องการเหมือนกัน พวกเขาจึงมาอยู่ด้วยกันทันที เนื่องจากพวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับอนาคตมากนัก การซักถามเกี่ยวกับอดีตของกันและกันจึงไม่จำเป็นเช่นกัน
ครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเขาก็ได้รับใบทะเบียนสมรส
เมื่อเห็นเช่นนั้น แคโรไลน์ก็เอามือแตะไตของเธอ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ด้วยใบทะเบียนสมรสนี้ เอ็ดดี้จะไม่สามารถบังคับให้เธอสละไตของเธอได้อีกต่อไป
ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดถึงพ่อแม่ของเธอ แคโรไลน์ก็ก้มหัวลง
เธอไม่มีเวลาบอกใครเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ รวมทั้งพ่อแม่ของเธอด้วย ความปรารถนาของพวกเขาคือให้เธอแต่งงานกับเอ็ดดี้ มอร์ริสัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากครอบครัวอีแวนส์ถูกลดระดับลงไปอยู่ในครอบครัวชนชั้นล่าง แม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยเป็นหนึ่งในสี่ครอบครัวที่โดดเด่นที่สุดในโอสเบอรีก็ตาม พวกเขามีความหวังสูงว่าเธอจะแต่งงานกับเอ็ดดี้และนำครอบครัวของพวกเขากลับคืนสู่ความรุ่งโรจน์ในอดีต
พวกเขาคงระเบิดความโกรธถ้ารู้ว่าเธอแต่งงานกับคนไร้ชื่อเสียง
“เราควรไปเยี่ยมพ่อแม่ของคุณกัน” เคิร์กยัดใบรับรองลงในกระเป๋า เผยให้เห็นนาฬิกาสีทองที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา เมื่อเขาเอามือออก
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการแต่งงานแบบปลอมๆ ก็ตาม แต่พวกเขาก็ต้องทำสิ่งต่างๆ อย่างถูกต้องเหมาะสม
